Η εκδρομή είχε συμφωνηθεί από την προηγούμενη!
Εκείνο το πρωινό, σηκωθήκαμε από νωρίς, βάλαμε τα μαγιό μας, ετοιμάσαμε τα πράγματα, αλλαξιές, πετσέτες, ψάθες για την παραλία, ισοθερμικά παγούρια με κρύο νερό και φύγαμε!
Προορισμός, η Μέσα Μάνη!
Είναι Αύγουστος του 1983 και ο δεκατετράχρονος εαυτός μου, με τις ορμόνες και τη σεξουαλική αφύπνιση να έχουν πάθει φρενίτιδα, άλλο που δεν ήθελε παρά να εξερευνήσει νέες απόμερες παραλίες, στις οποίες έβρισκαν φωλιά γυμνιστές της ένδοξης 10ετίας του 1980!
Σε εποχές πολύ πριν το φόβο του καρκίνου του δέρματος, ο οποίος, σε μεγάλο βαθμό κάλυψε τα κορμιά, οι άνθρωποι σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό γυμνώνονταν στις παραλίες.
Πανδαισία!..
Χωθήκαμε λοιπόν στο οικογενειακό Πεζό 305 1.100 κ.ε. 55 ίππων, αμαξάρα για την εποχή και ξεκινήσαμε!
Ο ήλιος όλο και ανέβαινε, μαζί του και η ζέστη! Εκείνη την εποχή ο κλιματισμός στα αυτοκίνητα, θεωρούνταν και ήταν, το απόλυτο αξεσουάρ πολυτελείας! Μόνο κάποιες, ελάχιστες, Μερσεντές διέθεταν!
Για όσους ξέρουν, η Μέσα Μάνη είναι ο τόπος που η παράδοση λέει πως, όταν ο θεός έφτιαχνε τον κόσμο, ότι πέτρα του περίσσεψε την έριξε εκεί!
Το τοπίο άγριο!
Αυστηρό.
Δωρικό..
Πέτρα πάνω στην πέτρα! Που και που έβλεπες κανά μοναχικό ισχνό, ηρωικό δέντρο, που αγωνίζονταν να μείνει στη ζωή.
Πρώτη στάση στο Γερολιμένα!
Καψαλισμένοι όπως ήμασταν από το φούρνο που ονομάζαμε “αυτοκίνητο”, ορμήξαμε στη θάλασσα! Νιώθαμε τα κορμιά μας να τσιρτσιρίζουν στην επαφή με τη δροσιά της θάλασσας!
Λίγες ώρες αργότερα και αφού φάγαμε στο παρακείμενο ταβερνάκι, συνεχίσαμε την εκδρομή. Προορισμός, η Βάθεια!
Το χωριό με τους μανιάτικους πύργους!
Το προηγούμενο καλοκαίρι η κυβέρνηση είχε προωθήσει ένα πρόγραμμα τουριστικής αξιοποίησης του μέρους. Οι πύργοι ανακαινίστηκαν, επισκευάστηκαν, επιπλώθηκαν και ετοιμάστηκαν να υποδεχθούν εύπορους, όπως ήλπιζαν, τουρίστες. Ένα εγχείρημα το οποίο τα επόμενα χρόνια θα αποτύγχανε παταγωδώς και οι πύργοι της Βάθειας θα αφήνονταν εκ νέου στο έλεος του χρόνου.
Λίγη ώρα αργότερα, άφιξη στη Βάθεια!
Η απόπειρα για οφθαλμόλουτρο στην παραλία του Γερολιμένα, δεν είχε στεφθεί με την αναμενόμενη επιτυχία. Ο κύριος λόγος ήταν η….. μάσκα και τα βατραχοπέδιλα που είχα αποκτήσει λίγες μέρες νωρίτερα! Στα άπατα νερά της παραλίας, μισό βήμα και μετά το χάος, ανακάλυψα τις ομορφιές του βυθού!
Τώρα στη Βάθεια δεν έχει παραλία, άρα μηδενικές ευκαιρίες για μικροσκοπικά μπικίνια πάνω σε καλλίγραμμα κορμιά!
Εντυπωσιακή η Βάθεια! Πως ζούσαν οι άνθρωποι επί τουρκοκρατίας!
Το χάζι στους πύργους έλαβε τέλος.
Κάπου εκεί υπάρχει ένα μαγαζί για καφέ και αναψυκτικά..
Μα, τι είναι αυτό!
Κάτι κίτρινο! Έντονα κίτρινο!
Ένα κίτρινο σορτσάκι, πάνω από ένα χυτό, ηλιοκαμμένο γυναικείο μπούτι!
Αιφνιδιασμός!
Από εκεί που δεν το περίμενες φίλε!
Η κοπέλα, όχι πάνω από 25, με τέλειο κορμί, ένα εφαρμοστό μπλουζάκι, που διέγραφε τα πάντα και ένα καυτό, κίτρινο σορτς!
Μα αυτό είναι καλύτερο από μπικίνι! Πως γίνεται αυτό;!..
…και κάπως έτσι ανακαλύπτεται η ομορφιά του υπονοούμενου!
Το ημίγυμνο είναι ελκυστικότερο και πιό “ξεσηκωτικό “ από το γυμνό!
Επιβραδύνω το ρυθμό με τον οποίο γλύφω το παγωτό, για να κερδίσω περισσότερο χρόνο παρατήρησης του καυτού κίτρινου σορτς!
Δεκαετίες αργότερα και η μνήμη τρέχει πίσω στο χρόνο!
Άραγε τι να κάνει εκείνη η κοπέλα με το κίτρινο σορτσάκι;! Να παντρεύτηκε κάποιον από εκείνη την παρέα που ήταν μαζί; Τώρα θα είναι 60άρα.
Εκείνο το σορτσάκι, να το έχει κάπου καταχωνιασμένο; Μήπως έπεσε πάνω του σε κάποιο ξεκαθάρισμα παταριού; Θα της ξύπνησε μνήμες;..
Θα γνωρίζει άραγε πως εκείνο το κίτρινο σορτσάκι, δημιούργησε μνήμες;
Πέρασε ή ώρα, έφαγα και το παγωτό και σχεδόν ταυτόχρονα η παρέα της κοπέλας κίνησαν και αυτοί για αλλού.
Εμείς πήγαμε προς μία άλλη παραλία. Κοκκάλα την έλεγαν.
Είναι λέει όμορφα και έχει πολύ νεαρόκοσμο. Δεν πάνε πολλές οικογένειες εκεί, όπως στο Γερολιμένα, γιατί είναι λίγο απόμερα!!
Στο δρόμο προς κοκκάλα, έκανα σχέδια για βόλτες και οφαλμόλουτρα, που και που έρχονταν στην εικόνα του μυαλού μου, η κοπέλα με το κίτρινο σορτσάκι..
Λες να την πετύχω στην Κοκκάλα;!…
