#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Έφτασε η μέρα! Αυτή η μέρα που την περιμένεις από πέρσι!
Είναι Καλοκαίρι, λίγο μετά τα μέσα Ιουνίου, το σχολείο τελείωσε πριν λίγες μέρες και η αντίστροφη μέτρηση φτάνει στο τέλος!
Λίγες ώρες έμειναν πιά!
Σήμερα είναι η μέρα που έρχονται η θεία σου και τα ξαδέρφια σου από την Αμερική!
Είναι σχεδόν δέκα μήνες από το περσινό τέλος Καλοκαιριού που είχαν πάρει το δρόμο της επιστροφής στη Νέα Υόρκη, όπου μένουν μόνιμα.
Όλους αυτούς τους μήνες, μιλάγατε τακτικά, ιδίως στις Γιορτές, αλλά τώρα είναι αλλιώς!
Τώρα, έρχονται εδώ, στην Ελλάδα για το καλοκαίρι και ανυπομονείς να κάνετε ότι κάνετε τα Καλοκαίρια!
Παιχνίδι στο δρόμο με τα παιδιά της γειτονιάς και όταν πάτε στο χωριό από όπου έλκετε την καταγωγή σας από τις μανάδες σας, που είναι αδελφές, ολοήμερο γυροβόλι στις ρούγες, στα βουνά και τα λαγκάδια!
Πέρα από τις άπειρες ώρες στις παραλίες του τόπου! Αυτές τις ανεπανάλληπτες θάλασσες με τα τιρκουάζ νερά και τις ποικίλες παραλίες!
Έφτασε λοιπόν, η μέρα που θα πάμε στο αεροδρόμιο να τους υποδεχτούμε!
Αποβραδίς έχεις διαλέξει τι θα βάλεις στο αεροδρόμιο!
Θα βάλεις τα καλά σου! Έρχονται οι αγαπημένοι σου συγγενείς και η υποδοχή θα είναι ανάλογη!
Πριν από αυτό όμως, έχεις αναλάβει μία άλλη αποστολή.
Να πας με το τρένο στον Άγιο Νικόλαο, όπου είναι το “Κοσμικόν” με το θρυλικό του γαλακτομπούρεκο και να φέρεις δύο μεγάλα ταψιά!
Είναι ίσως η μοναδική φορά που η μάνα σου δε δυσκολεύεται να σε ξυπνήσει και να σε σηκώσει από το κρεβάτι.
Με το που πλησιάζει και λέει το όνομα σου, πετάγεσαι, πλένεσαι, ντύνεσαι πρόχειρα, παίρνεις τα χρήματα που σου δίνει και φεύγεις για να φέρεις το γλυκό!
Καμιά ώρα αργότερα, επιστρέφεις με τα ταψιά.
Στο μεταξύ οι προετοιμασίες για την υποδοχή των εξ Αμερικής συγγενών ολοκληρώνονται.
Ντύνεστε, όλοι σας όμορφα σα να πηγαίνετε επίσκεψη και αναχωρείτε για το Ελληνικό…
Φτάνετε στο αεροδρόμιο και μαθαίνετε πως η πτήση 412 της Ολυμπιακής Αεροπορίας από Νέα Υόρκη για Αθήνα, έχει μια μικρή καθυστέρηση.
Κανένα πρόβλημα.
Αράζετε, χαζεύετε το κόσμο, κόβετε βόλτες στο χώρο και κάπως έτσι περνάει η ώρα.
Η πτήση 412 από Νέα Υόρκη, έφτασε!
Λίγο ακόμα. Από μέσα σου, προσπαθείς να υπολογίσεις.
Πόση ώρα μέχρι να κατέβουν από το αεροπλάνο, να πάνε στο χώρο παραλαβής των αποσκευών, να βρουν τις δικές τους…
Ξέρεις από προηγούμενες χρονιές, πως η θεία σου που είναι κοκέτα, παίρνει μαζί της όλη της, σχεδόν, την προίκα!
Είναι και τα δώρα που φέρνουν για τους εδώ συγγενείς, άρα έχουν πολλές αποσκευές!
Πάρα πολλές!
“Νάτοι νάτοι, τους βλέπω!” ακούγεται η φωνή του θείου και αδελφού της θείας.
Λίγες στιγμές αργότερα, τους βλέπουμε και εμείς!
Αρχίζουμε να τους φωνάζουμε, αδιαφορώντας για τον κόσμο που κοιτά!
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, έχουμε γίνει όλοι μαζί μια αγκαλιά!
Καμιά ώρα αργότερα, στο σπίτι γύρω από το πλούσιο τραπέζι, η χαρά και η συγκίνηση περισσεύουν!
Με τα ξαδέρφια σου πιάσατε αμέσως το νήμα από εκεί που το είχατε αφήσει πέρσι. Αυτόματα!
Το τέλος Αυγούστου, όπου είναι και ο χρόνος επιστροφής τους στη Νέα Υόρκη, είναι οκτώ εβδομάδες μακριά. Αλλά στη 15χρονη ψυχή σου, φαίνεται σα να είναι χρόνια μετά!
Έχουμε όλο τον καιρό δικό μας!
Όλο το Καλοκαίρι, να αλητέψουμε!
Ναι, το Καλοκαίρι για σένα μόλις τώρα αρχίζει.
…και θα είναι όμορφο. Πολύ όμορφο!!
