@επιμέλεια/σχόλια Άννα Μουσογιάννη
Ο Κωνσταντίνος Μοσχάτος και οι Εκδόσεις Κλειδάριθμος μας καθηλώνουν με ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που εκτυλίσσεται στο κάστρο της Μονεμβασιάς: τη “Ρωξάνη”
Ένας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων που ψάχνει στο κάστρο της Μονεμβασιάς να βρει τη χαμένη του έμπνευση. Μια αυτοκτονία μιας 19χρονης κοπέλας που όμως δεν πείθει. Και μια πληθώρα από ήρωες που πλαισιώνουν την ιστορία και ο καθένας από αυτούς παίζει το δικό του ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο Άρης Βικέλας, ένας φέρελπις συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας, τυχαία βρέθηκε σε ένα σημείο που ίσως δεν έπρεπε . Θα καταφέρει άραγε να βρει την άκρη του νήματος; Όταν η φαντασία στερεύει η ίδια η ζωή παίρνει τα ηνία και με την πένα της γράφει τη δική της ιστορία.
Πλησίασε από περιέργεια το σημείο. Δύο ζευγάρια κοιτούσαν προς τα κάτω. Οι φωνές ήταν γυναικείες ενώ οι δύο άντρες που συνόδευαν τις τρομαγμένες γυναίκες έριχναν φως με το φακό των κινητών τους στο γκρεμό. Χωρίς να τους ρωτήσει έσκυψε και αυτός να δει. Και το είδε. Στην άκρη της δέσμης φωτός φαινόταν καθαρά. Το άψυχο κορμί που ήταν πεσμένο μπρούμυτα στη μικρή χαράδρα…
Στη ” Ρωξάνη” εκτυλίσσονται καταστάσεις που προσδιορίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Ανομολόγητα μυστικά, πάθη, λάθη και σκοτεινές πτυχές της ζωής πλέκουν ένα γαϊτανάκι που περιστρέφεται γύρω από την ίδια την ιστορία και την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα.
Ο Κωνσταντίνος Μοσχάτος στο πρώτο του βιβλίου ξεδιπλώνει με την πένα του έντεχνα το συγγραφικό του ταλέντο και αδιαμφισβήτητα είναι ένας πολλά υποσχόμενος νέος συγγραφέας. Σκιαγραφεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες ηρώων, περιγράφοντας κάθε πτυχή του χαρακτήρα τους κάνοντας τους έτσι πιο οικείους στον αναγνώστη. Η γραφή του, άλλοτε πεζή και δωρική και άλλοτε λυρική κάνουν την ανάγνωση πιο ενδιαφέρουσα, ιντριγκάροντας το μάτι να συνεχίσει να διαβάζει απερίσπαστα! Οι πολλές μικρές προτάσεις και οι συνεχείς εναλλαγές του σκηνικού και του χώρου δράσης, δίνουν μεγαλύτερη ένταση στην αφήγηση ενώ ο λόγος ρέει μέχρι την τελευταία σελίδα. Παρόλες τις ανατροπές κατά τη διάρκεια της αφήγησης, όταν η αυλαία πέφτει, το τέλος ξεπερνά κάθε προσδοκία. Όταν οι ήρωες υποκλίνονται στον κόσμο της φαντασίας μας, το μυαλό προσπαθεί ακόμα να επεξεργαστεί για το τι έγινε.
Στο μυθιστόρημα αυτό, ο συγγραφέας αποστασιοποιείται συναισθηματικά από τα γεγονότα και τις καταστάσεις, Αφηγείται απρόσωπα ενώ οι ήρωες κινούν μόνοι τους τα νήματα της ιστορίας και τους αφήνει στην κρίση του αναγνώστη. Ο Αλέξανδρος, ο Γιώργος, η Ελίζα, ο Βασίλης, η Αλίκη και μια πληθώρα ηρώων , όλοι είναι ύποπτοι και ο καθένας έχει το δικό του μυστικό. Τελικά δολοφονήθηκε η Ρωξάνη; Και αν όντως τη σκότωσαν ποιος το έκανε και για ποιο λόγο; Ο Κωνσταντίνος Μοσχάτος μέχρι τις τελευταίες σελίδες μας κρατάει σε αγωνία και δεν ανοίγει τα χαρτιά του παρά μόνο όταν πλέον η αποκάλυψη είναι μονόδρομος.
Οι ήρωες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με αδυναμίες, επιθυμίες και όνειρα. Ο συγγραφέας περιγράφει τους ήρωες του με κάθε λεπτομέρεια ούτως ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης να έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα των σκέψεων και πράξεων τους. Οι αναγνώστες έτσι μπαίνουν μέσα στο ρου της ιστορίας, ανάμεσα στους ήρωες και να προσπαθούν μαζί με τον Άρη να διαλευκάνουν την υπόθεση.
Η “Ρωξάνη” επίσης είναι ένα μυθιστόρημα που αγγίζει φλέγοντα θέματα όπως την παιδική κακοποίηση, την αυτοχειρία και την ευθανασία. Παράλληλα με την αγωνία που μας γεννάται με την εξέλιξη της ιστορίας για το τι μέλει γενέσθαι και για το ποιος είναι ο δολοφόνος αν τελικά δεν ήταν αυτοκτονία ο θάνατος της Ρωξάνης Λάσκαρη, μας βάζει σε σκέψεις! Η Ρωξάνη είναι σα μια κλεψύδρα που αντί για το χρόνο μετράει σκέψεις και συναισθήματα. Η ιστορία ρέει κάθε φορά από την πλευρά που έχει γυρίσει. Από τη μία παρακολουθούμε την εξέλιξη του αστυνομικού θρίλερ όπου η ιστορία εκτυλίσσεται και από την άλλη μετράμε ανθρώπινες ιστορίες και συναισθήματα. Όλα αυτά κουμπώνουν με τέτοιο τρόπο που δημιουργείται ένα ενιαίο συμπαγές κείμενο.
Αν θέλετε να χαθείτε για λίγο σε κόσμους μυστηρίου η “Ρωξάνη” του Κωνσταντίνου Μοσχάτου είναι το εισιτήριο. Καλή σας ανάγνωση…
Blue
Strange colour blue
Sixteen tons on the moon
Hey little mister driver man
Keep your head up
We are nearly there
I am racing
Outside and below myself
Nearly forgot myself there
Nearly there, yeah
Oh, everybody’s sleeping now
An industrial silence singing
