Από την Ειρήνη Φραγκάκη
Σκόρπισε ο αέρας τα όνειρα και τίναξε από πάνω τους κάθε ελπίδα.
Ένας φόβος φανέρωσε δειλά στη χαραμάδα του νου και τρόμαξε τη σκέψη που λαχταρούσε να ξεπροβάλει και πάλι φωτίζοντας τη ματιά σου.
Πόσα όνειρα κάναμε παρέα, πιασμένοι χέρι χέρι, περπατώντας πάνω στις δαντελοστολισμένες ακρογιαλιές.
Πόσα όνειρα κυνηγήσαμε με φακό την πίστη μας σ’ εκείνα στα σκοτάδια των χαμένων περιπάτων μας.
Πόσα από αυτά γίνονταν άστρα τις νύχτες που το φεγγάρι μισοφώτιζε τον σκούρο ουρανό.
Μια χούφτα στάλες της βροχής γίνονταν και δρόσιζαν τις άνυδρες σκέψεις.
Τόσα κι άλλα τόσα θα μπορούσα να κάνω ξανά μαζί σου κι ας μας τα έπαιρνε πάλι ο αέρας.
Δεν με νοιάζει, ποτέ δεν με ένοιαζε. Πάντα ήξερα μέσα μου, ότι τα δικά μας όνειρα έχουν δύναμη, αντοχή και πείσμα να ξεπροβάλουν εκεί που όλα έδειχναν πως ήταν το τέλος.
«Κοίτα», μου έλεγες, «όπου υπάρχει ένα τέλος, στήνει χορό μια νέα αρχή».
Αναθάρρευα κι εγώ και σου απαντούσα: «Ναι, τη βλέπω, είναι εκεί, στην άκρη του γιαλού και περιμένει να μας βάλει στη βάρκα της αγάπης. Θα πάμε ταξίδι με ρότα χαραγμένη από την αγάπη μας».
Πόση δύναμη είχαν τα λόγια σου… Οι λέξεις σου ήταν ικανές να στήσουν πανηγύρι, να γλεντήσουν τα γέλια μας, να κάνουν πάρτι με την ξεγνοιασιά μας…
Οι ψίθυροι δεν λόγιαζαν τους κρότους της σιωπής, όσο πιο άηχη ήταν εκείνη τόσο πιο δυνατοί ήταν αυτοί. Και με γέμιζαν χαρά και θάρρος να συνεχίσω να κάνω όνειρα μαζί σου…
Ποτέ δεν νοιάστηκα αν τα όνειρα θα έβρισκαν τοίχο. Είχαν τόση ένταση, τόσο θράσος να κοροϊδέψουν τη μοίρα τους. Έπαιζαν μαζί της κρυφτό και της απεδείκνυαν κάθε στιγμή, πως, μοίρα είναι αυτή που φτιάχνουμε εμείς. Πως όνειρα είναι οι λαχτάρες μας, οι επιθυμίες μας, τα πάθη και τα λάθη μας κι η πραγματοποίηση αυτών, οφείλεται στην αγάπη και μόνο στην αγάπη.
Ένας φόβος μόνο κυριαρχεί και τρομάζει την ψυχή, μην και σταματήσουν αυτά τα όνειρα να ανανεώνονται.
Μια λαχτάρα μόνο με κρατάει, να κάνουν τον κύκλο τους και τη θέση τους να παίρνουν καινούρια, πιο δυνατά, πιο εξελιγμένα, πιο… δικά μας.
