Επιμέλεια Νίτσα Μανωλά
Ποια είμαι;
Είμαι η Αναστασία Δημητροπούλου, 27 ετών, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών, μεταφράστρια, αρθρογράφος κι εδώ και ενάμιση χρόνο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Έξη το πρώτο μου μυθιστόρημα «Στην Αγκαλιά του Φθινοπώρου».
Με τι ασχολούμαι;
Έχοντας ήδη πάρει μία εκδοτική γεύση και απεριόριστη αναγνωστική αγάπη και εκτίμηση, έχω εστιάσει στο «κυνήγι» των συγγραφικών μου στόχων, κι έτσι αυτή την περίοδο εργάζομαι πυρετωδώς πάνω στο δεύτερο μυθιστόρημά μου που επίσης θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Έξη. Παράλληλα, διοχετεύω άρθρα μου σε ηλεκτρονικά περιοδικά και αναλαμβάνω μεταφράσεις λογοτεχνικών και μη, κειμένων και επίσημων εγγράφων.
Τρεις ικανότητες / ιδιότητες που με διακρίνουν:
Παρόλο που μιλώ περισσότερο για τη δουλειά μου και με τη δουλειά μου, και σπανιώς για τον εαυτό μου, μπορώ με τη σιγουριά που μου δίνει το feedback των διαπροσωπικών μου σχέσεων να πω ότι είμαι πάντα πλάι στους ανθρώπους που βρίσκουν το δρόμο για την καρδιά μου και τους ενδιαφέρει να διατηρήσουν τη θέση τους εκεί, ιδιαιτέρως εργατική και αποτελεσματικά επίμονη όσον αφορά στους προσωπικούς μου στόχους.
Τρεις αδυναμίες μου:
Θα προτιμούσα να ήμουν λιγότερο ανυπόμονη, λιγότερο αυστηρή με τον εαυτό μου, και να αποδυναμώσω, αν όχι να αποβάλλω, το μικρόβιο της υπερανάλυσης.
Ποιο χαρακτηριστικό θα ήθελα να έχω:
Θαυμάζω τους ανθρώπους που ρισκάρουν με μεγαλύτερη εξωστρέφεια από μένα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτή η εξωστρέφεια είναι που γυρίζει ευνοϊκά τους τροχούς της τύχης.
Αν ρωτήσεις τους φίλους μου, θα σου πουν πως είμαι:
Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ καλή μνήμη, αρκετά γρήγορη κι ευέλικτη σκέψη, και σχεδόν εκνευριστική παρατηρητικότητα, με αποτέλεσμα να είμαι ένα άτυπο «καταγραφικό» από το οποίο δε μπορούν να ξεφύγουν ούτε φίλοι ούτε γνωστοί. Δεν το επιδιώκω, απλά συμβαίνει. Και συνήθως… πετυχαίνει!
Γράφω επειδή:
Μόνο η λογοτεχνία μπορεί να μου βρει δωρεάν κατάλυμα σε οποιοδήποτε μέρος της γης χωρίς καν αποσκευές. Μόνο αυτή μου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσω κόσμους από την αρχή, και ενώ διατηρώ τη μοναδικότητά μου ως δημιουργού και ανθρώπου, να μπαίνω κάθε φορά στα παπούτσια άλλων αποφεύγοντας όμως τις συνέπειες των πράξεων και των επιλογών τους.
Αν αύριο άνοιγα ένα μπαρ θα το ονόμαζα:
«Oddball», που σε μετάφραση από τα αγγλικά σημαίνει «εκκεντρικός». Όλοι έχουμε έναν κρυφό εκκεντρικό εαυτό που η νύχτα, τα φώτα, η μουσική, το αγαπημένο μας ποτό και η ανάμειξη στο πλήθος, μπορούν να βγάλουν στην επιφάνεια. Τις περισσότερες φορές έχει ενδιαφέρον.
Το κινούμενο σχέδιο που παρακολουθώ ακόμα και σήμερα:
Δεν είναι ακριβώς κινούμενο σχέδιο, αλλά αγαπώ την Οικογένεια Άνταμς και συνήθως την ξαναβλέπω με το μικρό μου αδελφό κάτι κυριακάτικα μεσημέρια που μπορεί να μην έχω άλλες υποχρεώσεις. Ξέρουμε σχεδόν απέξω τις ατάκες των πρωταγωνιστών και γελάμε πάντα το ίδιο με τις περιπέτειες και τις παραξενιές τους.
Το πιο «ηλίθιο» πράγμα που έχω κάνει:
Όταν με πιάνει νευρικό γέλιο, συνήθως ακολουθεί κι ένα πεντάλεπτο περίπου ανεξέλεγχτης ηλιθιότητας πάσης φύσεως!
Είμαι ευτυχισμένος επειδή:
Ξέρω να αγαπώ και δεν διστάζω να το κάνω.
Ένα θέμα που μου δημιουργεί άγχος όταν συζητιέται:
Δε μου δημιουργούν άγχος όσα συζητιούνται, αλλά εκείνα που οι άνθρωποι αποφεύγουν να συζητούν.
Ένας μέχρι τώρα άπιαστος στόχος μου:
Θα ήθελα στο μέλλον να μεταφερθεί κάποιο από τα βιβλία μου είτε στην τηλεόραση είτε στον κινηματογράφο.
Αν ποτέ με συλλάβουν θα είναι γιατί:
Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα έπρεπε να συλλαμβάνονται όσοι παρατούν τα όνειρά τους. Σε μια τέτοια περίπτωση, αν το έκανα αυτό, δε θα περίμενα να με συλλάβουν. Πιστεύω πως θα παραδινόμουν από μόνη μου.
Η οικογένειά μου με μία λέξη:
«Παρούσα». Στις καλές και τις κακές στιγμές μου.
Ένα πράγμα για το οποίο είμαι περήφανη:
Το ότι δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να μένει στάσιμος.
Ένα πράγμα για το οποίο έχω μετανιώσει:
Η τρίτη ευκαιρία. Τη δευτερη τη δικαιούνται όλοι. Στην τρίτη γίνεσαι συνεργός σε καταστάσεις που με κυνική και μαθηματική ακρίβεια θα επαναληφθούν.
Φεύγω από μία σχέση φιλική/ερωτική όταν:
Δεν ανέχομαι την έλλειψη σεβασμού. Όταν σέβομαι κάποιον, δε ζητάω απλώς να με σέβεται κι εκείνος, αλλά το απαιτώ. Μόνο έτσι μπορεί να ευδοκιμήσει η ουσιαστική αλληλεπίδρασή μου με τους άλλους ανθρώπους.
Η φράση που χρησιμοποιώ περισσότερο:
«Καλώς». Κι όταν τη χρησιμοποιώ μόνο «καλώς» δεν εννοώ.
Αν ήμουν χρώμα θα ήμουν:
Το χρώμα που παίρνει ο ουρανός ένα αυγουστιάτικο δειλινό.
Εκδοτικός Οίκος: Έξη https://www.ekdoseiseksi.gr/
Τίτλος βιβλίου/ων: «Στην Αγκαλιά του Φθινοπώρου»
