#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
Πρωινό καθημερινής στο Κέντρο της Αθήνας.
Έχει γίνει η δουλειά από νωρίς και τώρα έχεις μερικές ώρες διαθέσιμες μέχρι την επόμενη δουλειά που είναι να γίνει, για να τις διαθέσεις όπως επιθυμείς.
Περιφέρεσαι, σχεδόν άσκοπα και χαζεύεις γύρω σου τα μέρη σα να είσαι τουρίστας.
Αυτά τα μέρη του Κέντρου της Αθήνας, στα οποία περιφέρεσαι εδώ και τέσσερις δεκαετίες και κάθε φορά που περπατάς χαλαρά και άσκοπα, ανακαλύπτεις πως ουσιαστικά δεν τα γνωρίζεις!
Η καθημερινότητα σε κάνει να πηγαίνεις από τη μία δουλεια΄στην άλλη, με το κεφάλι κάτω και το γοργό σου βήμα, για να προλάβεις, λησμονώντας να παρατηρήσεις τους γύρω σου!
Είναι αρκετές οι φορές που κοιτάς χωρίς να βλέπεις και που ¨ξαφνιάζεσαι” από κάτι που ανακαλύπτεις, μόνο και μόνο για να ξαφνιαστείς ακόμα περισσότερο, όταν συνειδητοποιείς πως, εκεί ήταν τόσο καιρό, αλλά δεν το είχες δει..
Τελικά ο χαλαρός σου περίπατος σε φέρνει σε ένα μικρό καφενεδάκι, σε ένα σχετικά ήσυχο πεζόδρομο.
Αράζεις αναπαυτικά στο άνετο κάθισμα, παραγγέλνεις καφέ και χαλαρώνεις παρατηρώντας τους περαστικούς.
Άλλοι βιάζονται να φτάσουν κάπου, άλλοι περπατάν και ταυτόχρονα μιλάνε με ένταση στα κινητά τους, μερικοί περπατούν και κοιτάν τις οθόνες των κινητών τους με κίνδυνο να πέσουν πάνω σε άλλους..
Ανακαλύπτεις πως η Αθήνα έχει στο Κέντρο της άλλη μία ήσυχη και γραφική γωνία και θυμάσαι πως αυτή την “ανακάλυψη” την έχεις κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν.
Χαλαρώνεις τόσο πολύ, σε σημείο που ρεμβάζεις. Σχεδόν ονειροπολείς..
Εκεί, χαμένο στις σκέψεις και την ονειροπόληση σου είναι που το νιώθεις!
Κάτι περίεργο, αλλά ταυτόχρονα όμορφο!
Κάτι σα θετική ενέργεια..
Σηκώνεις το κεφάλι και αναζητάς την πηγή αυτής.
Σου παίρνει λίγες στιγμές, αλλά τελικά τη βρίσκεις!
Ή μήπως σε βρίσκει;…
Είναι ένα ζευγαράκι!
Όχι από τα συνηθισμένα ζευγάρια.
Αυτοί βρίσκονται κοντά στο να συμπληρώσουν επτά δεκαετίες ζωής!
Είναι πιασμένοι από το χέρι, όπως οι άνθρωποι που είναι ερωτευμένοι και βαθιά αγαπημένοι ταυτόχρονα!
Περπατούν, με μία ήρεμη ενέργεια, που διαχέεται γύρω τους.
Δεν έχουν τίποτα το επιτηδευμένο επάνω τους.
Η γυναίκα, σαφώς κοντά στα εβδομήντα, φορά μία κοντή φούστα, που με το περπάτημα ανεμίζει αποκαλύπτοντας ακόμα περισσότερα από τα πόδια της.
Δεν έχει τίποτα το προκλητικό ή το επιτηδευμένο.
Είναι μία ζεστή ημέρα και φαίνεται πως έβαλε αυτή τη κοντή φούστα, όχι από διάθεση να παλιμπαιδίσει και να το παίξει μικρούλα, όπως κάτι άλλες γελοίες, αλλά επειδή απλά ζεσταίνονταν.
Η υπόλοιπη εμφάνιση της, είναι μια ωδή στην απλότητα.
Λεπτή, αλλά όχι υπερβολικά αδύνατη.
Αμακιγιάριστη, με τα γκριζαρισμένα μαλλιά της πιασμένα σε κότσο με ελάχιστο κραγιόν στα χείλη και δύο απλά σκουλαρίκια στα αυτιά της.
Οι λεπτομέρειες του κορμιού της συνάδουν με την ηλικία της.
Τα λεπτά της χέρια, απόλυτα εκτεθειμένα, όπως και τα πόδια της, φέρουν τα σημάδια του χρόνου.
Αυτή όμως, αδιαφορεί και έχει όλη της την προσοχή στραμμένη στο ταίρι της, που την έχει πιασμένη από το χέρι.
Περπατάνε και ταυτόχρονα μιλάνε.
Κάθε φορά που κοιτάει ο ένας τον άλλο, βλέπεις τη λατρεία στα μάτια τους.
Είναι φανερό πως η νεανίζουσα εμφάνιση της γυναίκας απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτόν που είναι δίπλα της και την κρατά με στοργή από το χέρι, σε ένα δεσμό που φαίνεται αδύνατο να σπάσει!
Σε αυτό που την κοιτά με τα δικά του μάτια και κάθε φορά που στρέφει το βλέμμα του προς το μέρος της, βλέπει μία γκομενάρα!
Τους παρακολουθείς με το βλέμμα σου, μέχρι που στρίβουν στη γωνία και χάνονται.
Νιώθεις πως το μέρος φωτίστηκε λίγο περισσότερο και τα χρώματα έγιναν λίγο ζωηρότερα..
Νιώθεις όμορφα!
Υπάρχει ομορφιά στον κόσμο..
