Γράφει ο Ερμής:
Είναι μια όμορφη καλοκαιρινή ημέρα. Ο ήλιος λάμπει και όλα τα ζώα, τα πουλιά και τα λουλούδια του αγρού είναι χαρούμενα. Όλα, εκτός από μια μικρή πασχαλίτσα που έχασε τη μαμά της και δεν μπορεί να την βρει πουθενά.
Τρελή από την αγωνία της, ψάχνει σε κάθε γωνιά του αγρού και τη φωνάζει.
«Μαμά, μαμά!!!! Πού είσαι;»
Η μαμά της όμως δεν αποκρίνεται στο κάλεσμά της. Οι ώρες κυλούν και φθάνει το μεσημέρι. Η πασχαλίτσα, κατάκοπη και απογοητευμένη από την άκαρπη αναζήτησή της, στέκεται στη σκιά μιας τριανταφυλλιάς και κλαίει.
Τότε, ένας σπίνος την πλησιάζει και της λέει:
«Μην κλαις πασχαλίτσα και μην ψάχνεις τη μαμά σου».
«Ξέρεις πού βρίσκεται;», τον ρωτά με λαχτάρα η πασχαλίτσα. «Μπορείς να με οδηγήσεις κοντά της;».
Ο σπίνος την κοιτάζει λυπημένος.
«Δυστυχώς, αυτήν τη στιγμή δεν μπορείς να πας κοντά της, μικρή μου. Η μαμά σου πήγε στον μεγάλο αγρό της αιωνιότητας».
«Δεν καταλαβαίνω. Πού είναι αυτός ο αγρός; Γιατί δεν μπορώ να πάω κι εγώ εκεί;» ξαναρωτά η πασχαλίτσα.
«Γιατί η πύλη του αγρού ανοίγει μόνο όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή για τον καθένα. Μην ανησυχείς όμως. Η μαμά σου θα είναι ευτυχισμένη εκεί».
«Πώς θα ζήσω χωρίς τη μαμά μου; Είναι αδύνατον να επιβιώσω μόνη μου», διαμαρτύρεται η πασχαλίτσα.
«Θα τα καταφέρεις, όπως τα κατάφερε κάποτε και η μαμά σου, όταν βρέθηκε στη δική σου θέση. Άλλωστε, είσαι αρκετά δυνατή για να φροντίζεις τον εαυτό σου. Έτσι δεν είναι;».
Η πασχαλίτσα σκέφτεται λίγο και απαντά.
«Ίσως. Όμως δεν πρόλαβα να την αποχαιρετήσω».
Ο σπίνος παρατηρεί την πασχαλίτσα, αλλά δεν ξέρει πώς να απαλύνει τη θλίψη της. Ξαφνικά έχει μια ιδέα.
«Έλα», της λέει. «Σκαρφάλωσε στην πλάτη μου και θα σε πάω κάπου, όπου θα δεις για τελευταία φορά τη μαμά σου».
Η πασχαλίτσα υπακούει και ο σπίνος τη μεταφέρει στον αγρό με τις παπαρούνες. Την αφήνει προσεκτικά δίπλα σε μια λίμνη, ψιθυρίζει κάτι στις παπαρούνες και έπειτα επιστρέφει κοντά της.
Οι παπαρούνες αρχίζουν να κουνούν τα σέπαλά τους και η λίμνη καθρεφτίζει στα νερά της μια μορφή στην οποία η πασχαλίτσα αναγνωρίζει το πρόσωπο της μαμάς της.
«Μαμά!! Γιατί έφυγες;» τη ρωτά.
«Έπρεπε να φύγω μωρό μου. Ήρθε η ώρα να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι χωρίς εμένα. Υποσχέσου μου μόνο ότι θα προσέχεις και θα θυμάσαι όλες τις συμβουλές μου. Εντάξει κοριτσάκι μου;»
«Καλά μαμά, αλλά είναι τόσο δύσκολο να είμαι μακριά σου».
«Θα είμαι διαρκώς κοντά σου, ακόμα και όταν δεν θα με βλέπεις. Θα σε φροντίζω και δεν θα πάψω ποτέ να σε αγαπώ. Μην το ξεχάσεις ποτέ μωρό μου».
«Όχι μαμά», απαντά δακρυσμένη η πασχαλίτσα και καθώς η μορφή της μαμάς της σβήνει από τη λίμνη, νιώθει ένα χάδι να την τυλίγει.
Συνταγή της Αμβροσίας: Οι καρποί του παραδείσου
Υλικά:
300 γρ. σιτάρι
250 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 μεγάλο ρόδι
100 γρ. σουσάμι
200 γρ. καρύδια (χοντροκομμένα)
200 γρ. αμύγδαλα (ασπρισμένα και χοντροκομμένα)
5 κλαδάκια μαϊντανό (πλυμένα και στεγνά, χρησιμοποιούμε μόνο τα φύλλα)
250 γρ. ζάχαρη άχνη
¼ του κιλού κουφέτα (μεγάλα, άσπρα)
Καφέ (στη μύτη από το κουταλάκι του γλυκού)
Εκτέλεση:
Βάζουμε σ’ έναν δίσκο το σιτάρι και το καθαρίζουμε τρεις φορές (αντίθετα). Πλένουμε τρεις φορές το σιτάρι, το βάζουμε σε μια κατσαρόλα και ρίχνουμε νερό για να βράσει. Προσθέτουμε ξανά νερό (δυο φορές) και αφήνουμε το σιτάρι να βράσει, έως ότου «σκάσουν» οι σπόροι και γίνουν μαλακοί. Μόλις βράσει, το στραγγίζουμε και το απλώνουμε σ’ έναν δίσκο, όπου έχουμε στρώσει μια βαμβακερή πετσέτα. Ανακατεύουμε το σιτάρι σε τακτά χρονικά διαστήματα, έως ότου στεγνώσει και αν χρειαστεί, αλλάζουμε τη νωπή πετσέτα. Ψήνουμε το αλεύρι, σε αντικολλητικό τηγάνι, έως ότου πάρει ελαφρό μπεζ χρώμα. Ομοίως ψήνουμε το σουσάμι, προσέχοντας να μην μαυρίσει. Όταν κρυώσει το σουσάμι, το χτυπάμε στο χαβάνι. Καθαρίζουμε το ρόδι και ψιλοκόβουμε τα φύλλα μαϊντανού. Σε μια λεκάνη βάζουμε το σιτάρι, το αλεύρι, το ρόδι, τα καρύδια, τα αμύγδαλα, τον καφέ, τα φύλλα μαϊντανού, το σουσάμι και τα ανακατεύουμε. Αδειάζουμε το μίγμα σε μια βαθιά πιατέλα, το στρώνουμε ομοιόμορφα, καλύπτουμε με τη ζάχαρη άχνη και το πατάμε με μια χαρτοπετσέτα, ώστε να πάρει ενιαίο σχήμα. Στολίζουμε με τα κουφέτα, σχηματίζοντας στη μέση το σημείο του Σταυρού και περιμετρικά τοποθετούμε άνθη.
