Ο ΗΛΙΑΣ

από τη Χριστίνα Καπράλου.

-Σ αγαπάω!

-Και εγώ σε αγαπάω και ας μου βγάζεις την ψυχή!

-Πάψε μην γκρινιάζεις απόψε! Μας ακούει το φεγγάρι μου!

-Σταμάτα να μου λες τι να κάνω μας βλέπει το φεγγάρι μου!

-Είσαι εγωιστής! Τα θέλεις όλα δικά σου! Το φεγγάρι είναι δικό μου!

-Ρε πας καλά; Το φεγγάρι στον δικό μου ουρανό είναι δικό μου φεγγάρι και δεν το χαρίζω ούτε το μοιράζομαι! Παλαβή ε παλαβή!

-Παλαβός είσαι και φαίνεσαι το φεγγάρι στον δικό μου ουρανό που βγήκε πάνω από την απέναντι πολυκατοικία είναι το πιο φωτεινό και το πιο όμορφο φεγγάρι και είναι μόνο δικό μου.

-Χαζή! Το δικό μου φεγγάρι είναι αυτή την στιγμή πάνω από τις πορτοκαλιές και την ομορφιά του δεν την έχει άλλο φεγγάρι.

Ο Ηλίας και η Κωνσταντίνα δυο κόσμοι παράλληλοι.

Έβλεπαν άλλο ουρανό, ανάσαιναν άλλο αέρα, και εδώ και 9 χρόνια τσακώνονταν για το Αυγουστιάτικο φεγγάρι που το είδαν μαζί μόνο μια χρόνιά, το πρώτο καλοκαίρι της γνωριμίας τους.

Το φεγγάρι του Ηλία έβγαινε εκεί πάνω από τις πορτοκαλιές και ταξίδευε πάνω από τον Ταΰγετο.

Το φεγγάρι της Κωνσταντίνας έβγαινε πάνω από την απέναντι πολυκατοικία και φλερτάριζε με τον Λυκαβηττό.

Η Κωνσταντίνα κουβαλούσε στις πλάτες της το παρελθόν της….

Τον Αύγουστο του 2003 ντύθηκε στολίστηκε για να καμαρώσει την Πανσέληνο μα η πίκρα της ήταν μεγάλη που ο σύντροφος της και πατέρας των παιδιών της αυτή την γιορτή την αντιμετώπισε σαν αγγαρεία.

Από τότε η Κωνσταντίνα απέκτησε μια σχέση εχθρική με την πανσέληνο. Κάθε φορά που οι άλλοι γιόρταζαν πανσέληνο εκείνη έκλεινε πόρτες και παράθυρα τραβάτε κουρτίνες και καθόταν πεισματικά στα σκοτάδια.

Την χρόνια που γνώρισε τον Ηλία και κατά λάθος βγήκε από τις πόρτες τα παράθυρα και τις βαριές κουρτίνες είδε το φεγγάρι να βγαίνει πάνω από τις πορτοκαλιές καθισμένη στο μπαλκονάκι του Ηλία.

Η Κωνσταντίνα ήξερε να αναγνωρίζει τις ευλογίες που τις προσφέρονταν στην ζωή.

Είχε μάθει να εκτιμάει στιγμές μα και να κτίζει τοίχοι.

Πάθη λάθη…… λάθη πάθη και η Κωνσταντίνα μπορεί να πήρε ανάσες οξυγόνου στον τόπο του Ηλία μα δεν έκανε χάρες σε κανέναν.

Οι ευκαιρίες που έδωσε στέρεψαν… οι επιλογές του Ηλία ήταν ένα βαρέλι τσίπουρο και η Κωνσταντίνα είχε στόχο ορίζοντες χωρίς όρια.

Όχι τα δικά μου φτερά μπορούν να φτάσουν μακριά! Είπε την μέρα που αποφάσισε να κατεβάσει ρολά και να μην κοιτάξει πίσω.

Η Κωνσταντίνα είναι σίγουρη μετά από τόσα χρόνια μοναξιάς πως το φεγγάρι που βλέπει στον δικό της ουρανό είναι μόνο δικό της και δεν μοιάζει με το φεγγάρι κανενός.

Νάτο εκεί ανάμεσα σε ηλιακούς θερμοσίφωνες και σε ταράτσες της χαμογελά και της γνέφει λίγο πιο κάτω από την τέντα στην βεράντα.

Η Κωνσταντίνα απόψε θα κοιμηθεί στην βεράντα της έτσι για την αλητεία γιατί ήταν χρόνια τσακωμένη με το φεγγάρι και πρέπει να δώσει τέλος σε αυτό τον πόλεμο.