@γράφει η Άννα Μουσογιάννη

Μια σχέση χρειάζεται συνεχές ενδιαφέρον για να κρατηθεί ζωντανή. Η αγάπη και η φροντίδα πάνε μαζί. Αγαπά κανείς αυτό για το οποίο κοπιάζει. Για εκείνα που μοχθεί να αποκτήσει. Πρέπει και τα δύο μέλη της σχέσης να μην επαναπαυθούν θεωρώντας τον άλλο δεδομένο και να διεκδικούν καθημερινά τον άνθρωπο που κάποτε στα μάτια τους καθρεφτιζόταν όλος ο κόσμος.

Το 2020 εκδόθηκε το βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα από τις Εκδόσεις Διόπτρα με τίτλο “Εβόρα” το οποίο δίχως αμφιβολία είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης για διάφορα θέματα αναφορικά με τις ανθρώπινες σχέσεις που μας ταλανίζουν.

Σε αυτό το βιβλίο θίγονται θέματα όπως η συντροφικότητα, η αγάπη και ο σεβασμός μέσα στη σχέση. Η πένα του Κώστα Κρομμύδα μας οδηγεί στα δύσβατα μονοπάτια του γνώθι σαυτόν και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις πιο μύχιες σκέψεις μας. Ο έρωτας, ο αγνός, ο πραγματικός, αυτός που μετουσιώνεται σε αγάπη έρχεται στη ζωή μας όταν είμαστε έτοιμοι να τον αναγνωρίσουμε και του ανοίξουμε τις πόρτες της καρδιάς μας. Η Αριάδνη και ο Αντώνης συναντήθηκαν κάτω από αντίξοες συνθήκες και ήταν γραπτό οι ψυχές τους να ενωθούν και να γίνουν μια. Όταν ένας άνθρωπος γεννιέται οι μοίρες κεντάνε με αστερόσκονη τη ζωή του. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο και το happy end είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό καθώς το νόμισμα έχει δύο όψεις και κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η τελική θέση που θα πάρει και σε ποια πλευρά θα μείνει. Αυτό το μυθιστόρημα μας μιλάει επίσης για τις δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε στη ζωή μας και ότι το δίκαιο με το άδικο είναι έννοιες συνυφασμένες και μπορεί μια κακή στιγμή ο τροχός να γυρίσει και να είναι αμείλικτος.

Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα, φτάνει να μη λησμονείς αυτά για τα οποία θα πρέπει να λες ευχαριστώ!

Σκληρή και αμείλικτη είναι και η πένα του συγγραφέα σε αυτό το μυθιστόρημα που όμως καταφέρνει να μας ταρακουνήσει. Η γραφή του δωρική, απαλλαγμένη από περιττά στολίδια κάνει αποδόμηση και στοχεύει στην ουσία της ιστορίας. Η αφήγηση, γλαφυρή, παραμένει στο παρόν και στις στιγμές που οι ήρωες βιώνουν ενώ η ιστορία ρέει καθώς τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο. Μαζί με τις εκτενείς περιγραφές του τόπου και χώρου, ο συγγραφέας επικεντρώνεται κυρίως στις σκέψεις και τα συναισθήματα των ηρώων του και εμείς συμπάσχουμε μαζί τους. Τα σκαμπανεβάσματα είναι στοχευμένα απότομα ούτως ώστε να μας κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και ένα μικρό πετραδάκι είναι αρκετό να ταράξει τη νηνεμία μιας λίμνης.

Η “Εβόρα” δεν είναι το καταφύγιο που φθονούμε όπως εύστοχα γράφει ο Καρυωτάκης για την ποίηση αλλά το καταφύγιο που όλοι ψάχνουμε για να μείνουμε λίγο μόνοι με τον εαυτό μας, να ανακαλύψουμε ό,τι μας πονά και μετά με αγάπη να το διώξουμε μακριά. Η “Εβόρα” είναι το δύσκολο και συνάμα το πιο υπέροχο μονοπάτι που οδηγεί στην αυτογνωσία διότι όπως λέει και γνωστός στίχος η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα…

Υπέροχη και η ιστορία με το βασιλιά και το καλύτερο ψωμί καθώς την ώρα που ο βασιλιάς φωνάζει ότι μόλις έφαγε το πιο νόστιμο ψωμί στον κόσμο το μήνυμα της ιστορίας λέει ότι “Εσύ το μετέτρεψες στο πιο νόστιμο ψωμί του κόσμου γιατί δούλεψες γι αυτό και τώρα το απολαμβάνεις”! Οφείλει κάποιος να δουλέψει για ό,τι καλύτερο αποζητά τότε μόνο θα καταλάβει την πραγματική του αξία, ό,τι και να είναι αυτό. Συνταρακτική και η σκηνή με το ελάφι και τους λύκους η οποία μας δείχνει τους άτεγκους νόμους της φύσης που δεν μπορεί κανείς να παραβεί…

Η “Εβόρα” είναι δίχως άλλο ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανατροπές, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες! Όπως και η ίδια η ζωή…

Καλή σας ανάγνωση!