#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
“Δε τους συμπαθώ τους γερμανούς! Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν καταλάβει τη χώρα μου επί τέσσερα χρόνια!”
Η φράση εκστομίστηκε, στην αγγλική γλώσσα, από ένα νεαρό ολλανδό, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σε ένα κατάμεστο από τουρίστες εστιατόριο στο γνωστό κοσμοπολίτικο νησί των Δωδεκανήσων.
Στο διπλανό τραπέζι μία παρέα εξίσου νεαρών γερμανών, άκουσε το συνομήλικο τους ολλανδό. Δεν είπαν τίποτα. Μόνο για λίγες στιγμές σιώπησαν και μετά συνέχισαν να κάνουν ότι έκαναν.
Ο νεαρός ολλανδός που εξέφρασε την αντιπάθεια του για τους γερμανούς, λόγω των γεγονότων που συνέβησαν προ πενήντα ετών, απευθύνονταν στον εξίσου νεαρό έλληνα σερβιτόρο.
Ο νεαρός έλληνας όμως, επέμεινε..
“Μα από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια! Ήσουν αγέννητος, όχι μόνο εσύ, αλλά και οι γονείς σου! Πως μισείς κάποιον για κάτι που δεν έκανε αυτός;!”
Η απάντηση του νεαρού ολλανδού, ήταν άμεση! “Έχω ακούσει ιστορίες από τους παππούδες μου!”
Ο νεαρός έλληνας σερβιτόρος, απομακρύνθηκε από το τραπέζι του ολλανδού σκεπτικός!
Είχε ακούσει και αυτός ιστορίες από τους μεγαλύτερους για τα εγκλήματα των γερμανών στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής!
Είχε ακούσει τις αφηγήσεις και των δικών του παππούδων και είχε δει στην τηλεόραση τα αντίστοιχα ντοκιμαντέρ, για την πείνα και τις κακουχίες της Κατοχής..
Είχε μάθει, έστω και εκούσια και αυτός να αντιπαθεί τους γερμανούς!
Είχε μάθει επίσης να αντιπαθεί και άλλους λαούς, με τους οποίους ο λαός του, οι Έλληνες, είχαν κατά καιρούς πολεμήσει!
Είχε μάθει να αντιπαθεί τους Ιταλούς, τους Βούλγαρους και τους, σταθερή και διαχρονική αξία, Τούρκους!
Μόνο που, κάποτε άρχισε να μεγαλώνει και να αποκτά δική του κρίση για τους ανθρώπους.
Θυμάται τα παιδικά και εφηβικά του καλοκαίρια, που έρχονταν σε επαφή με ξένους τουρίστες και τα παιδιά τους.
Κάποια στιγμή είχε εντυπωσιαστεί από μία καταπληκτική διαπίστωση!
Πως όλοι αυτοί, Γάλλοι, Γερμανοί, Ιταλοί και άλλοι ξένοι, ήταν άνθρωποι κανονικοί!
Δεν ήταν τέρατα!
Άνθρωποι, ανθρωπένιοι!
Άνθρωποι, με αισθήματα.
Που χαίρονταν όταν πέρναγαν καλά!
Που έκλαιγαν, γέλαγαν, θύμωναν, απολάμβαναν και γενικά, ότι ακριβώς έκαναν και οι Έλληνες!
Η μόνη διαφορά ήταν στη συνεννόηση, λόγω γλώσσας, αλλά και αυτό λύθηκε με το μοναδικό τρόπο που τα παιδιά όλων των λαών λύνουν τέτοια ασήμαντα προβλήματα!
Με το παιχνίδι!
Ναι, τα παιδιά των κακών Γερμανών, Ιταλών κλπ, ήταν σαν τα Ελληνάκια! Έπαιζαν, έτρεχαν πάνω κάτω, έκαναν ζαβολιές, θύμωναν όταν έχαναν και χαίρονταν όταν κέρδιζαν!
Πέρασαν τα χρόνια και παράλληλα, πέρασαν και μερικές ακόμα δεκαετίες από εκείνη την ημέρα που ο νεαρός ολλανδός είχε εξηγήσει το λόγο που μισούσε τους γερμανούς..
Έχουν περάσει, στο μεταξύ, περισσότερα από εβδομήντα πέντε χρόνια από τη λήξη του πολέμου και από την ήττα της Γερμανίας!
Μία φωτογραφία ενός νεαρού γερμανού στρατιώτη, που γυρνάει σπίτι του μετά τον πόλεμο και διαπιστώνει πως η οικογένεια του δε βρίσκεται εκεί! Ίσως να έφυγαν, ίσως πάλι, να σκοτώθηκαν από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς.
Στη φωτογραφία αποτυπώνεται η οδύνη του νεαρού γερμανού στρατιώτη.
Μία φωτογραφία, που δείχνει πως ο πόλεμος έχει ένα πρόσωπο.
Αυτό το άσχημο, αποκρουστικό, αιματοβαμμένο πρόσωπο.
Αυτή η φωτογραφία, με τόσο εύγλωττο τρόπο δείχνει πως ο πόλεμος, ουδεμία σχέση έχει με τις θεαματικές υπερπαραγωγές του κινηματογράφου, όπου ατσαλάκωτοι ήρωες κάνουν ηρωικές πράξεις για το καλό της Πατρίδας τους!
Ναι. Ίσως αυτός ο στρατιώτης της φωτογραφίας να έκανε εγκλήματα, κατά τη διάρκεια της πολεμικής του θητείας!
Μήπως όμως ο πόλεμος, αυτός καθαυτός, δεν είναι ένα έγκλημα!
Μήπως δεν είναι η αποτυχία των ανθρώπων να συνενοηθούν και να συνυπάρξουν;!
Μήπως πρέπει να μισούμε ένα λαό για γεγονότα που έγιναν πριν ογδόντα, σχεδόν, χρόνια;!
Αν είναι έτσι, γιατί να μην πάμε πιό πίσω;!
Μήπως τους Έλληνες πρέπει να τους μισούν οι λαοί που κάποτε, τότε στο ένδοξο παρελθόν, κατακτήθηκαν από αυτούς;
ή μήπως οι Έλληνες, με το τόσο ένδοξο παρελθόν και τους αναρίθμητους πολέμους, δεν έχουν κάνει εγκλήματα;..
Μέχρι πότε θα διαιωνίζεται το μίσος και θα μεταφέρεται από γενιά σε γενιά;..
