#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
Περίοδος καραντίνας και οι μετακινήσεις είναι άκρως περιορισμένες.
Η εποχή που η έξοδος για ένα καφέ ήταν κάτι απλό και δεδομένο, φαίνεται αρκετά μακρινή!
Τώρα, ως “έξοδος” λογίζεται η βόλτα στο σούπερ μάρκετ και ακόμα καλύτερα, η μετάβαση σε μεγάλο κατάστημα που πουλάει διάφορα καλούδια, όπως το Jumbo της περιοχής σου!
Σκέφτεσαι πόση απόλαυση κρύβεται σε κάτι, που άλλες εποχές φαίνονταν ως τετριμμένο και χάσιμο χρόνου!
Ήταν οι εποχές που πήγαινες για καφέ και τη βόλτα στο Jumbo την άφηνες για αργότερα, που δε θα είχες κάτι άλλο να κάνεις!
Τώρα, η ίδια αυτή βόλτα, σε γεμίζει με εικόνες και αισθήματα, μόνο και μόνο ώς αλλαγή περιβάλλοντος.
Εύχεσαι να περάσει όλο αυτό το κακό με την πανδημία και να επανέλθουν αυτά που θεωρούσες και είχες, δεδομένα.
Όπως έναν καφέ σε γυάλινο ποτήρι στο τραπέζι της καφετέριας και όχι στο πλαστικό, στα όρθια, ή καθήμενος σε ένα παγκάκι..
Έτσι και εκείνη την ημέρα.
Μεσημέρι και λόγω επαγγέλματος μπορείς να μετακινείσαι όπου θες.
Από τη μία σκέφτεσαι πως ανήκεις στους προνομιούχους, από την άλλη όμως νιώθεις σαν εκείνο τον τύπο, στην αμερικανική ταινία φαντασίας, όπου η ανθρωποτητα έχει χαθεί και αυτός περιφέρεται μόνος του, έχοντας στη διάθεση του εκατομμύρια δολάρια και δεκάδες πολυτελή αυτοκίνητα, αλλά δεν έχει που να πάει και που να ξοδέψει!
Παίρνεις την καλή σου και πάτε για βόλτα στη διπλα περιοχή, που συνορεύει με τη δική σας.
Πηγαίνετε για έναν καφέ στα όρθια, στη κεντρική πλατεία της περιοχής.
Άλλη μία ψευδαίσθηση εξόδου. Ίσα για να πείτε πως βγήκατε από το σπίτι σας.
Κατεβάζετε τις μάσκες σας, με ύφος περίπου συνωμοτικό και ρουφάτε με ηδονή το σκουρόχρωμο αρωματικό υγρό.
Γύρω τριγύρω, παρέες αποτελούμενες κυρίως από έφηβους της περιοχής, που κάνουν τη δική τους εφηβική επανάσταση, όντας χωρίς μάσκες οι περισσότεροι.
Γελάνε, κάνουν πλάκες μεταξύ τους, πειράγματα και εφηβικά φλερτ.
Τα νιάτα ήταν είναι και θα είναι πάντα νιάτα!
Όμορφα, επαναστατικά, ερωτεύσιμα και ερωτιάρικα και μέσα στην αμφισβήτηση προς τις συμβουλές και οδηγίες των μεγάλων.
Κοιτάς τα εφηβάκια και σκέφτεσαι πως, τελικά όπως τόσα και τόσα και αυτό το κακό θα περάσει και ο κόσμος θα επανέλθει στην ομορφιά του, μόνο που τώρα θα την εκτιμούμε καλύτερα.
Μέσα στις όμορφες εικόνες που σου χαρίζουν, ξεχωρίζεις μία.
Ένα ζευγαράκι, ελάχιστα μεγαλύτερο από τις παρέες των εφήβων που βρίσκονται στην πλατεία.
Δεν πρέπει να είναι ούτε είκοσι χρονών.
Κάθονται σε ένα παγκάκι, δίπλα δίπλα. Κολλητά.
Ο καιρός είναι ανοιξιάτικος, ζεστός και το κόλλημα των κορμιών τους δεν οφείλεται σε ανάγκη για ζεστασιά.
Οφείλεται στη θέρμη που εκπέμπουν ο ένας για τον άλλο!
Παρατηρείς διακριτικά το ζευγάρι, φροντίζοντας να μη καταλάβουν το βλέμμα σου και έρθουν, αυτοί και εσύ, σε δύσκολη θέση.
Άλλωστε, αυτές οι στιγμές είναι δικές τους και δε θέλεις να τους τις κλέψεις! Θέλεις όμως να τις δεις!
Είναι τόσο μα τόσο όμορφοι!
Κρατάνε από ένα σουβλάκι τυλιχτό και με σιωπηλή ευγένια απολαμβάνουν το λιτό, αλλά συνάμα τόσο πλούσιο γεύμα τους!
Οι φυσιογνωμίες τους και οι κινήσεις τους εκπέμπουν μία σιγουριά. Μια στιβαρότητα. Μία αίσθηση πως είναι εκεί ο ένας για τον άλλο και ουσιαστικά τους είναι παγερά αδιάφορο αν βρίσκονται στο άβολο παγκάκι και τρώνε σουβλάκια, ή στο άνετο κάθισμα ενός πολυτελούς εστιατορίου και απολαμβάνουν ένα καλομαγειρεμένο γεύμα.
Για αυτούς είναι το ίδιο!
Τους κοιτάς και μια γαλήνη απλώνεται στη ψυχή σου! Νιώθεις πως, όσο και αν ο κόσμος αλλάζει και δυσκολεύεσαι όλο και περισσότερο να τον παρακολουθήσεις, κάποιες αξίες και λειτουργίες, είναι αιώνιες και άφθαρτες.
Όπως το ζευγαράκι στο παγκάκι..
