#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
…σαράντα χρόνια πριν.
Βρισκόμαστε στο δεύτερο μισό του Νοεμβρίου του σωτήριου έτους 1980!
Το μέρος, η Έκτη Τάξη ενός συνοικιακού Δημοτικού Σχολείου στην Αθήνα. Απόγευμα και έξω έχει πέσει η μαύρη νύχτα!..
Εκείνη την εποχή, σε εκείνη την περιοχή, υπάρχει έλλειψη σχολικών κτιρίων και τα παιδιά αναγκάζονταν να κάνουν μάθημα σε βάρδιες. Η πρωινή βάρδια σχόλαγε κατά τις 2.
Μετά ήταν η σειρά της απογευματινής βάρδιας.
Μέχρι να σχολάσει το Σχολείο, είχε πέσει το μαύρο σκοτάδι! Σε μία Αθήνα με σαφώς λιγότερο φωτισμό από το σημερινό ολόφωτο αστικό περιβάλλον, η επιστροφή στο σπίτι είχε κάτι από την ατμόσφαιρα κλασικών φιλμ νουάρ!
Τουλάχιστον στην αχαλίνωτη παιδική φαντασία των μαθητών της Έκτης!
Εκείνο το απογευματινό μάθημα όμως, ήταν διαφορετικό από τα άλλα! Υπάρχει κάτι το χαρωπό και γιορτινό!
Υπάρχει μία ατμόσφαιρα γιορτινής θαλπωρής!
Αν και είναι ώρα μαθήματος, δε γίνεται μάθημα! Ο Δάσκαλος, αυτός με τη λιτή, δωρική φυσιογνωμία, αυτός που εν ώρα μαθήματος κοιτάει τα παιδιά με βλέμμα αυστηρό και παγωμένο, αυτό που αργότερα μάθαμε να λέμε “Poker face”, είναι και αυτός χαλαρός και δείχνει να απολαμβάνει αυτό που γίνεται, το οποίο δεν είναι μάθημα!
Είναι ο στολισμός της τάξης!
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και το Σχολείο φοράει τα γιορτινά του!
Ο Διευθυντής του Σχολείου φρόντισε να βγουν από την αποθήκη τα στολίδια, αυτά που έχει το Σχολείο εδώ και χρόνια και με αυτά στολίστηκε το Σχολείο! Συν μερικά καινούργια, που αγοράστηκαν με έξοδα του Σχολείου και χορηγίες γονέων..
Η κάθε Τάξη όμως, έπρεπε να φροντίσει, αν το επιθυμούσαν οι μαθητές, για το δικό της στολισμό!
Άλλο που δεν ήθελαν τα παιδιά!
Με συντονισμό των Δασκάλων, τα παιδιά προμηθεύτηκαν τα απαραίτητα! Κυρίως χρωματιστά χαρτόνια, αυτά με το γυαλιστερό χαρτί! Τα κυρίαρχα χρώματα, το κόκκινο, το πράσινο και το μπλε!
Επίσης, γκοφρέ χαρτί και γυαλιστερές κορδέλες, σε διάφορα χρώματα..
Τα σύνεργα, κοπίδια, ψαλίδια, κολλητική ταινία κλπ, τά έφερε ο Δάσκαλος από το σπίτι του.
Άλλο που δεν ήθελε και αυτός..
Εκείνο το, σχεδόν, χειμωνιάτικο απόγευμα στο Σχολείο, στην Έκτη τάξη, τα παιδιά είχαν γίνει μια παρέα και σαν ένα καλοκουρδισμένο, καλοσυντονισμένο και ήσυχο εργοτάξιο, δημιουργούσαν στολίδια, με εργαλεία τα πράγματα που είχαν φέρει απο τα τοπικά βιβλιοπωλεία, σε πολύ προ Jumbo εποχές, με κύριο όπλο τη φαντασία τους!
Που και που και ο Δάσκαλος, αυτός ο αυστηρός εξηντάρης, έφτιαχνε τα δικά του στολίδια και με δυσκολία έκρυβε το μειδίαμα στα χείλη του!
Αυτό όμως που με τίποτα δεν μπόρεσε να κρύψει, είναι το ονειροπόλο βλέμμα του! Κάθε φορά που κάποιο αγόρι, ή κορίτσι του πήγαινε ένα στολίδι, για να το ψαλιδίσει, ή να το κόψει λίγο στην άκρη, εκείνος έδειχνε να απομονώνεται από το περιβάλλον και με περισσή φροντίδα ασχολιόταν με το τελικό φινίρισμα του στολιδιού!
Πολύχρωμα γυαλιστερά αστέρια σε διάφορα μεγέθη, άλλα σκέτα, άλλα με ουρά, χριστουγεννιάτικα δεντράκια, ΑγιοΒασίληδες και άλλες γιορτινές φιγούρες και σχήματα πήραν μορφή από τη φαντασία και τα επιδέξια χέρια των χεριών και το τελικό άγγιγμα του Δασκάλου.
Ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που κανείς δεν κοίταξε το ρολόι για να δει πότε θα σχολάσουν!
Όταν χτύπησε το κουδούνι, κανείς δεν έτρεξε να φύγει! Όλοι έκατσαν λίγο πάρα πάνω, για να ολοκληρώσουν αυτό που με τόση αγάπη και προσοχή έκαναν.
Στο τέλος, η τάξη είχε αλλάξει τελείως!
Το μουντό, αυστηρό περιβάλλον είχε δώσει τη θέση του σε ένα κατακλυσμό χρωμάτων!
Όλοι κοίταγαν εντυπωσιασμένοι και ευχαριστημένοι το θέαμα!
Περισσότερο όμως από όλους, ευχαριστημένος ήταν ο Δάσκαλος! Αυτός στέκονταν και κοίταζε με εμφανή ικανοποίηση την τάξη του!
Με ικανοποίηση και με κάποια αδιόρατη θλίψη, η οποία δεν πέρασε απαρατήρητη από ορισμένα παιδιά..
Την επόμενη χρονιά, στην Πρώτη Γυμνασίου πλέον, δόθηκε η απάντηση, για τη θλίψη του Δασκάλου.
Η προηγούμενη σχολική χρονιά, ήταν η τελευταία του. Μετά συνταξιοδοτήθηκε..
Η τελευταία φορά που ασχολήθηκε με το στολισμό της Σχολικής Τάξης, ήτη και η τελευταία του Χρονιά ως Δάσκαλός..
Εκείνα τα τελευταία Χριστούγεννα, στο κλείσιμο μιάς εποχής και στην ανατολή μιας άλλης…
