@επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη
Ποια είναι τελικά η Καχαραμπού; Το κορίτσι με τα κεχριμπαρενια μάτια και την ελεύθερη ψυχή; Ρητορικό το ερώτημα καθώς ξέρουμε ποια είναι…εκεινη που άκουσε την καρδιά της...
Το δεύτερο βιβλίο της Φραντζέσκας Μάνγγελ το οποίο εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2019 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ BELL με τίτλο «ΚΑΧΑΡΑΜΠΟΥ», η συνέχεια του βραβευμένου «Η νύχτα του Σάουιν» ήλθε εδώ να μας ξαφνιάσει ευχάριστα, συγκλονίσει και παρασύρει όπως και το πρώτο μέρος της ιστορίας. Από την Ελλάδα στην Αγγλία και έπειτα σε σκοτεινά μονοπάτια ήθη και έθιμα της Σκοτίας, στο εξωτικό Μαρόκο και την πρωτόγονη Αφρική. Σε ένα ταξίδι φαντασίας η Καχαραμπού βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, στο όνειρο και την πραγματικότητα και εμείς χανόμαστε αναγνωστικά στα μονοπάτια μυστηρίου που χαράσσει η πένα της συγγραφέως.
Το «Καχαραμπού» είναι ένα βιβλίο καλογραμμένο και πολύ προσεγμένο. Η ιστορία ευθυγραμμίζεται σε πολλά σημεία με τα ιστορικά/καλλιτεχνικά δρώμενα της εκάστοτε περιόδου. Ομολογουμένως προσπάθησα να βρω μια δόκιμη έκφραση για να προσδιορίσω τη γραφή της Φραντζέσκας Μάνγγελ αλλά μια μόνο λέξη έρχεται στο μυαλό μου: «απολαυστική». Ο αναγνώστης απολαμβάνει πέρα από την αφήγηση, η οποία είναι συνεχώς ανατρεπτική και τη γραφή της συγγραφέως. Είναι εμφανές ότι η Φραντζέσκα Μάνγγελ έδωσε τόσο συναίσθημα στις λέξεις της που αυτές κατάφεραν να αγγίξουν την ψυχή του αναγνώστη. Είναι ένα βιβλίο που τα έχει όλα, ένταση, έρωτα, εκδίκηση, συναίσθημα, αγάπη, περιπέτεια και μυστήριο. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται τελικά ακόμα και αυτή η μυστήρια γυναίκα που πήγε να βρει στην Αφρική η Στέφη ακούγοντας ότι είναι πολυταξιδεμένη, απεδείχθη ότι τα φαινόμενα απατούν.
Οι ήρωες της Φραντζέσκας Μάνγγελ δεν είναι συνηθισμένοι. Δε συναντάμε τέτοιους ανθρώπους συχνά στην καθημερινότητα. Θα τους χαρακτήριζα αντιήρωες. Η Στέφη και ο Κίμωνας δεν είναι οι γείτονες της διπλανής πόρτας. Δεν μπορούν καν να προσδιοριστούν ως φιγούρες. Είναι ελεύθερες ψυχές και καταδικασμένες σε ένα άγραφο νόμο που γράφτηκε πολύ πριν τη γέννηση τους. Ό,τι δεν ολοκληρώνεται δεν ησυχάζει ποτέ και ταξιδεύει ανα τους αιώνες μέχρι την εξιλέωση. Το ΚΑΡΜΑ είναι συνεχώς σε επιφυλακή. Γιατί άραγε εμφανίστηκε η Μάγια μόνο στη Στεφη; Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο γυναίκες ,τι θέλουν να μας πουν τόσες συμπτώσεις και που σταματάει η λογική και ξεκινάει η σχιζοφρένεια;
Και ο έρωτας; Τι είναι ο έρωτας…αυτός που κάνει το αδύνατο δυνατό και με ένα μαγικό ραβδάκι τα κάνει όλα να φαίνονται εύκολα και όμορφα «Ο έρωτας…σαν το γνωρίσεις σε κυριεύει ως το μεδούλι. Γίνεσαι ένας άλλος άνθρωπος. Αναρχικός. Έρωτας η μεγαλύτερη αναρχία»!
Ο μεγάλος έρωτας δε φέρνει πάντα την ευτυχία. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο με τριγύριζε αυτή η σκέψη. Μπορεί να έμοιαζε έτσι, να υποσχόταν έτσι, μα σαν ήλθαν τα απλά τα καθημερινά ο έρωτας άρχισε να κλωτσάει. Ίσως γιατί εκείνος δεν είναι απλός, καθημερινός μα φτιαγμένος για άλλα.
Ο Κίμωνας, σαν πρωταγωνιστής σε έναν άλλο «Τελευταίο Πειρασμό», λίγο πριν μπει σε εκείνο το καράβι είδε τη ζωή του δίπλα στην Ελένη και η αλήθεια είναι ότι χαμογέλασε, μάλλον σα μειδίαμα ήταν πιο πολύ. Και πισωπάτησε διότι προτίμησε να ακούσει την καρδιά του. Να ακούσει το κάλεσμα που αν δε το βιώσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις…Άλλοι ειχαν ορίσει πριν από αυτους οι καρδιές τους να σμίξουν κάποτε.
Η Καχαραμπού είναι το κορίτσι με τα κεχριμπαρένια μάτια. Το βιβλίο ετούτο θα μπορούσα να το παρομοιάσω με ένα υπέροχο κατακόκκινο τριαντάφυλλο που η ομορφιά του είναι τέτοια που δεν φαίνονται τα αγκάθια που είναι καρφωμένα απειλητικά στο κοτσάνι του, όπως και οι σκιές στο βιβλίο. Με το πέρασμα της αφήγησης ένα ένα πέφτει και χάνεται και μένει το κοτσάνι μόνο του, γυμνό με τα αγκάθια να στέκονται αγέρωχα. Μια γυναικεία φιγούρα ξεπροβάλλει μέσα από αυτά διότι το μυθιστόρημα αυτό είναι ένας ύμνος στη γυναικεία υπόσταση. Τη γυναίκα που σκέφτεται, που ταξιδεύει, που γνωρίζει νέους τόπους και νέες εμπειρίες και έχει το δικαίωμα της επιλογής. Στο βιβλίο αυτό η συγγραφέας, μας κάνει αναφορά στο ειδεχθές έθιμο που επικρατεί σε φυλές της Αφρικής και σε κάποια μέρη της Ασίας, στον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων και μας δίνει μια άλλη οπτική που μας προκαλεί ανατριχίλα. Διότι υπάρχουν γυναίκες σε εκείνες τις φυλές που αυτό το είδος άκρατου βασανισμού το θεωρούν το κλειδί για την ελευθερία τους. Σχήμα οξύμωρο ομολογουμένως γιατί αν δε δεχθεί να ακρωτηριαστεί περνά τη ζωή της ως στιγματισμένη. Είναι ο αντίστοιχος ακρωτηριασμός των συναισθημάτων όταν οι γονείς της Μάγιας της ανακοίνωσαν τον επικείμενο αρραβώνα της με έναν άνθρωπο που μόνο τρόμο προκαλούσε η όψη του. “Και σε ξορκίζω. Άντρα που τον διεγείρει η άρνηση μην τον δεχθείς ποτέ πλάι σου” της ψιθύρισε ο παππούς της κάποτε.
Η Στέφη αντιπροσωπεύει την κάθε γυναίκα που μάχεται για τα δικαιώματα της. Τη γυναίκα που παλεύει με θεριά, που ερωτεύεται, που αναζητά. Εκείνη που υποτάσσεται και έπειτα σπάει τις αλυσίδες της αφήνοντας πίσω τους αντικατοπτρισμούς της σπηλιάς του Πλάτωνα και βγαίνει έξω να αναζητήσει το φως. Αντιπροσωπεύει τη γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της πάνω από όλα.
Ο σεβασμός κοιτάζει κατάματα. Η ειλικρίνεια, η ισότητα, το θάρρος κοιτούν κατάματα. Στο πεδίο της μάχης, έτσι και χαμηλώσεις το βλέμμα σε έχουν φάει πριν το καταλάβεις
Τόσο “Η Νύχτα του Σάουιν” όσο και η “Καχαραμπού” είναι δύο βιβλία αλληλένδετα μεταξύ τους. Το ένα είναι το φως και το άλλο το σκοτάδι, ο γρίφος και η λύση. Διαβάζοντας το ένα αναζητάς το άλλο και τα κομμάτια του παζλ ενώνονται αργά και σταθερά μέχρι τη λύση του γρίφου. Δύο βιβλία, ένα εξώφυλλο σε φόντο μαύρο και κόκκινο και μια ιστορία με ένα τέλος ανατρεπτικό!
Ετοιμαστείτε για ένα μοναδικό ταξίδι στο χρόνο…
Καλή σας ανάγνωση!
Η κιθάρα, η φωνή, το παράπονο. Κάθε λέξη, κάθε νότα και από μια πληγή. Η μουσική…αχ η μουσική…μόνο εκείνη μπορεί να πληγώνει και να παρηγορεί μαζί.
A clouded dream on an earthly night
Hangs upon the crescent moon
A voiceless song in an ageless light
Sings at the coming dawn
Birds in flight are calling there
Where the heart moves the stones
There that my heart is longing for
All for, for the love of you
