#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Ο τίτλος δανεισμένος από μια αμερικανική τηλεταινία του 1983.
Στην Ελλάδα προβλήθηκε εκείνη την εποχή στους κινηματογράφους.
Σε εποχή Ψυχρού Πολέμου, η υπόθεση της ταινίας είναι πως, ξεσπά πυρηνικός πόλεμος μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων (ΗΠΑ και ΕΣΣΔ) και μετά την πυρηνική καταστροφή οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν.
Το κοντινότερο αντίστοιχο που υπάρχει, ευτυχώς, μέχρι τώρα, είναι οι άνθρωποι να προσπαθούν να επιβιώσουν μετά από μία φυσική καταστροφή, όπως μία δασική πυρκαγιά.
Το βλέπουμε.
Οι περισσότεροι το βλέπουμε μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων, υπολογιστών, κινητών τάμπλετ.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που το έζησαν!
Άνθρωποι που είδαν να καταστρέφεται από τη φωτιά, ότι είχαν μέχρι τώρα δημιουργήσει!
Πολλοί είδαν να καταστρέφεται ότι βρήκαν από τους γονείς τους!
Οικογενειακές εστίες, που στέγασαν και ανέθρεψαν γενιές, έγιναν στάχτη! Σα να μην υπήρξαν ποτέ!
Άνθρωποι απελπισμένοι να χυμούν στις φλόγες, κινητοποιούμενοι κυρίως από την απελπισία του ατόμου να σώσει αυτά που καθορίζουν τη ζωή του!
Μέχρι που ήρθε η πολυπόθητη μέρα!
Η Επόμενη Μέρα.
Η μέρα που οι φωτιές καταλάγιασαν..
Η μέρα που οι άνθρωποι ανάσαναν, τον ακόμα μολυσμένο από τη στάχτη αέρα, με ανακούφιση.
Η μέρα του απολογισμού…
Σε προηγούμενες αντίστοιχες συμφορές, στον απολογισμό μέτραγαν νεκρούς πολίτες.
103 την προηγούμενη φορά, 84 την πριν από αυτή..
Αυτή τη φορά όμως, ήταν σχεδόν όλοι παρόντες!
Ένας εθελοντής δασοπυροσβέστης έπεσε στο καθήκον και ένας πολίτης που σκοτώθηκε όταν ανατράπηκε η μπουλντόζα του, με την οποία προσπαθούσε να σώσει το σπίτι του!
Αυτό, στις μακράν χειρότερες πυρκαγιές που έχει αντιμετωπίσει η Πολιτεία, εδώ και τουλάχιστον πενήντα χρόνια!
Την Επόμενη Μέρα οι άνθρωποι μετρήθηκαν.
Ένιωθαν απέραντο θυμό για το κακό που τους βρήκε!
Ένιωθαν αγανάκτηση και πίκρα!
Ένιωσαν οργή!
Δικαίως τα ένιωθαν! Κατά γενική ομολογία και παραδοχή από τα πλέον επίσημα χείλη, η καταστροφή θα μπορούσε να έχει περιοριστεί, αν υπήρχε ορθότερη χρήση των διαθέσιμων μέσων.
Αν επίσης, υπήρχαν περισσότερα διαθέσιμα μέσα.
Τότε, μάλλον θα είχαν σωθεί περισσότερες περιουσίες, περισσότερα σπίτια, περισσότερα χωράφια, περισσότερο δάσος..
Δεν άργησαν να συνειδητοποιήσουν όμως, πως τα πάρα πάνω αισθήματα, που δικαίως ένιωθαν, τα ένιωθαν και για έναν πρόσθετο λόγο!
Για έναν άκρως σημαντικό λόγο!
Γιατί μπορούσαν!!
Γιατί ήταν ζωντανοί!!
Γιατί ανέπνεαν!
Δεν έσκυψαν πάνω από καρβουνιασμένα πτώματα, προσπαθώντας να αναγνωρίσουν τους δικούς τους ανθρώπους.
Δεν έδωσαν δείγμα DNA περιμένοντας με αγωνία τα αποτελέσματα, για να δουν αν εκείνη η άμορφη καμένη μάζα είναι το παιδί, ο γονιός, ή ο παππούς τους!
Δε μύρισαν ανθρώπινη σάρκα τη στιγμή που καίγεται και τρελοί από αγωνία να αναρωτιούνται αν αυτή η μυρωδιά προέρχεται από το γείτονα με τον οποίο μεγάλωσαν μαζί και περιμένοντας τη σειρά τους!
Έχουν ακόμα δικαιώματα!
Είναι ακόμα ζωντανοί!!
Μπορούν να θυμώσουν, μπορούν να κλάψουν!!
Από χαρά, ή από οργή! Αλλά μπορούν!!
Νιώθουν τα δάκρυα που σχηματίζουν αυλάκια στο καπνισμένο πρόσωπο τους, γιατί το κύτταρο τους είναι ολοζώντανο!
Την επόμενη μέρα, που είναι ακόμα ζωντανοί, μπορούν να κάνουν τον απολογισμό τους, την κριτική τους και, γιατί όχι, την αυτοκριτική τους!
Μπορούν να μάθουν να συνυπάρχουν αρμονικότερα με τη φύση.
Να τη σέβονται περισσότερο!
Από κάπου ακούστηκε μία φωνή. “Μπορούμε ρε παιδιά να ασφαλίζουμε τα σπίτια μας για τέτοιες καταστάσεις! Όσο το ενοίκιο ενός μήνα είναι το ετήσιο ασφάλιστρο”.
Οι άνθρωποι την Επόμενη Μέρα γεννούν ιδέες και επανασχεδιάζουν το αύριο, γιατί μπορούν!
Τα δάση θα ξαναπρασινίσουν. Έχουν καεί δεκάδες φορές και πάντα επανέρχονται.
Τα σπίτια θα ξαναχτιστούν.
Οι αναμνήσεις δε χάνονται! Είναι εντός μας..
Την Επόμενη Μέρα, έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε σοφότεροι και πιό δυνατοί.
Γιατί μπορούμε.
Μπορούμε να κάνουμε τα ίδια, ή μπορούμε να αλλάξουμε.
Γιατί μπορούμε..
