…διάβημα!
Χρησιμοποιούμε το πιό εύηχο και πιασάρικο “απονενοημένο διάβημα”, αντί της λέξης “αυτοκτονία”.
Όμως, δεν είναι το ίδιο.
Η αυτοκτονία είναι κάτι προσωπικό. Κάτι περισσότερο ιδιωτικό. Μια πράξη η οποία, κατά κανόνα, γίνεται σπίτι ή κάπου απομονωμένα.
Το απονενοημένο διάβημα, έχει το στοιχείο του δημόσιου. Περισσότερο δε, είναι μία πράξη διαμαρτυρίας.
Όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή, να καταστρέψει δηλαδή την ίδια του την ύπαρξη, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει φτάσει στα έσχατα επίπεδα της απελπισίας!
Είναι ο άρρωστος, που δεν αντέχει πλέον, τους πόνους της αρρώστιας του, το να γίνεται βάρος στην οικογένεια του, το να υποφέρει την κάθε ώρα και στιγμή!
Είναι αυτός που δεν έκρυψε καλά το υπηρεσιακό του όπλο, με αποτέλεσμα να το βρουν τα παιδιά του, οδηγούμενα σε ολέθριες και καταστροφικές συνέπειες.
Αφαιρεί τη ζωή του, μη αντέχοντας τις τύψεις και το βάρος των ευθυνών του.
Είναι όμως και αυτός που αφαιρεί τη ζωή του, διαμαρτυρόμενος για την αδικία που βιώνει. Αυτός που στοχοποιείται, γενόμενος ο αποδιοπομπαίος τράγος, μιας άρρωστης ομάδας ανθρώπων, είτε μιλάμε για την κοινωνία του τόπου του, είτε για την ίδια του την οικογένεια, είτε για την κυβέρνηση της χώρας του, που τον αδικεί.
Είναι, για παράδειγμα, εκείνος ο νεαρός ιδιοκτήτης του οίκου ευγηρίας, ο οποίος αφαίρεσε την ίδια του τη ζωή, στην τρυφερή ηλικία των 41 ετών, μη μπορώντας να αντέξει το γεγονός πως, παρόλο που έκανε ότι μπορούσε, τελικά δεν κατάφερε να προστατέψει την επιχείρηση του και κατ’επέκταση τους φιλοξενούμενους σε αυτή ηλικιωμένους, από την επέλαση του κοροναϊού.
Ακόμα και ο ίδιος διαγνώστηκε θετικός στον ιό..
Μα, έρχεται η απορία.
Υπάρχουν και άλλοι οίκοι ευγηρίας, στους οποίους εντοπίστηκαν κρούσματα και μάλιστα σε αριθμούς πολύ μεγαλύτερους απ’ότι στο δικό του!
Οι υπεύθυνοι εκείνων των επιχειρήσεων συνέχισαν κανονικά τις ζωές τους, διαχειριζόμενοι τη κατάσταση.
Τι έκανε τον συγκεκριμένο και προέβη σε αυτή την πράξη!
Κοιτάς τη φωτογραφία του στα μέσα μαζικής ενημέρωσης..
Την κοιτάς και αναπόφευκτα σου έρχονται στο μυαλό διάφοροι συνειρμοί.
Κοιτάς το νέο, όμορφο πρόσωπο του νεαρού ανδρός. Σκέφτεσαι πως σε μια, από καιρό άρρωστη κοινωνία, που δεν περίμενε την πανδημία για να αρρωστήσει, ένας νέος και όμορφος, ο οποίος είναι σωστός και επιτυχημένος επαγγελματίας, σίγουρα θα γίνει αποδέκτης φθόνου!
Αναρωτιέσαι πόσες φορές του την είχαν στημένη στη γωνία οι απανταχού ζηλόφθονοι, περιμένοντας το στραβοπάτημα του, για να τον σταυρώσουν δημόσια!
Να τον δείξουν με το δάχτυλο, κατηγορώντας τον για αμέλεια και ανευθυνότητα!
Αναρωτιέσαι μήπως αυτός ο άνθρωπος φορτώθηκε με ενοχικά. Με παροτρύνσεις να φτάσει και να ξεπεράσει άλλους, πριν από αυτόν.
Σκέφτεσαι πόσους καλοθελητές ανέχθηκε στη σύντομη ζωή του, που τον κατέκριναν “για το καλό του”..
Πάντα για το καλό του και γιατί ….. “ενδιαφέρονται για την πρόοδο του”.
Τον κάνεις εικόνα, μόνο του στο σπίτι του, να γράφει το αποχαιρετιστήριο γράμμα του και μετά να δίνει τέλος στη ζωή του.
Μία πράξη, που δυσκολεύεσαι να την κατατάξεις.
Είναι απονενοημένο διάβημα, δηλαδή διαμαρτυρία, ή είναι αυτοκτονία;
Ίσως τελικά να είναι και τα δύο.
Σε μία βαθύτατα άρρωστη κοινωνία, που βλέπει παντού συνωμοσίες και που αρνείται να τηρήσει πιστά βασικά μέτρα υγιεινής, αυτός ο άνθρωπος έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να πράξει το σωστό.
Το αποτέλεσμα όμως, δεν ήταν το αναμενόμενο..
Άραγε, όλοι στην επιχείρηση του εντός και εκτός αυτής, ακολούθησαν κατά γράμμα τις οδηγίες του; Δεν υπήρξε κανένας που να πει “όχου μωρέ, υπερβολές! Μία γριπούλα είναι” και να χαλαρώσει τα μέτρα προφύλαξης;
Θα μπορούσε αυτός να είναι επί 24ώρου βάσεως παρών, για να επιβλέπει αν γίνονται όλα σωστά;
Ποιός ξέρει.
Το αποτέλεσμα είναι ένας άξιος και νέος άνθρωπος χάθηκε για πάντα.
Η κοινωνία μπορεί να κοιμάται λίγο καλύτερα.
Ένας ένοχος δεν είναι πλέον ανάμεσα μας..
