@γράφει η Άννα Μουσογιάννη
Αυτό το μπράβο ήθελε να το ακούσει από εκείνη για όλες τις προσπάθειες που κατέβαλλε παρά το μικρό της ηλικίας της. Αναστέναξε, αλλά το χαμόγελο παρέμεινε στα χείλη της. Φαίνεται πως έτσι έπρεπε να γίνει. Η φορεσιά της χαράς να έχει πάντα ένα μπάλωμα στη θέση της καρδιάς.
Η Πένυ Παπαδάκη με το νέο της βιβλίο “Πολυξένη” από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ μας παρασύρει σε μια λαίλαπα συναισθημάτων ταξιδεύοντας μας συνάμα πίσω στο χρόνο.
Κεντρική ηρωίδα η Πολυξένη, η οποία από τη γέννηση της υποχρεώθηκε να μεγαλώσει απότομα και να στερηθεί παντελώς την παιδική της ηλικία. Η Πολυξένη ήταν ένα πλάσμα διαφορετικό, καμωμένο από ακριβά υλικά που δε μπορούσε κανείς να παραβλέψει μόλις τη συναντούσε. Με τη σοβαρότητα και την ωριμότητα που τη διέκριναν, παρά το νεαρό της ηλικίας της, κέρδιζε τη συμπάθεια και το θαυμασμό των συνομιλητών της, με κάποιες εξαιρέσεις! Όμως, κατά το αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα η Πολυξένη ταλαιπωρήθηκε πολύ μέχρι να βρει την αγάπη στη ζωή της . Ωστόσο οι αντίξοες συνθήκες δεν αλλοίωσαν την ακεραιότητα και την ποιότητα του χαρακτήρα της. Το σκοτάδι δεν μπορεί να νικήσει το φως!
Με το μυθιστόρημα αυτό ταξιδεύουμε στις 10ετίες του ’60 και του ‘70, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Κέρκυρα. Η συγγραφέας επικεντρώνεται στους ήρωες της. Μας τους συστήνει όλους περιγράφοντας λεπτομερώς τόσο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά όσο και τις σκέψεις και πράξεις τους. Έπειτα τους αφήνει στην κρίση μας. Δε δικαιολογεί η πένα της Πένυς Παπαδάκη άσχημες πράξεις και συμπεριφορές. Ο άνθρωπος πράττει σύμφωνα με την ποιότητα του χαρακτήρα του και αυτό διαφαίνεται καθαρά μέσα από τους ήρωες της και την πορεία της ζωής τους. Είναι πολύ σημαντικό από τι υλικό είναι φτιαγμένος κάποιος καθώς ασυνείδητα αυτό είναι που υποκινεί όλες τις πράξεις του. Οι συνθήκες δε διαβρώνουν έναν ακέραιο χαρακτήρα αλλά εντείνουν τα αρνητικά χαρακτηριστικά του ωθώντας τον έτσι να ρέπει προς την πραγματική του φύση. Αυτό αντανακλάται στις δυο ηρωίδες του βιβλίου. Αυτή που θα μπορούσε να γίνει «κακιά» έγινε ακόμα καλύτερη και αυτή που θα μπορούσε να βγάλει έστω κάποια ψήγματα καλοσύνης τα έκρυψε στο σκοτάδι της ψυχής της. Έτσι είναι και στη ζωή. Ποιο άσχημο παιχνίδι της μοίρας άραγε ένωσε την Πολυξένη και την Ασημίνα στο κανάλι της ζωής; Δύο διαμετρικά αντίθετοι χαρακτήρες, οι δύο όψεις της ζωής. Το μαύρο και το λευκό. Η ισορροπία. Θα κάνει άραγε το κάρμα τη δουλειά του ή η Ασημίνα θα παραμείνει ατιμώρητη;
…δεν κουμπώνουν οι άνθρωποι σε όλες τις αγκαλιές. Υπάρχει μόνο μια εκεί έξω που φτιάχτηκε για σένα και, όταν έλθει η ώρα θα το καταλάβεις. Θα είναι μια αγκαλιά που κάποιες φορές θα γίνεται θηλιά, κάποιες φορές θα χαλαρώνει από τα χρόνια και τις σκοτούρες, μα κάθε βράδυ θα γίνεται λιμάνι να μπαίνει το σκαρί σου και να βρίσκει απάγκιο…
Η συγγραφέας με κέντρο αναφοράς την ηρωίδα της την Πολυξένη υφαίνει μια ιστορία γύρω από τη ζωή της. Το βιβλίο αυτό φλερτάρει έντονα με τον αναγνώστη από τις πρώτες σελίδες καθώς του δίνει μια σπρωξιά και τον αφήνει έπειτα να χαθεί στη δίνη της εξιστόρησης των γεγονότων. Οι εύστοχες εναλλαγές δύο διαφορετικών χρονικών περιόδων όχι μόνο κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα αφού οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές αλλά ρίχνουν φως σε σκοτεινές πτυχές της ιστορίας λύνοντας μας κάθε απορία που προκύπτει από την ανάγνωση κρατώντας μας σε εγρήγορση.
Η γραφή της Πένυς Παπαδάκη, δωρική, μεστή και μετρημένη καταφέρνει να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να τον κάνει να επικεντρωθεί στο ρου της ιστορίας χωρίς να τον ξεμυαλίζει με περιττά στολίδια. Καθώς το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και οι αλλαγές μοιραίες ενώ η αγωνία μας κορυφώνεται μέχρι να έλθει η κάθαρση.
Το βιβλίο αυτό είναι κατά μια έννοια και ένα ψυχογράφημα των ερωτικών σχέσεων. Αντιπροσωπευτικά ζευγάρια η Ασημίνα με τον Αναστάσιο, η Όλγα με το Γιάννη και ο Ευθύμης με την Αρετή. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την απιστία, τη ζήλεια και την έλλειψη εμπιστοσύνης. Μια σχέση που ο ένας δίνει και ο άλλος λαίμαργα παίρνει. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε το συμφέρον και τι μπορεί να συμβεί στις σχέσεις μας όταν τις παραμελούμε ενώ στην τελευταία περίπτωση έχουμε την αληθινή και ανιδιοτελή αγάπη. Στο βιβλίο αυτό βλέπουμε και κατά πόσο το φαίνεσθαι μπορεί να καταστρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου. Όταν ο Αργυρός, προκειμένου να διατηρήσει τη βιτρίνα που είχε φτιάξει απροσπέλαστη δεν δίστασε να απαρνηθεί το ίδιο του το παιδί και εγγόνι. Θύμα του και η σύζυγος του η οποία εγκλωβισμένη σε μια ψευδαίσθηση κατέστρεψε όχι μόνο τη ζωή της αλλά και της κόρης και της εγγονής της.
Στην “Πολυξένη” επίσης βλέπουμε και τις έννοιες της εκδίκησης και της συγχώρησης. Το μεγαλείο της ψυχής ενός ανθρώπου, το φθόνο και τη μικροψυχία. Τελικά, ίσως, την καλύτερη εκδίκηση τη δίνει ο χρόνος και το να ζει κανείς με τα αποτελέσματα των πράξεων του. Μας μιλάει επίσης για τα όρια που πρέπει να θέτουμε στους άλλους, κάτι που ο Γιάννης δεν έκανε στην οικογένεια του και έφτασε η ώρα που έπρεπε να πληρώσει το τίμημα. Κάτι που δεν έκανε ο γιατρός όταν δόθηκε εξολοκλήρου στην επιστήμη του και έπρεπε να ζήσει με τη μοναξιά του. Σε αυτό το βιβλίο διαβάζουμε και για την απληστία. Μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος μέχρι να αποκτήσει αυτό που θέλει και πόσο αιμοδιψής μπορεί να γίνει; Η αλήθεια πάντα έρχεται στο φως. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε…
Αυτό το καλοκαίρι η Πένυ Παπαδάκη και η “Πολυξένη” μας δίνουν μαθήματα ζωής μέσα από στιγμές αναγνωστικής απόλαυσης!
Καλή ανάγνωση…
Θάλασσα πλατιά
σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
θάλασσα βαθιά
μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
τη δικιά μου την μικρούλα την καρδιά
Όνειρα τρελά
που πετούν στο κύμα πάνω
φτάνουν στην καρδιά
και τα νιάτα μας ξυπνάνε
όνειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά
