@γράφει η Άννα Μουσογιάννη
Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που, εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Οι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Κι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μας παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση. (Μικρός Ναυτίλος. Ο. Ελύτης)
Το νέο βιβλίο από την Αντιγόνη Πόμμερ με τίτλο ¨Το κόκκινο μπάλωμα¨ από τις Εκδόσεις 24γράμματα ήλθε για να μας συνεπάρει, ταξιδέψει, συγκινήσει και μαγέψει…
Το μυθιστόρημα αυτό είναι το εισιτήριο για ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο Ένα ταξίδι στον κόσμο: από την Αθήνα στη μακρινή Βραζιλία, στο Παρίσι και στην Αφρική. Σε φόντο ασπρόμαυρο, στον Άλιμο στα μέσα του περασμένου αιώνα δύο ψυχές ενώθηκαν και έμελλε να μη χωρίσουν ποτέ ακόμα και αν τα σώματα πήραν το δικό τους δρόμο. Είναι οι ευχές που ψιθυρίζουν οι νεράιδες όταν ένα παιδί γεννηθεί και έπειτα τις σκορπίζουν στα αστέρια για να τις μεταφέρουν στο σύμπαν για να μην μπορεί τίποτα να τις εμποδίσει να πραγματοποιηθούν. Ήταν τότε που οι νεράιδες του Αντώνη και της Φοίβης έδωσαν τα χέρια και τους ένωσαν με έναν άρρηκτο αιώνιο συμπαντικό δεσμό που δε χωράνε λέξεις παρά μόνο συναισθήματα. Ήταν το μαγικό ραβδί του Κριστιάν που έδωσε πνοή στην άτονη ζωή του Αντώνη. Ένα μαγικό ραβδί που θα άλλαζε τον κόσμο ή καλύτερα το δικό του κόσμο…
Ήρωας του βιβλίου είναι ο Αντώνης. Σε μικρή ηλικία δεσμεύτηκε με έναν όρκο σιωπής γιατί νόμιζε ότι έτσι θα φυλάκιζε τις λέξεις και δε θα προκαλούσε πόνο σε κανένα. Και κάθε φορά που ήθελε να μιλήσει θυμόταν ότι οι λέξεις πονάνε και γύριζε στο δικό του κόσμο. Ο Αντώνης της σιωπής. Ο Αντώνης της αγάπης. Ο Αντώνης της ήρεμης δύναμης. Εκείνος που με τη σιωπή του άκουγε πιο δυνατά τους χτύπους της καρδιάς της Φοίβης. Μεγαλωμένος σε ένα σπίτι χωρίς αγάπη αυτός είχε μια καρδιά που χωρούσε μέσα της όλη την αγάπη του κόσμου. Η σκληρότητα του πατέρα του και η αδυναμία της μητέρας του να τον αντιμετωπίσει δεν κατέστησαν δυνατά από το να μη γίνει ένα υπέροχο πλάσμα. Αιμορραγούσε η ψυχή του κάθε φορά που γύριζε σπίτι του, αιμορραγούσε η ψυχή του κάθε φορά που τον κορόιδευαν τα υπόλοιπα παιδιά. Ο χρόνος όμως και ό,τι τον πονούσε σταματούσαν όταν αντίκριζε εκείνη. Η Φοίβη ήταν ένα κορίτσι μεγαλωμένο σε διαφορετικές συνθήκες από ό,τι ο Αντώνης. Με δύο γονείς που τη λάτρευαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, χωρίς να της λείψει απολύτως τίποτα. Δύο κόσμοι αντίθετοι που όμως ένα μαγικό κόκκινο μπάλωμα κατάφερε να τους ενώσει τόσο δυνατά που μήτε η απόσταση, μήτε η απουσία μπορούσε να τους χωρίσει.
Τον αγαπούσε γιατί ήταν διαφορετικός γιατί η καλοσύνη του ξεπερνούσε τα όρια της σιωπής του και εκφραζόταν με δεκάδες άλλους τρόπους. Γιατί ποτέ δεν μπορούσε να την παραπλανήσει με λόγια που κάθε γυναίκα θέλει να ακούσει. Γιατί το βλέμμα του ήταν καθαρό…
“Το κόκκινο μπάλωμα” είναι ένα βιβλίο που μιλάει για τη δύναμη της αγάπης. Εκείνη την αγάπη που δε χρειάζονται λόγια για να εκφραστεί, την αγάπη την αληθινή, τη δυνατή, την άυλη που ενώνει δύο ψυχές ενώ τα σώματα είναι απλά μαριονέτες τους. Εκείνη που μετουσιώνει τη θλίψη σε χαμόγελο και σβήνει κάθε δάκρυ από το πρόσωπο. Μας μιλάει επίσης για τα όνειρα εκείνα που όταν τα επιθυμούμε πολύ γίνονται πραγματικότητα. Όλα είναι προδιαγεγραμμένα στη ζωή. Ένας άνθρωπος, μια στιγμή, ένα λάθος μπορούν να αλλάξουν όλη τη ζωή μας, όπως συνέβη με τη ζωή του Αντώνη. Ουδέν κακόν αμιγές καλού…
Η πένα της Αντιγόνης Πόμμερ άλλοτε αιχμηρή και άλλοτε γλυκιά σα χάδι μας οδηγεί σε ένα κόσμο μαγικό γράφοντας ένα βιβλίο που θαρρείς και είναι βουτηγμένο σε σιρόπι καραμέλας. Οι γλαφυρές περιγραφές του χώρου και των συναισθημάτων μας παρασύρουν σε μια μυσταγωγία αισθήσεων και παραισθήσεων. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να μη μας πονέσουν άσχημες αλήθειες που υπάρχουν στο μυθιστόρημα αυτό και γύρω μας. Το άρωμα βανίλιας ανάκατο με την πικρή μυρωδιά του νεραντζιού σβήνει απαλά τον πόνο από θέματα που θίγει η συγγραφέας όπως το bullying , την ενδοοικογενειακή βία και τα όνειρα που θρυμματίζονται. Μας μιλάει και για τους ανθρώπους που χάνονται από τη ζωή μας : ” Αν εξαφανιστώ θα είναι μια ψευδαίσθηση” του είπε ο Κριστιάν την ώρα που απομακρυνόταν από κοντά του. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και τα όνειρα υπάρχει ένα μεταίχμιο που ονομάζεται ψευδαίσθηση που μας βοηθάει να φυλακίζουμε ό,τι αγαπάμε, επιθυμούμε, θέλουμε…
Το κείμενο μεστό, συμπυκνωμένο, λυρικό, παραμυθένιο μας παρασύρει και μας κρατάει σε εγρήγορση με την εναλλαγή των μικρών κεφαλαίων σε λέξεις αλλά με βάθος σε νόημα και συναισθήματα. Ο Αντώνης και η Φοίβη συμπορεύονται. Ζουν παράλληλους βίους που άλλοτε τέμνονται και άλλοτε απομακρύνονται. Η συγγραφέας σκιαγραφεί αληθοφανείς ήρωες που δεν απέχουν από την πραγματικότητα. Η χειριστική μητέρα της Φοίβης, ο κακομαθημένος Μιχάλης, ο γλυκός καπετάνιος, ο Φίλιππος, η θεία Μαρί και ο ύπουλος γιος της, ο Τιμόν και μια πληθώρα ανθρώπων, καλών ή κακών, βασανισμένων ή διψασμένων γι αγάπη που με τον τρόπο τους ηθελημένα ή μη έβαλαν το λιθαράκι τους για την έκβαση της ιστορίας. Ο Αντώνης και η Φοίβη υπάρχουν κάπου ανάμεσα μας και ζουν μια αγάπη αληθινή κα βαθιά που δε χωράνε λέξεις. Και κάπου εδώ αξίζει να αναφερθεί και η αναφορά στο μυθιστόρημα των Γιατρών χωρίς σύνορα και στο έργο που προσφέρουν στην ανθρωπότητα και στον ανθρώπινο πόνο.
Σε αυτό το μυθιστόρημα όπου οι λέξεις είναι λίγες για να εκφράσουν τα συναισθήματα του Αντώνη και της Φοίβης , τα λόγια είναι φτωχά να περιγράψουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα που προκαλεί η ανάγνωση του. Ένα βιβλίο για το κόκκινο μπάλωμα της ψυχής μας…Καλή σας ανάγνωση!
Γεννήθηκα για να ‘χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που ΄ναι πιο δύσκολο. Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ΄ αγγίζεις απόταν η φύση σου υπακούει. Κι από τη φύση-αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.(Μικρός Ναυτίλος. Ο. Ελύτης)
