@γράφει η Ειρήνη Φραγκάκη
Μάχες…
Εκρήξεις σιωπής, φωνές σιωπηλές…
Ένα σεντούκι με μόνο θησαυρό μέσα του, την ψυχή σου.
Κι απάνω καλοστρωμένο το φρεσκοπλυμένο σεμέν της μάνας σου να φυλάει την ψυχή σου μην στην κλέψουν, μην στην αλλοιώσουν.
Μάχες…
Κι εφοδιαζόμαστε με τα κατάλληλα όπλα…
Μάχες…
Κάποιες τις κερδίζουμε, άλλες πάλι τις χάνουμε…
Μαχόμαστε μη γνωρίζοντας αν θα κερδίσουμε τον πόλεμο, αν έχει καν σημασία ο πόλεμος σαν… πόλεμος. Το σημαντικότερο όμως είναι να μην καταθέσουμε τα όπλα αμαχητί.
Γιατί η ζωή μας η ίδια είναι…ένας συνεχής πόλεμος.
Με ανθρώπους, με καταστάσεις, κάποιες φορές μάλιστα, με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Πολέμησες άραγε μαζί του εσύ; Τον έστησες στο ένα μέτρο και τον σημάδεψες με το όπλο γεμάτο;
Του κόλλησες το πιστόλι στον κρόταφο;
Του έσκισες τα σωθικά με το αστραφτερό σπαθί σου;
Πώς του φέρθηκες του εαυτού σου τώρα που η ανάγκη του για αγάπη είναι μεγαλύτερη από ποτέ;
Έβαλες στην κάννη μπροστά ένα τριαντάφυλλο να του προσφέρεις αντί να γεμίσεις τον γεμιστήρα σφαίρες;
Τον πήρες αγκαλιά αντί να του αστράψεις χαστούκι;
Ο εαυτός κι η μάχη…
Οι μάχες…
Το εύκολο… οι εμφανείς και γρήγορες λύσεις και ο στρουθοκαμηλισμός.
Το εύκολο είναι να το βάλουμε κάτω και να τα παρατήσουμε. Το εύκολο είναι να τα βάλουμε πάλι με τον εαυτό μας κι όχι με αυτούς που όντως φταίνε.
Το δύσκολο είναι να παλέψουμε για όσα αγαπάμε, για όσα πιστεύουμε ότι αξίζουμε… για όσα πιστεύουμε ότι αξίζουν…
Το δύσκολο, όχι το ακατόρθωτο.
Μάχες…
