@επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη

Πώς γεννήθηκε η ηρωίδα σου Λουίζα, ή πιο σωστά οι Λουίζες σου;

Από την ανάγκη μου να αγκαλιάσω τους ανθρώπους με Αλτσχάιμερ και να τους δώσω άλλη μια ευκαιρία να πουν όσα δεν πρόλαβαν. Όλο αυτό ξεκίνησε όταν η δική μου γιαγιά με ξέχασε οριστικά.

Πόσο καιρό σου πήρε για να γράψεις αυτό το βιβλίο;

Χρειάστηκαν έξι μήνες συνεχόμενης και καθημερινής δουλειάς την οποία όμως απόλαυσα στο έπακρο καθώς ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα τη δυνατότητα να γράφω απερίσπαστα.

…όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος είναι ο συντελεστής της εξίσωσης που θα πρέπει εμείς να αλλάξουμε ώστε να προκύψει διαφορετικό αποτέλεσμα.

Τι σε ενέπνευσε να βαφτίσεις τη κεντρική σου ηρωίδα Λουίζα;

Ήθελα ένα όνομα όμορφο και συνάμα προσιτό και την ημέρα που συναντήθηκα με μια παλιά μου συμμαθήτρια με αυτό το όνομα, ήμουν σίγουρη ότι αυτό θα ήταν το όνομα της ηρωίδας μου.

Η Λουίζα, λοιπόν,  μια πανέμορφη κοπέλα, όσο και να προσπαθεί δεν μπορεί να κάνει μια σταθερή και όμορφη σχέση! Τι ή ποιος ευθύνεται πιστεύεις γι’ αυτό;

Δυστυχώς για τις ερωτικές μας αποτυχίες ευθυνόμαστε πάντα και πάνω απ΄ όλα εμείς οι ίδιοι όσο σκληρό κι αν ακούγεται. Ακόμα κι αν κάποιος άλλος έχει συμβάλει στην έλλειψη της αυτοεκτίμησής μας, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος είναι ο συντελεστής της εξίσωσης που θα πρέπει εμείς να αλλάξουμε ώστε να προκύψει διαφορετικό αποτέλεσμα.

Η γιαγιά της Λουίζας διατηρούσε ημερολόγιο! Από εκεί η ηρωίδα μαθαίνει πολλές σκέψεις της γιαγιάς της. Εσύ αλήθεια έχεις ημερολόγιο ή θα ήθελες να έχεις;

Τα πρώτα μου γραψίματα, όταν ήμουν ακόμη στις αρχές της εφηβείας, τα έκανα στα γκρίζα τετράδια που κατέγραφα τη ζωή, μια ιδέα που την έκλεψα από την Κλάρα, την ηρωίδα στο Σπίτι των Πνευμάτων της ΙζαμπέλΑλιέντε. Κρατούσα ημερολόγιο μέχρι τα τριάντα μου χρόνια, οπότε και ανακάλυψα τα blogs, έφτιαξα την Αλίκη στη Χώρα των Μεγάλων και τα υπόλοιπα είναι ιστορία όπως λένε.

Στο βιβλίο σου υπάρχουν δύο ηρωίδες, η μητέρα και η αδελφή της Λουίζας, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις πιέζουν ή προσπαθούν να ελέγξουν τη Λουίζα που είναι πιο αυθόρμητη και παρορμητική από αυτές! Είναι τελικά χειριστικές ή όλη αυτή η διαφορετική αντίληψη είναι και εκείνη που δημιουργεί τις μεταξύ τους συγκρούσεις;

Νομίζω ότι οι χειριστικοί άνθρωποι γίνονται συνήθως εμμονικοί με όσους έχουν διαφορετικές αντιλήψεις από εκείνους κι από εκεί προκύπτουν οι πιο έντονες συγκρούσεις και συχνά στο τέλος και η οριστική ρήξη. Κι αυτό γιατί είναι πεπεισμένοι ότι το διαφορετικό είναι λάθος και με το πρόσχημα της αγάπης, προσπαθούν να φέρουν τους άλλους στα νερά τους. Συνήθως όταν υπάρχουν παρεμφερείς απόψεις, δεν προκύπτει ρήξη γιατί ο χειριζόμενος ακολουθεί αδιαμαρτύρητα τη γραμμή του χειριστή χωρίς να διεκδικεί τίποτα.

Τι ήταν αυτό που είδε η γιαγιά Λουίζα στην εγγονή της και θέλησε να την προκαλέσει με ένα γράμμα να το ανακαλύψει;

Είναι συνηθισμένο σε πολλές οικογένειες, το δεύτερο παιδί να είναι πιο χαμηλών τόνων από το πρώτο. Έχοντας μια τόσο δυναμική μεγάλη αδερφή, η Λουίζα επέλεγε πάντα το ρόλο της αδύναμης, της μικρής, της εναλλακτικής. Γι’ αυτό το λόγο η γιαγιά της εστίασε σ’ εκείνη και όχι στη μεγάλη αδερφή της για να την κάνει ν’ ανακαλύψει τη δύναμη και τα ταλέντα της.

Στο «Άρωμα Λουίζας» θίγεις και ένα άλλο σοβαρό θέμα αυτό του  Alzheimer!Πόσο ευαισθητοποιημένοι και εξοικειωμένοι πιστεύεις ότι είμαστε με αυτή την ασθένεια; Θεωρείς ότι υπάρχει επαρκής ενημέρωση;

Δεν έχει να κάνει μόνο με τη συγκεκριμένη ασθένεια αλλά με κάθε ασθένεια: αν δεν υπάρχει στον κύκλο μας, δεν θέλουμε να ξέρουμε τίποτα γι’ αυτήν. Και είναι απόλυτα κατανοητό, ο κάθε άνθρωπος, πνιγμένος στα δικά του προβλήματα, προσπαθεί ν’ απομονωθεί όσο μπορεί περισσότερο από την ασχήμια του κόσμου.  Δύσκολα κανείς θ’ αναζητήσει ενημέρωση για κάτι που δεν τον αφορά. Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά αν η ενημέρωση είναι επαρκής ή όχι, μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα ότι έχουμε αρκετούς εξαιρετικούς γιατρούς εξειδικευμένους στον συγκεκριμένο τομέα.

…η αγάπη πριν και πάνω απ΄ όλα είναι απόφαση και πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να την αποκτήσουμε

Αν οι ήρωες σου ζωντάνευαν με ποιον ήρωα θα ήθελες να κάνεις παρέα και ποιον θα απέφευγες;

Η γιαγιά Λουίζα είναι σίγουρα η αγαπημένη μου και ξέρω ότι θα είχε πολλά περισσότερα να πει απ’ όσα της επέτρεψα (ίσως το κατάφερνα σε κάποια επανέκδοση). Και ο Σπάιντερ είναι εμπνευσμένος από έναν παλιό μου φίλο και θα ήθελα σίγουρα να κάνω παρέα μαζί του. Θα απέφευγα την Ελένη, νομίζω ότι θα είχαμε τσακωθεί στο πεντάλεπτο!

Σε έναν κόσμο φαντασίας όπου η ζωή θα είχε τους κανονικούς της ρυθμούς  και η Λουίζα το έσκαγε από το βιβλίο, πού θα πίνατε καφέ μαζί και τι θα τη συμβούλευες;

Θα πίναμε μαζί λικέρ πικραμύγδαλο αντί για καφέ και θα τη συμβούλευα να μην ψάξει άλλο. Ο Μάνος είναι όλα όσα έψαχνε.

Υπάρχει άραγε αληθινή και παντοτινή αγάπη;

Πρόσφατα άκουσα την υπέροχη γνώμη ότι η αγάπη πριν και πάνω απ΄ όλα είναι απόφαση και πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να την αποκτήσουμε. Δεν είναι ούτε τύχη, ούτε ατυχία. Είναι συνειδητή και καθημερινή δουλειά. Συμφωνώ απόλυτα με αυτή την άποψη.

Αν το μυθιστόρημα αυτό ήταν τραγούδι ποιο θα ήταν;

Διχάζομαι ανάμεσα στο Purple Rain του Prince και το Lilac Wine εκτελεσμένο από τη Nina Simone, αλλά νομίζω ότι οι στίχοι του δεύτερου αντιπροσωπεύουν καλύτερα την ιστορία.

Αυτό τον καιρό ετοιμάζεις/γράφεις κάτι;

Προσπαθώ να δουλέψω παράλληλα ένα παλιό παρατημένο βιβλίο κι ένα καινούργιο. Παρόλο που πολύς κόσμος με αποθαρρύνει ως προς αυτή την τεχνική, είναι κάτι που ανέκαθεν με βοηθούσε γιατί πάντα στο τέλος, το καλύτερο κερδίζει.

Αφού σε ευχαριστήσω για το χρόνο σου θα ήθελα να δώσεις μια ευχή στους αναγνώστες σου εμπνευσμένη από το βιβλίο σου!

Εύχομαι το βιβλίο αυτό να σας βοηθήσει ν’ ανακαλύψετε ποια είναι η δική σας ευωδιά ευτυχίας.

Και αφού στην άποψη μου για το βιβλίο (που θα μπορείτε να διαβάσετε εδώ) είχα βάλει το Lilac Wine από Nina Simone θα κλείσω αυτή την όμορφη κουβέντα με Prince…