#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
Ανοίγεις τα μάτια και αφουγκράζεσαι..
Είναι σχετικά αργά το πρωί, αλλά δε βιάζεσαι να σηκωθείς από το κρεβάτι. Δε θα κάνει καμία διαφορά, αν σηκωθείς δέκα, δεκαπέντε λεπτά αργότερα.
Ας είναι καλά η καραντίνα, χάρη στην οποία οι δουλειές είναι σχεδόν ανύπαρκτες..
Στην περίοδο της καραντίνας, κάθε μέρα σου φαίνεται ίδια με την προηγούμενη και δεν έχεις να περιμένεις και πολλά από την επόμενη.
Ψάχνεις τη ποικιλία στα τηλεοπτικά προγράμματα, με τα οποία προσπαθείς να γεμίσεις το χρόνο σου.
Ότι άλλες δουλειές ήταν να γίνουν, τις έχεις από καιρό ολοκληρώσει.
Τακτοποίησες τα συρτάρια σου, ξεσκαρτάρισες τα ρούχα σου, οργάνωσες και ξεκαθάρισες το αρχείο σου..
Όλα έγιναν και πλέον δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις. Από το πρωί, κάθε πρωί, στήνεσαι μπροστά από την οθόνη του PC σου και σερφάρεις στο διαδίκτυο, μέχρι που αρχίζεις να ζαλίζεσαι και να πιάνεται ο κώλος σου στην πολυθρόνα του γραφείου.
Τότε ακολουθείς το ίδιο τελετουργικό κάθε μέρα!
Χωρίς να βγάλεις τις πυτζάμες, μετακινείσαι στον καναπέ και κάθεσαι εκεί, μέχρι αυτή τη φορά να πιαστεί η μέση σου!.
Μέχρι να περάσουν οι ώρες, παρακολουθώντας διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα και να φτάσει αργά το μεσημέρι, ή νωρίς το απόγευμα, για να βγάλεις τις πυτζάμες, να βάλεις φόρμα και αθλητικά και να πας να περπατήσεις για καμιά ώρα.
Ούτε σκύλος να ήσουν που τον βγάζει βόλτα το αφεντικό του! Όχι, εσύ πας βόλτα μόνος σου.
Κάθε φορά λοιπόν, πριν τη βόλτα σου, φροντίζεις να στείλεις το απαραίτητο SMS στο οποίο δηλώνεις το σκοπό της μετακίνησης σου.
Κάθε φορά δηλώνεις “6”. Για άθληση..
Οι εβδομάδες και οι μήνες περνάνε, η μία μέρα ίδια με την άλλη και πλέον έχεις κουραστεί!
Όχι σωματικά. Πως θα μπορούσες να κουραστείς σωματικά, από τη στιγμή που κάνεις τα ελάχιστα;!
Ψυχολογική είναι η κούραση σου! Όλη μέρα σπίτι, έπηξες πιά!
Θυμάσαι εκείνες τις παλιές εποχές, τότε που πήγαινες Δημοτικό και οι άνθρωποι ήταν, ίσως από συνήθειο, περιορισμένοι στο μικρόκοσμο της γειτονιάς τους και μία στις τόσες, ίσως μία φορά το μήνα, έπαιρναν τον Ηλεκτρικό και πήγαιναν “στην Αθήνα”, εννοώντας το Κέντρο.
Το είχαν τότε, ως κάτι σημαντικό, να πάνε από τα Άνω Πατήσια, ως το Κέντρο της Αθήνας, με τα πολλά εμπορικά καταστήματα και τον πολύ τον κόσμο!
Που να φαντάζονταν τότε οι άνθρωποι πως, κάτι αντίστοιχο θα συνέβαινε και τώρα, στην εποχή των πανεύκολων μετακινήσεων.
Αυτές οι σκέψεις περιδιαβαίνουν το μυαλό σου και αυτό το πρωί, που δε βιάζεσαι να σηκωθείς από το κρεβάτι.
Βιάζεται όμως η ουροδόχος κύστη σου, η οποία τελικά σε σηκώνει!
Μιά ματιά από το παράθυρο του μπαλκονιού! Μιά ματιά και τα μάτια σου κλείνουν από το πολύ φως που δέχονται!
Ο ήλιος λάμπει και τη θέση των βαριών σύννεφων των προηγούμενων βροχερών ημερών, έχει δώσει ένας λαμπερός καταγάλανος ουρανός!
Έχει λιακάδα σήμερα! Λιακάδα και είσαι κλεισμένος μέσα! Πόσο σου έχει λείψει μία άσκοπη μετακίνηση!
Απλά να πας “κάπου”. Γιατί έτσι! Χωρίς συγκεκριμένο λόγο! Χωρίς συγκεκριμένη αιτιολόγηση!
Δέκα λεπτά αργότερα, αφού έχεις κατεβάσει την πρώτη κούπα καφέ, με καθαρότερη σκέψη, σου έρχεται η επιφοίτηση!
Χωρίς να το πολυσκεφτείς, ντύνεσαι με κανονικά ρούχα, τζιν, πουλόβερ κλπ, κατεβαίνεις στο γκαράζ και παίρνεις τη μηχανή!
Πρωτα έχεις στείλει SMS “2”, ότι και καλά πας σούπερ μάρκετ!
Βγαίνεις στο δρόμο, καβάλα στη μηχανή σου, που τρόμαξε να πάρει μπρος από την ακινησία και οδηγείς προς το πουθενά! Άκοπα!
Κάνεις απλά βόλτες στην περιοχή σου!
Το απολαμβάνεις! Νιώθεις σα να πηγαίνεις εκδρομή!
Οι στερημένες σου αισθήσεις, ρουφάνε τα ερεθίσματα του δρόμου, την κίνηση, τους κραδασμούς της μοτοσυκλέτας, τις οσμές των εξατμίσεων, τον ήλιο που σε χτυπάει, ακόμα και την αίσθηση του κράνους στο κεφάλι σου!
Γυρνάς στο σπίτι με ένα αίσθημα ικανοποίησης! Σκέφτεσαι πως για άλλη μία φορά αποδεικνύεται πως η απόλαυση κρύβεται στη στέρηση!
Παρατηρείς πως, κάτι που το είχες για τόσο δεδομένο, όπως η ελευθερία μετακίνησης, σου προσφέρει τόση ικανοποίηση.
Μπαίνεις σπίτι, αλλάζεις πάλι σε πυτζάμες και αράζεις πάλι στον καναπέ! Σε μερικές ώρες θα πας για περπάτημα!
Βόλτα με τη μηχανή και περπάτημα!
Το’ριξες έξω σήμερα! Είσαι φχαριστημένος!..
