Από την Ειρήνη Φραγκάκη.
Μα τι τους θες τόσους ανθρώπους στη ζωή σου;
Αφού δεν μπορείς να τους διαχειριστείς τι στο καλό τους κάνεις;
Προχωράς στον δρόμο, ανοίγεις το φατσιάρικο, ναζιάρικο βιβλίο, έχεις εν τω μεταξύ ανοιχτή και τη ζωή σου και… χάνεσαι…
Μια λίμνη που η δίνη ρουφάει όλη σου την ενέργεια.
Όγκος πληροφοριών, όγκος ευχών, όγκος αναρτήσεων και γενικά ένα υπέρογκο μπαούλο που δε χωράει τίποτα άλλο.
Έχεις στοιβάξει το ένα πάνω στο άλλο…
Τον έναν πάνω στον άλλο…
Προσπαθείς να ξεθάψεις, να ανακαλύψεις, με πολύ ψάξιμο όμως… ποιον ή ποιους έχεις ξεχάσει για να μην… παρεξηγηθούν και τελικά έχεις παρεξηγηθεί με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Θες να τα προλάβεις όλους και όλα μα… τίποτα.
Κι εσένα δε σε προλαβαίνει και δε σε φτάνει κανένας γιατί απλά δε χρειάζεται. Είναι δίπλα σου, κάθε στιγμή. Μα παράλληλα είναι και… πουθενά.
Έχεις αρχίσει να γίνεσαι καχύποπτος με όλους και όλα, εντός εκτός και επί τα αυτά. Την πληρώνουν ακόμα ακόμα κι αυτοί που στην τελική δεν έφταιξαν σε τίποτα.
Ένας όγκος ζωής…
Ένας υπέρογκος αριθμός ανθρώπων που δεν αποφασίζεις να ξεσκαρτάρεις…
Να κρατήσεις βρε αδερφέ τα καλύτερα κομμάτια… τα πιο διαλεχτά… τα πιο ταιριαστά.. δεν γίνεται να σου ταιριάζουν όλοι…
Χμ… ναι… αυτό που σκέφτηκα ίσως και να ισχύει… μα φοβάμαι να το ξεστομίσω μήπως και… παρεξηγηθώ…
Μπα… τελικά θα το πάρει το ποτάμι κι ας μου μουτρώσετε… μόνο μια χάρη… πριν το κάνετε, σκεφτείτε το λίγο καλύτερα…
Τελικά… οι άνθρωποι που έχουν στη ζωή τους πολλούς… ανθρώπους (αδιάλεχτους) είναι και οι πιο μόνοι…
… Και πιάνονται από όπου βρουν… στον σωρό…
© Ειρήνη Φραγκάκη
