#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Ανοίγει τα μάτια και νιώθει την καρδιά της να χτυπά δυνατά!
Αναδεύεται στα σκεπάσματα και νιώθει το μουσκεμένο από τον ιδρώτα μαξιλάρι της.
Έχει αγωνία. Δεν ξέρει γιατί, αλλά έτσι νιώθει! Αγχωμένη. Σα να έκανε κάτι κακό!
Το ρολόϊ στο κομοδίνο ρίχνει το αχνό του φως στη σκοτεινή κρεβατοκάμαρα και επιβεβαιώνει την υποψία της.
Άλλη μία νύχτα που δεν κοιμήθηκε πολύ. Είναι πλέον, πολλά τα χρόνια, από την τελευταία φορά που κοιμήθηκε βαθιά και ξεκούραστα.
Σα να είδε ένα άσχημο όνειρο. Έτσι αισθάνεται.
Ή ορθότερα, σα να έκανε κάτι κακό..
Μήπως έκανε κάτι κακό;! Μήπως αυτό που, για άλλη μία νύχτα της τάραξε τον ύπνο δεν είναι ένα κακό όνειρο;
Μήπως είναι μία κακή ανάμνηση;..
Από εκείνες τις αναμνήσεις που κάποτε πίστεψε πως με τα χρόνια θα ξεχαστεί.
Θα θαφτεί κάτω από σωρούς εμπειριών.
Εμπειριών όμορφων και δυνατών! Έτσι είχε πει τότε στον εαυτό της, προκειμένου να ηρεμήσει και να μπορέσει να βγάλει τη μέρα.
Κάπως έτσι πέρασε εκείνη η μέρα και η επόμενη και οι επόμενες εβδομάδες, που έγιναν μήνες και χρόνια.
Χωρίς να το καταλάβει, τα χρόνια έγιναν δεκαετίες!
Δεκαετίες από την τελευταία φορά που κοίταξε το είδωλο της στο καθρέφτη με βλέμμα καθαρό!
Ναι. Η αλήθεια είναι αυτή! Τα πρωινά που σηκώνεται από το κρεβάτι της, συνήθως μετά από έναν ανήσυχο ύπνο, το δυσκολότερο μέρος της ημέρας είναι στο μπάνιο, τη στιγμή που βουρτσίζει τα δόντια της!
Της πήρε μερικά, έως αρκετά χρόνια να συνειδητοποιήσει πως, κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά στον καθρέφτη, αποφεύγει το ίδιο της το βλέμμα!
Αν καμιά φορά ξεχαστεί και κοιτάξει το είδωλο της ίσια στα μάτια, αυτόματα ξεπηδά από τα βάθη του μνημονικού της εκείνη η νύχτα!
Τότε ακούει εκείνη τη στριφνή φωνή να την κατακρίνει! “Τι δουλειά είχες στο δωμάτιο του, κορίτσι πράμα, σαν τα κρύα τα νερά! Φαίνεται σα να ψαχνόσουν! Άσε τώρα, που λες πως σε βίασε! Τα’θελες και τα’παθες πουτανάκι!”
Κάθε φορά τα ίδια! Κάθε φορά που ακούει τη φωνή, στρέφει αλλού το γεμάτο ενοχή βλέμμα της!
Όλα αυτά τα χρόνια, μάταια προσπάθησε να εξηγήσει στον εαυτό της πως, εκείνος ο άνθρωπος που της επέβαλε τη θέληση του, ήταν από αυτούς που τους είχε ανατεθεί να τις προσέχουν και να την προστατεύουν από τις κακοτοπιές!
Τότε, σχεδόν παιδί ακόμα εκείνη στα 20τόσα της, δεν είχε μπει ακόμα εντός της η πονηράδα! Είχε ακόμα την καθαρή και αμόλυντη ψυχή ενός παιδιού!
Ήταν τότε που με το είδωλο στον καθρέφτη είχε άριστη σχέση!
Από εκείνο το βράδυ όμως, όλα άλλαξαν!
Από τότε φώλιασε μέσα της η ενοχή και ο φόβος!
Ήξερε πως αυτό που της έκανε εκείνος ήταν λάθος και άδικο! Ήξερε πως έπρεπε να το καταγγείλει!
Αλλά δεν το έκανε! Φοβόταν!
Σε μία κοινωνία που εύκολα κουνά το δάχτυλο και επιρρίπτει ευθύνες, ήξερε πως δε θα βρει εύκολα συμμάχους! Άσε που αυτή ήταν ακόμα παιδί και εκείνος μεγάλο όνομα στην πιάτσα! εκείνος θα μπορούσε να καταστρέψει την καριέρα της!
Κάπως έτσι κώλωσε!
Κάπως έτσι, είπε στον εαυτό της το βολικό παραμυθάκι του με τα χρόνια θαψίματος και συνέχισε τη ζωή της.
Όμως τα χρόνια πέρασαν και η ανάμνηση, μαζί με την ενοχή, ήταν παρούσες και ολοζώντανες!
Σα να μην έφτανε αυτό, είχαν και παρέα!
Η ενοχή, είχε παρέα το φόβο, κολλητάρι του θυμού! Αδελφάκι της αγανάκτησης!!
Πόσες φορές, όλα αυτά τα χρόνια είχε νιώσει θυμό, αγανάκτηση, φόβο, ακόμα και μίσος!!
Πόσες φορές είχε τιμωρήσει τον εαυτό της, οδηγούμενη σε αυτοκαταστροφικές επιλογές και συμπεριφορές!
Φτάνει! Ως εδώ!
Εκείνη η μέρα ξημέρωσε διαφορετικά! πιό ανάλαφρα!
Ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Ας έχει παραγραφεί το έγκλημα!
Ας βγει ο κάθε μαλάκας και η κάθε κομπλεξική να με φάνε ζωντανή!
Τέλος! Θα μιλήσω, για τον εαυτό μου και για άλλες κοπέλες που έχουν περάσει τα ίδια και φοβούνται!
Είναι καιρός να φοβηθούν αυτοί που πρέπει! όχι εμείς!
Εκείνο το πρωί στο μπάνιο, ύστερα από πάρα πολύ καιρό, κοίταξε το είδωλο της ίσια στα μάτια. Με βλέμμα καθαρό!
Το είδωλο ανταπέδωσε με ευγνωμοσύνη..
