από τη Χριστίνα Καπράλου.

Ρίχνω κλεφτές ματιές πίσω από την κουρτίνα.

Όλα στη θέση τους.

Το πεύκο, ο βασιλικός, το κόκκινο γεράνι, το πηγάδι.

Ναι δίκιο έχεις! Το πηγάδι είναι καινούργιο απόκτημα. Έσκαψα στην μέση της αυλής όταν έφυγες.

Αγόρασα τσαπί και φτυάρι και για ένα ολόκληρο μήνα έσκαβα. Μάτωσαν οι παλάμες μου.

Ξόρκιζα το κακό…. Έτσι έλεγα.

Μόλις τελείωσα το σκάψιμο,  έκτισα γύρω του  τοίχο. Κουβαλούσα τις πέτρες μία – μία στην αγκαλιά μου,  από το απέναντι βουνό.

Έδωσα στον τοίχο, γύρω από το πηγάδι,  σχήμα τετράγωνο. Δεν ξέρω πόσα τετράγωνα πηγάδια υπάρχουν στον κόσμο. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή. Τετράγωνο πηγάδι,  όπως και η λογική σου. Τέσσερις αιχμηρές γωνίες,  όπως οι αποφάσεις σου.

Όταν τελείωσα με το πηγάδι,  ασχολήθηκα με το παράθυρο στο δωμάτιο μου. Έβγαλα την κάσα,  αγόρασα τούβλα,  και το έφτιαξα από την αρχή.

Ολοστρόγγυλο παράθυρο,   σαν φινιστρίνι από καράβι. Ολοστρόγγυλο παράθυρο,  χωρίς γωνίες όπως τα αισθήματα μου για σένα.

Αγαπημένο μου παιχνίδι,  τις νύχτες με Πανσέληνο να καδράρω το φεγγάρι μέσα στο ολοστρόγγυλο  παράθυρο μου.

Τον πρώτο καιρό,  τραβούσα μια γραμμή με μολύβι,  στον τοίχο πίσω από την πόρτα,  και μετρούσα πόσες φορές το φεγγάρι ήταν ολοστρόγγυλο,  όμοιο με το παράθυρο μου. Μετά έχασα τον λογαριασμό. Μαζεύτηκαν πολλές γραμμούλες, δεν είχε νόημα να μετρώ τα φεγγάρια της απουσίας σου.

Περνάω τις μέρες μου,  μαζεύοντας κομμάτια από την ζωή μου, μαζεύω στιγμές και όνειρα καμένα.

Περνάω τις νύχτες μου πετώντας μέσα στο πηγάδι όλα όσα πήγανε χαμένα. Ένα βράδυ με πανσέληνο πέταξα μέσα στο πηγάδι εσένα! Ναι εσένα και ανάσανα λεύτερη.

Φοβάμαι την στιγμή που θα πετάξω κι εμένα….

«Πάει καιρός που δεν έχω ακούσει  το όνομα μου… δεν το θυμάμαι πια δεν μου έχει χρειαστεί…. και εγώ που νόμιζα πως όλα είναι δικά μου είμαι ο πιο μονός άνθρωπος πάνω στην γη»

Χθες  βράδυ άκουσα τον Σταμάτη*** να σιγοτραγουδάει  αυτούς του στίχους του και χαμογέλασα.

Χαμογελώντας  βγήκα στην αυλή και πέταξα μέσα στο πηγάδι άχρηστα  κομμάτια από την ζωή μου που είχα μαζέψει το πρωί.

Αύριο κιόλας θα φτιάξω ένα καπάκι να σκεπάσω το πηγάδι.

Δεν θέλω να ξεφύγει τίποτα από όσα πέταξα εκεί μέσα.

Δεν θέλω να μπω στον πειρασμό, να έρθω στον πάτο του για να σε βρω.

Αύριο  κιόλας,  θα βάψω τον τοίχο πίσω από την πόρτα,  να σβήσω τις γραμμούλες που μετρούσαν την απουσία σου.

Αύριο,  μόλις ξυπνήσω το πρωί,  θα γράψω στον καθρέφτη του μπάνιου το όνομα μου με το κραγιόν μου για να μην το ξεχάσω ποτέ ξανά.

Αύριο θα γιορτάσω την μοναξιά μου!

*** Stamatis Morfonios Μπαλάντες για έρωτες και φόνους