Στη μονάδα.
Όταν λέμε “μονάδα”, εννοούμε Στρατό.
Είχαν ήδη περάσει αρκετές εβδομάδες που είχε γίνει η τοποθέτηση, από το Κέντρο Εκπαίδευσης στη μονάδα της παραμεθορίου.
Η μονάδα βρίσκονταν σε ένα μέρος, στο άκουσμα του οποίου γίνονται καλοκαιρινοί συνειρμοί.
Ρόδος!
Αυτόματα το μυαλό πήγαινε στις μαγευτικές παραλίες του νησιού, στη φημισμένη νυχτερινή καλοκαιρινή ζωή του και πάνω απ’όλα στις όμορφες και πρόθυμες τουρίστριες από τις βόρειες χώρες!
Έκανες εικόνα τον εαυτό σου, να υπηρετείς σε στρατόπεδο δίπλα στην παραλία, όπου μεταξύ σκοπιάς και αγγαριών, θα πετάγεσαι να ρίχνεις μία βουτιά, παίρνοντας μάτι και τις καλλίγραμμες τουρίστριες.
Πίστευες επίσης πως, στις εξόδους σου θα βρισκόσουν σε μπιτς μπαρς, τα οποία θα βρίσκονταν δίπλα, φυσικά, στο παραθαλάσσιο στρατόπεδο!
Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα!
Το στρατόπεδο, η μονάδα, ήταν χωμένη σε ένα απομακρυσμένο και σχετικά δυσπρόσιτο ορεινό μέρος, με σχεδόν ανύπαρκτη συγκοινωνία.
Ο μοναδικός τρόπος για να δεις παραλία από το στρατόπεδο, ήταν αν έπαιζε κανένα τέτοιο πλάνο στην τηλεόραση του ΚΨΜ!
Φυσικά, ούτε λόγος για καλλίγραμες βόρειες που θα ζαχάρωναν επίδοξους greek summer lovers!
Την αρχική έκπληξη/αιφνιδιασμό, διαδέχθηκε η αγανάκτηση!
Σκεφτόσουν πως, αν τουλάχιστον υπηρετούσες στον Έβρο, θα το είχες πάρει απόφαση! Εδώ είσαι δίπλα στην πηγή και δε μπορείς να πιεις νερό!
Άσε που το μέρος ήταν μακριά από τα πάντα και να να πας σε τουριστικά σημεία, έστω για να δεις λίγη “ζωή”, έπρεπε να ξεπουληθείς στα ταξί!
Άσε που οι περισσότεροι ταξιτζήδες προφασίζονταν διάφορες δικαιολογίες για να μην έρθουν “εκεί πάνω”.
Πίκρα!
Χαμογελάς θλιμμένα όταν ακούς και άλλους στο στρατόπεδο να αναρωτιούνται φωναχτά “εδώ είναι που μας έλεγαν να προσέχουμε το έιτζ;!”, για να ξεσπάσετε μετά όλοι μαζί στα γέλια!
Έχεις πλέον αποδεχθεί την άσχημη κατάσταση και περιμένεις να περάσει ο καιρός, για να πάρεις μετάθεση,να τελειώσει η θητεία σου και να απολυθείς.
Εκείνη την ημέρα η υπηρεσία σου ήταν σκοπός στην Πύλη του στρατοπέδου.
Η συγκεκριμένη, είναι “διπλή” σκοπιά. Είσαστε δηλαδή δύο οι σκοποί.
Εκείνη την ημέρα είσαι εσύ και ο Νίκος. Ένα παιδί από το Ρέθυμνο Κρήτης.
Ένα χαρακτηριστικά καλό παιδί από αυτά που αποκαλούμε, με την καλή έννοια, “χωριατόπαιδα”.
Ψηλός, ανοιχτόχρωμος με έντονα γαλανά μάτια και με τη χαρακτηριστικότατη κρητική προφορά του. Περιμένει να κάνει τη θητεία του και να γυρίσει στο χωριό του, να ασχοληθεί με την οικογενειακή περιουσία. Με τα χωράφια και τα ζωντανά.
Θέλει να βρει και μία καλή κοπέλα να νοικοκυρευτεί..
Στα 19 του χρόνια, που η συντριπτική πλειοψηφία των νεαρών ανδρών δεν έχει καμία επαφή με γάμους και νοικοκυρέματα, ο Νίκος θέλει αυτά που θέλουν οι κατά μια δεκαετία μεγαλύτεροι.
Απλές επιθυμίες. Τις καλύτερες…
Είσαστε λοιπόν, σκοπιά και περιμένεις να περάσει η ώρα.
Η ώρα δεν περνά. Σε εκείνη την ερημια που βρίσκεστε, δε συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Το πολύ πολύ να έρθει κανά ΡΕΟ τροφοδοσίας.
Μια μελωδία!
Μία όμορφη μελωδία σπάει την ανία και γεμίζει την ατμόσφαιρα με χρώμα!
Ο Νίκος!
Λέει μία μαντινάδα!
Μία μαντινάδα για μια λυγερόκορμη κοπελιά. Μία ερωτική μαντινάδα, όλο χρώμα και ομορφιά!
Ο Νίκος ο κρητικός, έχει μερακλώσει και μετά την πρώτη μαντινάδα, ακολουθεί και άλλη!
Μετά άλλη μία!
Η μία ομορφότερη από την άλλη!
Η γκρίζα και βαρετή ατμόσφαιρα έχει γεμίσει με όμορφες κοπέλες και με χρώματα από τις μαντινάδες και τη μελωδική φωνή του Νίκου!
Εσύ δε χορταίνεις να ακούς!
Από μακριά βλέπεις τους επόμενους σκοπούς, που έρχονται να σας αλλάξουν! Πότε πέρασε η ώρα!
Πας στο θάλαμο να αφήσεις το όπλο σου και έχεις ένα χαμόγελο ευχαρίστησης!
Σε ρωτάνε τι έγινε και δείχνεις χαρούμενος..
Ρωτάς πότε θα ξανακάνεις σκοπιά μαζί με το Νίκο…
