#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Εικόνα από θάλασσα!
Η εικόνα της θάλασσας, της θάλασσας που τόσο έχεις νοσταλγήσει να πας σε μία παραλία, ομορφαίνει την οθόνη της 55άρας high tech τηλεόρασης του σαλονιού σου!
Είσαστε κλεισμένοι στο σπίτι, λόγω καραντίνας και σου έχει λείψει μια άσκοπη βόλτα! Πόσο το έχετε πεθυμήσει αυτό. Μια βόλτα στη θάλασσα, ίσα ίσα για να νιώσετε τους παλμούς της!
Το παιδί μέσα σου, εκείνο το 8χρονο με 43 χρόνια εμπειρίας, θέλει να κάνεις κάτι άσκοπο!
Η απραξία της καραντίνας, κάνει το μυαλό σου να θυμάται καταστάσεις και συζητήσεις!
Θυμάσαι εκείνο τον απίθανο τύπο, που αν και μεγαλύτερος σου, αναπολεί τις εποχές της δραχμής. Τότε που κατά την, ανόητη, άποψη του, είχαμε Εθνική Ανεξαρτησία, επειδή είχαμε εθνικό νόμισμα!
Αναρωτιέσαι αν έχει πάθει, αυτός και οι ομοϊδεάτες του, συλλογικό αλτσχάϊμερ, ή αν η επιθυμία τους για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα κρύβει κάποια σκοπιμότητα.
Το μυαλό σου όμως πάλι τρέχει στην παραλία.
Όχι σε αυτή που δείχνει η τηλεόραση. Σε μία άλλη παραλία, από τα παλιά!
Τεσσερις δεκαετίες πίσω.
Τότε που είχαμε εθνικό νόμισμα. Τη Δραχμή..
Ήταν οι εποχές που τα παιχνίδια ήταν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ελληνικής κατασκευής και στην πλέον απλή μορφή τους.
Τα πιό ακριβά ήταν αυτά με τις μπαταρίες που είχαν μοτεράκια. Αυτά τα μοτέρ ξήλωνες, όταν κάποια στιγμή το παιχνίδι έσπαγε και έκανες ιδιοκατασκευές, νιώθωντας κάτι από Κύρο Γρανάζη!
Τα παιχνίδια της παραλίας, δεν ξέφευγαν από τη λογική, “απλό και φθηνό”. Την ελληνική λογική της εποχής, σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής.
Μιλάμε πάντα για εποχές που το μέσο οικογενειακό αυτοκίνητο ήταν στα 1000 με 1100 κυβικά και με απόλυτα σπαρτιάτικο εξοπλισμό!
Τα πιό καλά παιχνίδια, ήταν αυτά που είχαν τα παιδιά των ξένων τουριστών και τα οποία τα ντόπια ιθαγενάκια χάζευαν όλο γλύκα και πόθο! Εκείνα τα παιχνίδια, τα τόσο όμορφα και εντυπωσιακά, ήταν ότι και για τους μεγάλους της εποχής, τα αυτοκίνητα των γονιών των ξένων παιδιών.
Άπιαστα όνειρα!
Εκείνο το μακρινό καλοκαίρι των παιδικών σου χρόνων, τότε που ετοιμαζόσουν να πας στην τελευταία τάξη του Δημοτικού, συνέβη ένα γεγονός που σε είχε σημαδέψει. Ίσως και πληγώσει. Σίγουρα είχε τραυματίσει την εθνική σου υπερηφάνεια στην ευαίσθητη παιδική σου ψυχή..
Ήταν εκείνη η παρέα των γερμανών. Δύο οικογένειες γερμανών, που είχαν έρθει οδικώς από Γερμανία, με τις αμαξάρες τους, αυτές που οι μεγάλοι κοίταζαν με πόθο και φθόνο ταυτόχρονα! Συναισθήματα που έγιναν εντονότερα, συνοδευόμενα απο το αίσθημα της απογοήτευσης, όταν έμαθαν πως οι συγκεκριμένοι γερμανοί τουρίστες, με τα όμορφα αυτοκίνητα, ρούχα κλπ, δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά απλοί υπάλληλοι πίσω στην πατρίδα τους τη Γερμανία!
Απλοί υπάλληλοι και είχαν πράγματα που εδώ δεν τα είχαν ούτε οι καλοβαλμένοι!
Όσο για τα παιδιά τους! τα “γερμανάκια” όπως τα αποκαλούσατε με τα άλλα παιδιά της δικής σου παρέας, ήταν φορτωμένα με παιχνίδια, που ούτε καν μπορούσατε να φανταστείτε πως υπήρχαν!
Μα τι ωραία παιχνίδια που ήταν αυτά!
Το εντυπωσιακότερο όλων, ήταν ένα μεγάλο σε μέγεθος, τηλεκατευθυνόμενο κότερο!
Κάθε μέρα που έρχονταν τα γερμανάκια στην παραλία με τα παιχνίδια τους, ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, χάζευαν τα παιχνίδια τους!
Όσο για τα ελληνάκια;! Μαζεύονταν σα μύγες για να παραδοθούν άνευ όρων στη γλύκα των εξωτικών αυτών παιχνιδιών!
Από την άλλη, τα γερμανάκια, που ήταν δεκτικά και καλόβολα, χωρίς ίχνος υπεροψίας και αλλαζονίας, άλλο που δεν ήθελαν για να παίξουν με τα ελληνάκια, στα οποία με ευκολία έδιναν τα παιχνίδια τους για να παίξουν και αυτά!
Κάπως έτσι πέρναγαν οι μέρες στην παραλία, μέχρι που πλησίασε η ώρα της αναχώρησης των γερμανών πίσω στην πατρίδα τους τη Γερμανία.
Την τελευταία ημέρα τους στην παραλία, τα γερμανάκια είπαν να κάνουν κάτι διαφορετικό!
Να βουλιάξουν το τηλεκατευθυνόμενο κότερο τους! Ναι! Εκείνο το τόσο όμορφο και οικονομικά απλησίαστο για τα ελληνάκια παιχνίδι!
Άρχισαν λοιπόν, να του πετάνε πέτρες! Ένα παιδί από την παρέα τους το κατηύθυνε με το τηλεχειριστήριο και τα υπόλοιπα γερμανάκια το πετροβολούσαν σα να δέχεται πυρά από εχθρικό πλοίο!
Κανένα ελληνάκι δε συμμετείχε σε αυτό το παιχνίδι, παρόλο που τα γερμανάκια είχαν απευθύνει πρόσκληση! Δεν άντεχαν να καταστρέψουν αυτό που ονειρεύονταν!..
Λίγο λίγο, το πανέμορφο παιχνίδι – κότερο, κομματιάστηκε και άρχισε να γέρνει.
Κάτω από τα περίλυπα μάτια των ντόπιων παιδιών και τα σε πλήρη αντίθεση επιφωνήματα ικανοποίησης των αλλοδαπών παιδιών, το τόσο όμορφο και εντυπωσιακό παιχνίδι βούλιαξε, τσακισμένο από τις πέτρες που δέχθηκε!..
Τα χρόνια πέρασαν και τέτοιου είδους παιχνίδια και καλύτερα από αυτά, είναι πλέον εύκολο να αποκτηθούν και από τα ελληνάκια!
Όπως εύκολο είναι να αποκτηθούν καλά αυτοκίνητα, εφάμιλλα με αυτά που έχουν οι γερμανοί και εφάμιλλα νοικοκυριά, με μεγάλες τηλεοράσεις οικιακό εξοπλισμό κλπ!
Βέβαια, κάπου στο πλάνο της ζωής, υπάρχει κάποιος που αναπολεί τις “παλιές καλές εποχές”.
Τότε που αυτός και κάποιοι άλλοι, λίγο μικρότεροι, λίγο μεγαλύτεροι, παρακάλαγαν όταν φύγουν οι ξένοι για τις πατρίδες τους, μετά τις καλοκαιρινές τους διακοπές, να αφήσουν πίσω, καμιά πετσέτα, κανά μπλουζάκι, ή….. κανά παιχνίδι, που πλέον δε χρειάζονται, ή που δε χωρά στο ταξίδι της επιστροφής…
