@επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη
Το βιβλίο «Ο Γιος μας» ως τι βιβλίο θα το χαρακτηρίζατε;
Νομίζω ότι είναι ένας συνδυασμός crimedrama με ψυχολογικό θρίλερ. Είναι ένα μυθιστόρημα μυστηρίου και αγωνίας, που επικεντρώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις και στους χαρακτήρες. Ή αλλιώς ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή χωρίς όμως ο πρωταγωνιστής να είναι αστυνόμος.
Αν ήσασταν εσείς ο αναγνώστης τι ερώτηση θα θέλατε να κάνετε στο συγγραφέα;
Πού κρύβεται η αλήθεια μες στο ψέμα;
Πώς στήθηκε αυτό το ομιχλώδες, όλο αγωνία,σκηνικό; Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης;
Το αρχικό ερέθισμα προέκυψε ταξιδεύοντας στις γειτονικές βαλκανικές χώρες και σε τόπους που βρίσκονται στα όρια. Η φύση και οι ματιές των ανθρώπων με ηλέκτρισαν και προέκυψε «Ο γιος μας». Βιώνεις ένα ομιχλώδες σκηνικό, βιώνεις την αγωνία και μετά τη μετασχηματίζεις σε μυθιστόρημα.
Στην αρχή του βιβλίου σας γράφετε: «Δεν είμαι σε κίνδυνο. Ο κίνδυνος είμαι εγώ. Ο κίνδυνος για ποιόν; Για τον εαυτό του ή για τους άλλους; Διαχωρίζονται αυτά τα δύο;» Αλήθεια διαχωρίζονται ή είναι καθαρά ρητορικό το ερώτημα;
Το μότο που αναφέρετε είναι ένα κλείσιμο ματιού στον αναγνώστη για όσα θα συναντήσει μέσα στο μυθιστόρημα σε επίπεδο πλοκής, δομής και επιρροών.
Στο βιβλίο αυτό θίγετε εμμέσως πλην σαφώς τη ζωή στην ακριτική ελλάδα και τις δυσκολίες που υπάρχουν στην καθημερινότητα! Θεωρείτε ότι είναι παραμελημένοι οι ακρίτες μας;
Οι άνθρωποι που βρίσκονται στα όρια, σε κάθε όριο, βιώνουν μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση και οφείλουμε να τους αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερο ενδιαφέρον και φροντίδα.
Το βιβλίο αυτό περνάει και μηνύματα σχετικά με την επικοινωνία που υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους είτε είναι φίλοι, είτε ζευγάρι είτε συγγενείς !Πόσο κοντά και πόσο μακριά είναι οι άνθρωποι μεταξύ τους; Θεωρείτε ότι οι σχέσεις σήμερα έχουν φθίνουσα πορεία;
Θα σας απαντήσω με μια ατάκα από το βιβλίο, ατάκα που λέει ένας «κακός» της ιστορίας μας, αν και βέβαια στον«Γιο μας» κανείς δεν είναι απόλυτα καλός ή κακός. Ας μείνουμε όμως εδώ μονάχα στην ατάκα του: «Οφείλω όμως μια συγγνώμη, δεν είχαμε την πρόθεση να σε τρομάξουμε… Όμως τα κινητά και τα μέιλ και τα Ίνσταγκραμ μού δίνουν στα νεύρα. Έχουμε γίνει μισάνθρωποι! Τον άλλο πρέπει να τον βλέπεις από κοντά…»
Μια άλλη φράση που βρήκα πολυ ενδιαφέρουσα, στην αρχή του βιβλίου πάλι λέει «Άν μπλέξεις σε λυκολοφωλιά φοράς και εσύ τη μάσκα του λύκου»…Το να γίνεις ένας με το περιβάλλον σου , ειδικά όταν είναι αρνητικό, θεωρείτε ότι είναι θέμα διπροσωπίας, διπλωματικότητας, έλλειψη προσωπικότητας ή απλά αδυναμίας;
Εξαρτάται από τις ιδιαίτερες συνθήκες που βιώνεις και από τον χαρακτήρα σου. Μπορεί να είναι και όλα αυτά μαζί που αναφέρετε. Στην περίπτωσή μας είναι μάλλον ένα συνδυασμός καμουμφλάζ, αδυναμίας και «πρέπει».
Μπορεί να μοιάζουν οι σχέσεις, αλλά δεν είναι ίδιες. Η μοναδικότητά τους είναι που κάνει τη διαφορά.
Κάπου αναφέρετε ότι «ο χρόνος πίσω δε γυρνά, από εδώ και πέρα τι κάνουμε»…Αν ο Νίκος μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω τι θεωρείτε ότι θα άλλαζε; Δεν αναφέρομαι στο εύλογο, δε θα άφηνε το μικρό μόνο του, διότι τότε δε θα υπήρχε και το εξαιρετικό αυτό μυθιστόρημα!
Νομίζω ότι αν σας απαντήσω θα προδώσω το τέλος του βιβλίου και δεν θα το ήθελα αυτό.
Στο μυθιστόρημα παρουσιάζετε διαφορετικά μοντέλα ζευγαριών, όπως του Νίκου και της Μάγδας, του Δημήτρη και της Άρτεμις! Ποιο μοντέλο θεωρείτε ότι συναντάται συχνότερα στην πραγματικότητα;
Νομίζω ότι κάθε ζευγάρι είναι τελείως ξεχωριστό, όπως τελείως ξεχωριστός είναι και ο καθένας από εμάς. Μπορεί να μοιάζουν οι σχέσεις, αλλά δεν είναι ίδιες. Η μοναδικότητά τους είναι που κάνει τη διαφορά.
Αν με ένα τρόπο μαγικό μπαίνατε μέσα στο βιβλίο, ποιος ήρωας θα θέλατε να είστε;
Κατά κάποιον τρόπο είμαι όλοι αυτοί οι ήρωες ταυτόχρονα, είναι όλοι παιδιά μου, για να χαριτολογήσουμε και λίγο, οπότε τα παιδιά μου δεν τα ξεχωρίζω…
Σε συνάρτηση με την προηγούμενη ερώτηση: με ποιον θα κάνατε παρέα;
Με όλους, αλλά προφανώς με τον Στάκο, τον Ράμπο και τον πρόεδρο δεν θα το παράκανα. Δεν είναι για πολλά πολλά.
Αφού σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας θα ήθελα να πείτε σε όσους δεν έχουν ακόμα διαβάσει το μυθιστόρημα αυτό, για ποιο λόγο θεωρείτε ότι πρέπει να το κάνουν…
Αν τους αρέσουν τα μυθιστορήματα με ενδιαφέρουσα πλοκή, ατμόσφαιρα και ανατροπές, αν τους γοητεύουν οι σχέσεις των ανθρώπων, τα πάθη, η υπαρξιακή αγωνία και το μυστήριο, ε, τότε μάλλον θα τους αρέσει κι «Ο γιος μας».
