#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Είναι η ώρα, ο καιρός για το αυτοκίνητο να κάνει το ετήσιο σέρβις του.
Μένει μόνο να κλείσει το ραντεβού στο συνεργείο, που σχετικά πρόσφατα εντόπισες στη γειτονιά, σε μία από τις βόλτες σου.
Στο τηλέφωνο η γνώριμη, μάγκικη φωνή, του αρχιμάστορα του συνεργείου.
“Εγώ είμαι εδώ από τις επτά το πρωί. Αν θέλεις και μπορείς, φέρτο από νωρίς, για να τελειώνουμε νωρίς”.
Έτσι και έγινε.
Την επόμενη, εγερτήριο από νωρίς. Στις εξίμισι το πρωί, ήσουν στο πόδι, με πρώτο μέλημα να πας το αμάξι στο συνεργείο. Μετά, θα γύρναγες σπίτι για την συνήθη πρωινή σου ρουτίνα, δηλαδή, καφέ και σερφάρισμα στους γνώριμους ιστότοπους..
Φτάνεις στο συνεργείο στις επτά και ένα λεπτό. Πλησιάζοντας, βλέπεις πως μόνο το ένα από τα δύο ρολά είναι ανεβασμένα. Καταλαβαίνεις πως και ο μάστορας μόλις θα έχει φτάσει και αυτός και δε θα έχει προλάβει να ανοίξει και το άλλο ρολό.
Άσε που μπορείς εύκολα να καταλάβεις πως οι τρεις βοηθοί του, ακόμα δεν έχουν έρθει..
Κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο σου, με το κλειδί στο χέρι, για να του το αφήσεις και προχωράς στα ενδότερα του, ήσυχου ακόμα, συνεργείου.
Προχωράς διστακτικά, διερευνητικά, προσπαθώντας στο πρωινό ημίφως και στο μισοφωτισμένο χώρο του συνεργείου, να εντοπίσεις το μάστορα.
Στα αυτιά σου όμως, έρχεται ένας ήχος, που στην αρχή σε ξενίζει!
Ήχος από μπουζούκι!
Κάποιος παίζει μπουζούκι!
Στην αρχή, ίσα για ένα δευτερόλεπτο, νομίζεις πως ο ήχος έρχεται από κάποιο ανοιχτό ραδιόφωνο.
Παραείναι όμως “ζωντανός” για να έρχεται από εκεί..
Λίγες στιγμές αργότερα, που η όραση σου έχει προσαρμοστεί, εντοπίζεις τη πηγή της μελωδίας!
Ο μάστορας!
Κάθεται σε μία καρέκλα και παίζει το μπουζούκι του! Τον κοιτάς και θαυμάζεις τη, σχεδόν παράταιρη, αλλά όμορφη εικόνα!
Ο συνεργειάς, με τη μπλε φόρμα εργασίας της δουλειάς του, να κάθεται σε μία ξύλινη καρέκλα ανάμεσα σε λαμαρίνες, και άλλα εργαλεία ενός χαρακτηριστικού συνεργείου αυτοκινήτων και να παίζει μερακλωμένος ένα μπουζούκι!
Σηκώνει το βλέμμα του και σε κοιτά!
Χωρίς να σταματήσει το παίξιμο, σου κάνει νόημα να αφήσεις το κλειδί πάνω στο γραφείο και σου λέει πως θα σου τηλεφωνήσει όταν είναι να έρθεις να το πάρεις.
Αποχωρείς και νιώθεις ωραία από την όμορφη αυτή εικόνα.
Αργότερα εκείνη την ημέρα και έπειτα από το τηλεφώνημα του μάστορα, πας από εκεί και παίρνεις το έτοιμο αυτοκίνητο σου. Εκείνη την ώρα, το συνεργείο έχει τη γνώριμη εικόνα.
Ο μάστορας να δίνει το γενικό πρόσταγμα και οι νεαροί βοηθοί του να εργάζονται σε διάφορα αμάξια, που πηγαινοέρχονται με την αντίστοιχη βαβούρα.
Λίγες μέρες αργότερα, σε μία από τις βόλτες σου, βρίσκεσαι πάλι στο δρόμο που βρίσκεται το συνεργείο.
Κοιτάς το ρολόι σου και βλέπεις πως είναι η ώρα που κλείνει. ίσως προλάβεις, για να ρωτήσεις κάτι που θες.
Πλησιάζοντας, βλέπεις πάλι το ένα ρολό κατεβασμένο. Λογικό σκέφτεσαι, μιάς και κλείνουν. Αλλά όλο και κάποιος θα είναι ακόμα μέσα, για αυτή την ερώτηση.
Πλησιάζεις στο ανοιχτό ρολό και πάλι σου έρχεται στο αυτί ο ίδιος ήχος!
Το μπουζούκι!!
Μπαίνεις και αυτή τη φορά, εντοπίζεις αμέσως το μάστορα στη θέση του, να παίζει το μουσικό όργανο!
Κοιτάς και δε μιλάς!
Σε κοιτά και δε μιλά! Μόνο συνεχίζει το παίξιμο..
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, αφού ολοκληρώσει τη μελωδία και σα να έχει διαβάσει τη σκέψη σου, σου λέει :
“Τα πρωινά πριν το άνοιγμα γεμίζω το χώρο με τη μελωδία του μπουζουκιού, για να υποδεχτώ τη μέρα. Το απόγευμα μόλις κλείσω, αποχαιρετώ το χώρο που μας ταΐζει όλους εμάς, πάλι με το μπουζούκι! Έτσι, για να είναι και το μαγαζί μου ‘φχαριστημένο!”
Του ευχήθηκες καλό απόγευμα και συνέχισες το δρόμο σου.
Την ερώτηση δεν του την έκανες.
Άλλωστε, το συνεργείο είχε κλείσει και ο μουσικός αποχαιρετισμός είχε ολοκληρωθεί.
Άλλη φορά..
