@επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη

Το 3% είναι ένα πολιτικό δυστοπικό θεατρικό έργο επιστημονικής φαντασίας όπου μια σουρεάλ κατάσταση καταλήγει να είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική. Είναι γραμμένο το 2016 και ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι για πρώτη φορά τη σαιζόν 2016-2017! Είναι τρομακτικό όταν συνειδητοποιούμε πόσο κοντά μπορεί να είναι η πραγματικότητα με τη φαντασία!

Το μήνυμα του έργου, εκτός από κοινωνικοπολιτικό, είναι ουσιώδες και σαφές : για να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι πρέπει να υπερβούμε εαυτόν, να συνδεθούμε με το πνεύμα μας και να έλθουμε κοντά στη φύση. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τη φυλακή που ζούμε και να δημιουργήσουμε μια νέα κοινωνία!!

Από τις παραστάσεις δια ζώσης τη θεατρική σαιζόν 2016-2017 το ενδιαφέρον αυτό θεατρικό μεταφέρεται στις οθόνες μας φέτος σε live streaming παραστάσεις. Το 3% είναι δίχως άλλο μια παράσταση εφάμιλλη μιας κινηματογραφικής παραγωγής

Κυριολεκτικά παρακολουθούμε από την κλειδαρότρυπα τη ζωή της “ανελεύθερης” Ξένιας η οποία εκτίει την ποινή της όντας φυλακισμένη μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Η οικογένεια της, “οι ελεύθεροι”, ζουν σε κοντέινερ ενώ η ίδια η πολιτεία της στερεί το γιο της αφού τα 10χρονα παιδιά εξαιρετικής ευφυίας μεταφέρονται στο εξωτερικό και ο γιος της είναι ένα από αυτά. Απαγορεύεται να βγει έξω αφού αν δεν την πυροβολήσουν οι “φύλακες” θα το κάνει κάποιος “γείτονας” μιας και επιβραβεύεται με αυτό. Η ανθρώπινη ζωή υποβιβάζεται και γίνεται ένα “extra bonous”. Μόνη της επαφή με τον έξω κόσμο οι φύλακες, το κανάλι της φυλακής και η συνδέσεις της μέσω skype με τη Μελίνα. Η Ξένια και οι όμοιοι της, αλυσοδεμένοι βλέπουν απλά μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, σκιές στη σπηλιά του Πλάτωνα Η Ξένια ζει σε ένα κόσμο που η ανθρώπινη υπόσταση εκμηδενίζεται και δεν έχει καμία αξία. Μέχρι να κοιτάξει ψηλά, να μη φοβηθεί το φως και να σπάσει τα δεσμά…

Η Βίλη Σωτηροπούλου μας μιλάει για το έργο:

Τι σε ώθησε να γράψεις το 3% και τι σημαίνει για σένα;

‘Το 3%”  γεννήθηκε το 2015-16. Ήταν η  οικονομική ‘’κρίση’’, οι μεγάλες διαψεύσεις, τα εργασιακά δικαιώματα κι οι ελευθερίες που χάνονταν , οι πολίτες  και η χώρα στο μάτι του κυκλώνα. Ήταν τότε που η Ευρώπη μας κουνούσε το δάχτυλο τιμωρητικά  ενώ την ίδια στιγμή κι άλλοι  λαοί αντιμετώπιζαν παρόμοιες πιέσεις κι απώλειες . Επικοινωνούσα με τις φίλες μου ηθοποιούς Στέλλα και Αθηνά από Αγγλία και Γαλλία και μάθαινα τι γινόταν κι εκεί. Ήταν τότε που φαντάστηκα πως η απόσταση κι ο διαχωρισμός  ανάμεσα στους ανθρώπους θα μεγαλώσουν, -γιατί αυτό συμφέρει τους ολίγους-, και πως αυτό θα συμβεί σε πολλά κράτη. Και να, που ζούμε στην εποχή του απόλυτου social distancing ( sic). Έτσι γεννήθηκε η ηρωίδα μου η‘’ανελεύθερη’’ Ξένια, φυλακισμένη στο σπίτι και με τη μοναδική σχέση φιλίας κι ανθρώπινης επαφής παράνομα και μέσω internet. Το 2040 μ.χ ο τοίχος, η κουρτίνα του δωματίου, είναι οι αποδέκτες  μιας στοργικής αγκαλιάς, και μιας αληθινής εξομολόγησης σε συνθήκες άγριας αστυνόμευσης. Έτσι γεννήθηκαν και οι άλλοι ήρωες, ο Ντιν, γιός της Ξένιας, η Φύλακας  Ίγκριντ , η μετανάστρια Μελίνα στην Αγγλία και Γαλλία, ο δημοσιογράφος Άρης, ο Εξεταστής, η Φίλη 2, οι Στρατιώτες,  οι Χαφιέδες και τα μάτια κάμερες παντού. Ένα έξυπνο  παιχνίδι έχει παιχτεί από τους νέους ιδιοκτήτες του ‘’υποθηκευμένου κρατίδιου΄΄, η αλήθεια έχει θολώσει, οι πολίτες έγκλειστοι στην πλειοψηφία τους δεν έχουν πάρει είδηση  τι έχει αλλάξει, τι έχει γκρεμιστεί. Εξαγοραζόνται  με μικρά ή μεγαλύτερα δωράκια και αν και φυλακισμένοι κρύβουν το φόβο και τη θλίψη  και  μετατρέπονται σε χειροκροτητές.

Στο θέατρο,  το θεατρικό έργο είναι το μισό σώμα. Το άλλο μισό είναι η παράσταση. Η ομαδική δουλειά, όπου ο κάθε ηθοποιός κι ο κάθε συντελεστής,  αφήνει το αποτύπωμα του στην ψυχή του άλλου.

Πολλά θέματα θίγονται κι ένα από αυτά η έλλειψη μνήμης. Η  Ξένια, πρώην ψυχολόγος,  ‘’δεν θυμάται τίποτα’. Μα η μνήμη επανέρχεται όταν αρχίζεις να συνδέεσαι πραγματικά με τους άλλους. Ύστερα είναι η  ευθύνη. ‘’Πιστεύαμε πως κάποιος θα πάρει την ευθύνη’’ λέει . ‘’Προδώσαμε τους ίδιους μας τους εαυτούς’’ συμπληρώνει καταρρακωμένος ο Άρης. Και κάπου μεσα στα δωμάτια του σπιτιού-φυλακή, εμφανίζεται από τρεις ‘’Άγνωστες και άσχετες γυναίκες’’ ένα θέμα παλιό όσο κι ο κόσμος. Η επανάσταση.  Μπορεί να υπάρξει; Με ποιόν τρόπο; Τον παλιό; Υπάρχει άλλος; Και τελικά υπάρχει κάποια προοπτική για την φυλακισμένη ανθρωπότητα;

Η απάντησε σε όλα αυτά θεωρώ πως είναι ότι  η επανάσταση ξεκινάει από την προσωπική δουλειά του καθενός  με τον εαυτό του, αλλά και από μια κοινωνία που θα πιστεύει σ αυτήν τη δουλειά,  που δε θα φοβάται να κοιτάξει στον καθρέφτη  και σαν επακόλουθο θα  είναι έτοιμη να απαλλαγεί απ την ανάγκη για εξουσία και για κακοποίηση. Μια κοινωνία επίσης  που θα ‘’συνομιλεί με τη φύση’’, όπως λέει εντυπωσιασμένος ο Άρης.

Στο θεατρικό αυτό έργο είναι εμφανές ότι το  δραματικό εναλλάσσεται με το κωμικό και μια νότα παρωδίας που υπάρχει αποκαλύπτει την τραγικότητα της κατάστασης. Το γκροτέσκο συνυπάρχει με το ρεαλιστικό , όπως και στη ζωή.

Στο θέατρο,  το θεατρικό έργο είναι το μισό σώμα. Το άλλο μισό είναι η παράσταση. Η ομαδική δουλειά, όπου ο κάθε ηθοποιός κι ο κάθε συντελεστής,  αφήνει το αποτύπωμα του στην ψυχή του άλλου. Η ανταλλαγή ‘’αποτυπωμάτων’’ ολοκληρώνεται με το κοινό.  Αυτό είναι το αναζωογονητικό κι αφυπνιστικό παιχνίδι του θεάτρου. Μπορεί ν α πετύχει αυτή η ανταλλαγή στην on line παράσταση? Δεν είναι πολύ εύκολο, αλλά μπορεί!! Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε κι ο θεατής ας προσπαθήσει να παρακολουθεί συγκεντρωμένος για να μπει έστω κι έτσι στη μέθεξη του θεάτρου.

Έτυχε ή πέτυχε τελικά το γεγονός ότι το θέμα του θεατρικού έργου συμπίπτει με τη νέα πραγματικότητα;

Ιδού η απορία.. Κάτι που γράφτηκε το 2016 για το 2040 μ.χ  κι έχει τόσα πολλά κοινά με το 2020, μοιάζει στ αλήθεια  προφητικό. Μα ας απαντήσει ο καθένας μόνος του αν ήταν  η διαίσθηση του συγγραφέα ή η απλή ανάγνωση της τότε πραγματικότητας που έδειχνε και ‘’τα μελλούμενα’’;

Το μόνο σίγουρο ότι  ‘’το 3%’’ είναι πιο  επίκαιρο από ποτέ!

«Το 3%», το πολιτικό έργο “επιστημονικής φαντασίας” της βραβευμένης με “EURODRAM 2018” Βίλης Σωτηροπούλου, που παρουσιάστηκε τη σαιζόν 2016 -2017 στο Θέατρο «Ειλισσός» και στο Φεστιβάλ ΟΕΘ-ΣΕΗ (2017), παρατείνει τις online streaming παραστάσεις του μέσω viva.gr για τα Σαββατοκύριακα 30, 31 Ιανουαρίου και 6, 7 Φεβρουαρίου 2021 και τρεις ώρες προβολών ανά ημέρα: 18:00, 20:00 και 22:00.

Συγγραφέας: Βίλη Σωτηροπούλου

Σκηνοθεσία παράστασης 2016: Ροζαμάλια Κυρίου, Βασίλης Παπαδημητρίου, Βίλη Σωτηροπούλου

Σκηνοθεσία παράστασης για το streaming 2020: Βίλη Σωτηροπούλου Κινηματογραφική σκηνοθεσία / μοντάζ: Kυρηναίος Παπαδημάτος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ανδρέας Bιτωράτος (Στρατιώτης), Μίνα Λαμπροπούλου (Φίλη Ίνγκριντ), Άννα Μακρή (Φίλη 2), Πασχάλης Μερμιγκάκης (Εξεταστής), Γιώργος Νάσιος (Άρης-δημοσιογράφος), Βίλη Σωτηροπούλου (Ξένια), Στέλλα Τροκάνα (Μελίνα-Αγγλία) και ο μικρός Πέτρος Μελαχροινούδης (Ντιν)

Σκηνικά – κοστούμια : Aνδρομάχη Μοντζολή

 Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Λαλούμης

Τραγούδι: Ευτυχία Γεωργακοπούλου, Βασίλης Παπαδημητρίου

Φωτισμοί: Bασίλης Κρητικός Κάμερες: Γιώργος Δανόπουλος, Ακριβή Κόλλια, Κυρηναίος Παπαδημάτος

Ηχοληψία: Δημήτρης Κατσαρός

Σκηνογραφική επιμέλεια παράστασης για το streaming 2020: Μαρία Καραθάνου

Ροή παράστασης/βιντεοσκόπησης: Βασίλης Παπαδημητρίου, Μάκης Χιώτης

Τεχνική επεξεργασία βίντεο, ηλεκτρολογική επιμέλεια, επεξεργασία φωτογραφιών: Ντίνος Βαμβακούσης

Βίντεο, επεξεργασία 2016,επιμέλεια εκφωνήσεων: Βασίλης Παπαδημητρίου

Παραγωγή: Θεατρική Ομάδα Μπουφόνοι