Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας λοιπόν.
Σκεφτόμουν τα μικρά και απλά προβλήματα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι κάθε μέρα.
Όσο και να σας φαίνεται παράξενο η και εξωφρενικό, τα οικονομικά είναι τα πιο απλά.
Δεν μιλάμε για θέματα επιβίωσης, αλλά για οφειλές, έξοδα που θα θέλαμε να κάνουμε και δυσκολευόμαστε.
Ναι, αυτά είναι τα απλά.
Τα δύσκολα είναι μέσα μας.
Όχι στις τσέπες μας.
Να μην ξέρεις ποιος είσαι. Να χάνεσαι στα πρέπει και τα κοινωνικά συμβόλαια.
Να έχεις βρεί κάποια στιγμή τον εαυτό σου, αλλά να τον κοιμίζεις ποιος ξέρει για ποιο λόγο.
Να έχει το βλέμμα σου ύπνο και νύστα, αντί για φλόγα.
Γιατί το αληθινό “μέσα” σου κοιμάται και το καθρεφτίζει στο πρόσωπο σου.
Σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά.
Να είναι τα χρώματα σου το μαύρο και το κόκκινο και σώνει και καλά να σου επιβάλεις το ροζ, γιατί σου έκατσε πως “θα είναι καλύτερα για τους άλλους έτσι.”
Ε ΟΧΙ!
Όταν σε κάποια φάση σου βρήκες τον εαυτό σου, όποιος και να ήταν, είχες αναγνωρίσει το σκοτάδι σου, και το μέσα σου ήταν ήρεμο, όλα, με ένα μαγικό τρόπο, πήγαιναν καλύτερα.
Όταν προσπάθησες να αγνοήσεις το σκοτάδι σου, αυτό που σε έκανε να θελήσεις να βάλεις το Φως στη ζωή σου, κάτι στράβωσε. Κάπου χάθηκες.
Δεν μπορείς να αγνοείς και να θάβεις τα στάδια που σε έφεραν στον εαυτό που είσαι. Δεν μπορείς να το παίζεις ροζ πεταλουδίτσα, ενώ μέσα σου θες να φτιάχνεις ιστό, επειδή “δεν είναι σωστό”, επειδή “φαίνεται κάπως”.
Δεν γίνεται να είσαι μια γυναίκα με αισθησιασμό ποτισμένη μέχρι την ένατη ζωή της, και ξαφνικά να γίνεσαι έπιπλο στο σπίτι, μήπως παρεξηγηθείς επειδή είσαι πλέον μια “παντρεμένη γυναίκα”.
Δεν μπορεί να έχεις μάθει από τα μικρά σου χρόνια να περπατάς σε τακούνια, και ξαφνικά να βρίσκεσαι με παντόφλες, λόγω κάποιας σύμβασης με τον κόσμο.
Η πιο σημαντική σύμβαση, είναι εκείνη με τον εαυτό μας. Με τον εαυτό που “δουλεύει” το σύστημα μας. Αποδεκτός η όχι, αδιάφορο.
Δεν με νοιάζει αν περπατώ στο δρόμο κουνώντας μέση και γοφούς “προκαλώντας”.
Αυτή είμαι.
Αδιαφορώ αν θα δουν άντρες το βλέμμα μου ή τη στάση του σώματος μου σε κοινωνικές συναναστροφές και θα πουν “αυτή ψάχνεται”, επειδή έτσι έχουν μάθει να αναγνωρίζουν τον αισθησιασμό, σαν κάτι κακό και “κοινό”. ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΟΥ ΡΕ.
Αυτή είμαι!
Να μη σε νοιάζει αν αυτά που θα πεις, είναι δυσάρεστα για τον άλλον, από τη στιγμή που είναι η αλήθεια σου.
Αυτός είσαι.
Να μη σε νοιάζει αν στραβώσει μια σχέση με το περιβάλλον σου από τη στιγμή που αποφάσισες ότι σου κάνει κακό.
Αυτός είσαι!
Κάνε μου μια χάρη εσύ που διαβάζεις αυτές τις σκόρπιες λέξεις που είχα ανάγκη να βγάλω.
Βάλτες σε μια σειρά, για τη δική σου ζωή, για τον εαυτό σου.
Κι αν κρύβεσαι, κι αν φοβάσαι, μίλα κάπου.
Δώσε στον υπερήρωα που έχεις μέσα σου, την ευκαιρία να υπάρξει!
