#illusionskiller, Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Είναι στη δευτέρα τάξη του Λυκείου.
Το μάθημα είναι “Επαγγελματικός Προσανατολισμός”.
Ο καθηγητής, φυσιογνωμία που δύσκολα ξεχνάς. Μάλλον αδύνατον..
Αυστηρή και άκαμπτη φυσιογνωμία, αυτό που συχνά αποκαλείται “ψαρωτικός”, αγέλαστος και σχεδόν μόνιμα σκυθρωπός.
Έδειχνε, ενδεχομένως σκόπιμα, μεγαλύτερος από την ηλικία του, η οποία κυμαίνονταν γύρω στα τριάντα πέντε.
Εκείνη την ημέρα, είχε έρθει η ώρα του δικού του μαθήματος. Επαγγελματικός Προσανατολισμός..
Ήταν από τις πρώτες ημέρες του σχολείου και αναπόφευκτα, από τις πρώτες ώρες διδασκαλίας του. Ήταν, υποτίθεται, ο άνθρωπος που θα βοηθούσε τους έφηβους μαθητές του, να βρουν πιά είναι η τάση τους, έτσι ώστε να αποκατασταθούν επαγγελματικά.
Κάπου εκεί, στο τρίτο ή τέταρτο μάθημα του, ήταν που άρχισε τις ερωτήσεις.
Κυρίως τη γνωστή ερώτηση “Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Τι δουλειά θέλεις να κάνεις”.
Σε μία περίοδο, στη Δευτέρα Λυκείου, που οι μαθητές διένυαν τουλάχιστον, το δέκατο έκτο έτος της ηλικίας τους, η ανάγκη για επαγγελματική αποκατάσταση φαίνονταν όλο και πιό κοντινή. Ορισμένοι δε, ήδη έκαναν κάποια δουλειά στον ελεύθερο χρόνο τους, για να κερδίζουν το δικό τους χαρτζιλίκι, κάνοντας τα πρώτα βήματα απογαλακτισμού.
Έτσι η πάρα πάνω ερώτηση είχε μεγαλύτερη βαρύτητα και σημασία απ’ότι αν ετίθετο λίγα χρόνια νωρίτερα.
Οι μαθητές, ο ένας μετά τον άλλο, έλεγαν στον κύριο καθηγητή το τι σκόπευαν να γίνουν. Πως δηλαδή σχεδίαζαν να βιοποριστούν στη ζωή τους. Μέχρι που ένα παιδί είπε μία κακιά λέξη!
Κακιά, σύμφωνα με τον σκυθρωπό κύριο καθηγητή!
Είπε τη λέξη “ονειρεύομαι”!
“Ονειρεύομαι να γίνω…”
Αυτό ήταν! Για όλο το υπόλοιπο μάθημα και για τις μαθητικές ώρες που ακολούθησαν, ο καθηγητής εξηγούσε στους μαθητές τους, μαλώνοντας τους, πως πρέπει να παραιτηθούν από τα όνειρα τους και να “πατήσουν στη Γη”.
“Αφήστε τα όνειρα! Αυτά είναι για τους ονειροπόλους!”, έλεγε και το σκυθρωπό του βλέμμα έγινε ακόμα πιό σκοτεινό!
Μέχρι που περιέγραψε στην Τάξη, όλο καμάρι μία σκηνή με την κόρη του!
Ένα κοριτσάκι επτά ετών, όπως είπε, το οποίο κάθε φορά που ζητάει κάτι από τον μπαμπά του, ο μπαμπάς κύριος καθηγητής, βγάζει και της δείχνει τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν και κάπως έτσι αποστομώνει την κόρη του που τολμά να ζητάει σοκολάτα από το περίπτερο, τη στιγμή που πρέπει να πληρωθεί η ΔΕΗ και τα Κοινόχρηστα!
Ο κύριος καθηγητής εξήγησε στην τάξη του πως κάθε φορά που η κορούλα του του ζήταγε κάτι, αυτός επαναλάμβανε τη διαδικασία με τους λογαριασμούς, μέχρι που πλέον η μικρή έπαψε να ζητά το παραμικρό!
Τα παιδιά στην τάξη, στην αρχή γέλαγαν. Μετά απλά παρακολουθούσαν τον σκυθρωπό αυτό άνθρωπο να τους αναλύει πως πρέπει να παραιτηθούν από τα όνειρά τους, προκειμένου να βιοποριστούν.
Μόνο ένας μαθητής τον παρατηρούσε, σχεδόν με αποστροφή.
Μα το ζητούμενο κύριε καθηγητά, δεν είναι ο βιοπορισμός, αλλά η Ζωή! Τι είναι ζωή χωρίς όνειρα;!
Φυσικά, ο μαθητής δεν τόλμησε να εκφράσει τις ενστάσεις του. Κάπου μέσα του, παρά το νεαρό της ηλικίας του, ήξερε πως δε θα είχε νόημα. Άσε που αυτός ο θλιβερός άνθρωπος μπορεί και να τον έβαζε στο μάτι!
Μόνο που εκείνη τη στιγμή, εκείνος ο μαθητής έδωσε στον εαυτό του μία υπόσχεση! Να συνεχίσει για πάντα να ονειρεύεται!
Να κάνει επίσης τα όνειρα του στόχους και να κάνει ότι μπορεί, προκειμένου να τους πραγματοποιήσει!
Πέρασαν ο δεκαετίες και ο μαθητής μεγάλωσε. Πολλά από τα όνειρά του τα πραγματοποίησε.
Άλλα πάλι, όχι.
Καμιά φορά όμως, το μυαλό του τρέχει πίσω σε εκείνο το σκυθρωπό και θλιβερό άνθρωπο.
Αναρωτιέται τι να έγινε με την κόρη του..
