#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
Είναι η πρώτη ημέρα που, μετά από αρκετούς μήνες, ανοίγουν τα μεγάλα καταστήματα, έστω με τη μέθοδο του click in a shop.
Κλείνεις ραντεβού με το κατάστημα, κατά κανόνα μέσω διαδικτύου και στην ώρα του ραντεβού, πηγαίνεις και έχεις μισή ώρα στη διάθεση σου για να κάνεις τα ψώνια σου..
Σου έχει λείψει αυτό! Σου έχει λείψει να πας σε ένα τέτοιο μεγάλο κατάστημα, έστω και ως βόλτα!
Περισσότερο, σου έχει λείψει να πας σε ένα από τα καταστήματα μεγάλης αλυσίδας, που ξεκίνησαν παλιά ως παιχνιδάδικα, αλλά στην πορεία έγιναν γνωστά και για άλλα είδη.
Διακοσμητικά για το σπίτι, μικροσυσκευές, αξεσουάρ κινητών, είδη προσωπικής φροντίδας και υγιεινής και άλλα διάφορα..
Κλείνεις το ραντεβού και στην συμφωνημένη ώρα βρίσκεσαι στην είσοδο του καταστήματος!
Κάνεις σα μικρό παιδί που ύστερα από πολύ καιρό το πηγαίνουν στο Λούνα Παρκ!
Μπαίνεις και δεν καθυστερείς ιδιαίτερα.
Στοχοποιημένα, γεμίζεις το καλάθι σου με αυτά που θες και κατευθύνεσαι προς τα ταμεία.
Η υπάλληλος περνά τα προϊόντα από το σκάνερ, σου λέει το σύνολο, πληρώνεις και σου δίνει τα ρέστα.
Τη στιγμή που γεμίζεις τη τσάντα και ετοιμάζεσαι να φύγεις, η ταμίας σου δίνει και κάτι ακόμα. “Δώρο του καταστήματος κύριε”, σου λέει..
Κοιτάς. Είναι δύο μικρά βιβλία με σπιράλ.
Κοιτάς καλύτερα.
Δεν είναι βιβλία. Ημερολόγια είναι το τρέχοντος έτους.
Βρισκόμαστε ήδη στις αρχές Απριλίου..
Κάνεις αυτόματα το συνειρμό.
Προφανώς, η επιχείρηση παρήγγειλε τα ημερολόγια το προηγούμενο Καλοκαίρι και τα προμηθεύτηκε το προηγούμενο Φθινόπωρο, μη γνωρίζοντας πως θα οδηγούμασταν σε πολύμηνη καραντίνα!
Έτσι τα ημερολόγια έμειναν απούλητα στις αποθήκες και τώρα τα δίνουν δωρεάν.
Φτάνεις σπίτι και κοιτάς τα ημερολόγια.
Τα ξεφυλίζεις..
Είναι, λέει, ημερολόγια τσέπης, ή για να τα έχεις μέσα στην τσάντα σου.
Τα κρατάς ένα ένα στα χέρια σου και τα “ζυγίζεις”.
Ναι, είναι σχετικά μικρά, αλλά κατά πολύ ογκωδέστερα και βαρύτερα από το κινητό σου.
Σκέφτεσαι ποιά η χρησιμότητα και χρηστικότητα τέτοιων ημερολογίων, στην εποχή των έξυπνων κινητών τηλεφώνων.
Θυμάσαι είκοσι δύο χρόνια πίσω, το 1999, που μια κοπέλα σου έκανε δώρο μία ηλεκτρονική ατζέντα και τη στιγμή που στην έδινε, δήλωνε μετανιωμένη γιατί συνειδητοποιούσε πως τα τηλέφωνα σου τα είχες περασμένα στο κινητό σου τηλέφωνο.
Είχες προσπαθήσει να την παρηγορήσεις, επιχειρηματολογώντας πως κάθε άλλο παρά άχρηστο δώρο ήταν.
Τελικά είχε δίκιο. Εκείνη η ηλεκτρονική ατζέντα, ποτέ δε βγήκε από τη συσκευασία της, μέχρι που μια ημέρα, αρκετά χρόνια αργότερα, πετάχτηκε στα σκουπίδια.
Αν τόσα χρόνια πριν μια ηλεκτρονική ατζέντα ήταν άχρηστη, τι χρησιμότητα θα μπορούσε να έχει μια παλαιού τύπου ατζέντα/ημερολόγιο, την εποχή της αναζήτησης Google και των διαδικτυακών ημερολογιακών υπενθυμίσεων;
Ποιός αγοράζει, στην εποχή μας, ατζέντες τέτοιου τύπου;!
Ίσως κάτι παπούδια που δεν έχουν εξοικειωθεί με την τεχνολογία, ή για καμιά εξειδικευμένη χρήση, όπως κανά γραφείο που έχει την ατζέντα σε κοινή χρήση για την οργάνωση και τήρηση των ραντεβού.
Α, ναι! Είναι και αυτοί που νομίζουν πως ο Bill Gates τους παρακολουθεί διαδικτυακά (άλλη δουλειά δεν είχε ο Μπιλάκος) και χρησιμοποιούν τέτοιες ατζέντες για να μη διαρεύσουν οι υπερπολύτιμες και άκρως απόρρητες πληροφορίες τους στα διεθνή και σκοτεινά κέντρα εξουσίας!
Ρίχνεις μια τελευταία ματιά στις ατζέντες.
Τελικά αποφάσισες πως καταλαμβάνουν πολύτιμο χώρο στην επιφάνεια του γραφείου σου.
Τις παίρνεις και τις χαρίζεις στο έτερο σου ήμισυ.
Αυτή μπορεί να βρει χρήση για αυτά τα παρωχημένα εργαλεία. Αν όχι, θα τις πάει στην ανακύκλωση χαρτιού.
Αυτή θα ξέρει καλύτερα..
