Γράφει ο Ερμής:
«Πόσο λυπάμαι….».
Του είχαν φανεί αστείοι οι στίχοι, όταν είχε πρωτακούσει το τραγούδι. Τα χρόνια που έφυγαν, δίχως να γνωρίσει κάποια.
Σιγά μην στενοχωριόταν. Πόσο ξένο και αδιάφορο θα ήταν ένα παρόμοιο συναίσθημα στην εποχή του και ιδίως στον ίδιο;
Εκείνος ήταν παντού και πουθενά. Πάντα συντροφιά με μια γυναίκα, αλλά μονίμως ελεύθερος και αρνούμενος να αναλάβει οιαδήποτε δέσμευση. Σήμερα η Χ, αύριο η Ψ, μεθαύριο κάποια άλλη και ούτω καθεξής.
Χρειαζόταν μια παρέα, αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Ορισμένοι όμως ισχυρίζονται πως ό,τι κοροϊδεύεις, το βιώνεις και κάποτε ήρθε η στιγμή που ένιωσε την απαγορευμένη έλξη. Την αγάπη για μια γυναίκα που δεν μπορούσε μήτε να πλησιάσει, μήτε καν να επιχειρήσει να κατακτήσει.
Έτσι, έζησε και εκείνος τον ανέλπιδο έρωτα, ξενύχτησε αναζητώντας ένα βιαστικό φιλί και πόνεσε στη θύμηση ενός φευγαλέου βλέμματος που στοίχειωσε τα όνειρα και την ύπαρξή του.
Τότε, ενώ λοιδορούσε το παρελθόν και θεωρούσε ανόητη την έκφραση ευγενών αισθημάτων, ένιωσε κατάβαθα τον πόνο και καθώς άκουγε ξανά το τραγούδι, ο φόβος και η θλίψη των στίχων τού θύμισαν το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ με το αηδόνι και το τριαντάφυλλο και συνειδητοποίησε πως, αν όχι για όλους, τουλάχιστον για ορισμένους η αγάπη δεν είναι πάντα συνώνυμο της ευτυχίας.
Συνταγή της Αμβροσίας: Κρυψώνες
Υλικά:
15 πομοντόρι
Για τη γέμιση
1 κούπα διάφορα κίτρινα τυριά (τριμμένα)
½ κούπα λιωμένο ροκφόρ
1 κούπα μαγιονέζα
½ ματσάκι δυόσμος
3 κουταλιές της σούπας κέτσαπ
Εκτέλεση:
Πλένουμε τα πομοντόρι, κόβουμε το επάνω μέρος και αφαιρούμε προσεκτικά το εσωτερικό.
Βάζουμε σ’ ένα μπολ τα υλικά της γέμισης και τα ανακατεύουμε.
Στη συνέχεια γεμίζουμε τα πομοντόρι και τα τοποθετούμε σε πιατέλα, όπου έχουμε στρώσει φύλλα μαρουλιού.
Πίνακας: «Lovers in a garden», Cesare Agostino Detti.
