#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
Σηκώνεσαι από το κρεβάτι με διαφορετική ενέργεια από τις άλλες μέρες!
Μέσα στη μονοτονία της καραντίνας, που η μία μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη και η επόμενη δεν έχει διαφορετική προοπτική, τα πρωινά σου εγερτήρια έχουν τη χαλαρότητα του μάταιου.
Ξέρεις πως δε θα κάνει καμία διαφορά το να σηκωθείς από το κρεβάτι μισή, ή μία ώρα αργότερα.
Σήμερα όμως, είναι αλλιώς!
Όχι μόνο έχεις να κάνεις κάτι, μια δουλειά, αλλά περισσότερο σε συναρπάζει το μέρος που πρέπει να γίνει αυτή η δουλειά!
Στον Πειραιά!
Στην αγαπημένη σου πόλη, που τόσο γλυκές παιδικές αναμνήσεις έχεις!
Κάθε φορά που είχες δουλειά προς εκείνα τα μέρη, Κορυδαλλό, Νίκαια, Κερατσίνι, Δραπετσώνα, προτιμούσες στο φεύγα, να κάνεις κύκλο και να περνάς από το Πασαλιμάνι και το Τουρκολίμανο, για να παίρνεις τη δόση σου από τα λατρεμένα σου μέρη!
Μέσα όμως στις εβδομάδες, που έγιναν μήνες, της καραντίνας και του υποχρεωτικού μαντρώματος εντός του σπιτιού, έχεις πάρα πολύ καιρό να πας από εκεί!
Βλέπεις, είσαι από αυτούς που τηρούν πιστά τα μέτρα και δε σου αρέσουν οι ατασθαλίες.
Έτσι, είναι πάρα πολύς ο καιρός που έχεις να βρεθείς στον Πειραιά..
Εκτός αυτού, εδώ και τρία χρόνια που έχεις μετακομίσει στα Βόρεια Προάστια, έχεις απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από την αγαπημένη σου πόλη!
Παρηγοριέσαι στο γεγονός πως ζεις σε ένα εξίσου όμορφο μέρος.
Όμως, τα προηγούμενα χρόνια κανείς δε σε εμπόδιζε να πας όπου ήθελες, γιατί απλά “έτσι”!
Πόσες φορές είχες πάει για καφέ στο Πασαλιμάνι και στις γύρω γειτονιές. Δε σε ένοιαζε το μικρό ταξίδι που έκανες μέχρι εκεί! Απλά να έπαιρνες τη δόση σου!
Πόσες αναμνήσεις έχεις από εκεί!
Όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνεις, τόσο ανακαλείς στις όμορφες στιγμές του παρελθόντος.
Σήμερα όμως, σηκώνεσαι από το κρεβάτι χωρίς αναβολή!
Κάνεις το καθημερινό σου τελετουργικό, καφές, σερφάρισμα σε διάφορες ιστοσελίδες, δεύτερος καφές, ντύνεσαι και φεύγεις!
Φοράς το κράνος, καβαλάς τη μηχανή και την κάνεις!
Νιώθεις σαν παιδάκι που το πηγαίνουν εκδρομή!
Αρκετή ώρα αργότερα, στρίβεις για Πειραιά και αρχίζεις να διακρίνεις τα γνώριμα κτίρια της πόλης.
Κάνεις τη δουλειά στα γρήγορα και είναι η ώρα που, κανονικά, θα γυρίσεις σπίτι.
Κανονικά..
Δε βιάζεσαι όμως! Οδηγείς αργά, χωρίς βιασύνη, στην άκρη του δρόμου. Σου έρχονται μυρωδιές και ξυπνάνε αναμνήσεις και αισθήματα!
Νιώθεις σαν τον τύπο που ήπιε ένα ποτήρι νερό και διεπίστωσε εκείνη τη στιγμή πόσο πολύ δίψαγε!
Οδηγείς στα στενά και χαζεύεις τα σχεδόν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου, παλιά κτίρια που τόσα σου θυμίζουν!
Στρίβεις στο Ρολόϊ, που οι μυημένοι το ξέρουν και ως “Αυγό” και οδηγείς προς την Πλατεία Αλεξάνδρας!
Κοιτάς το πλατύ πεζοδρόμιο και βλέπεις τον εαυτό σου, πριν σαράντα χρόνια με τη γιαγιά σου, που σε πήγαινε βόλτα!
Περνάς την Πλατεία Αλεξάνδρας και ρίχνεις το βλέμμα σου δεξιά, στη νησίδα “Κουμουνδούρος”!
Το θέαμα σε μαγεύει! Σε υπνωτίζει!
Η θάλασσα! Η αιώνια θάλασσα!
Έχει φουσκοθαλασσιά και τα κύματα που σκάνε στην παραλία είναι τόσο μα τόσο όμορφα! Δε χορταίνεις να τα χαζεύεις!
Το βλέμμα σου ρουφά τις τόσο γνώριμες εικόνες, που τόσο πολύ σου έχουν λείψει!
Αργά αργά, περνάς και κατευθύνεσαι προς την παλιά γειτονιά που έζησε η γιαγιά σου τα τελευταία της χρόνια.
Δεν πας όμως από εκεί.
Την πήρες τη δόση σου.
Ανοίγεις το γκάζι και ξεκινάς την επιστροφή στο σπίτι σου!
Έχεις ένα έντονο αίσθημα αισιοδοξίας!
Κάποτε θα περάσουν αυτά που ζούμε και θα κυκλοφορούμε πάλι έτσι! Άσκοπα..
Φτάνεις σπίτι και μπαίνεις στον ανελκυστήρα. Το είδωλο στον καθρέφτη σε ξαφνιάζει!
έχει αλλάξει η φυσιογνωμία σου!
Έχει γλυκάνει!..
