#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Η Άννα γυρίζει σπίτι της, μετά από μια πολύ κουραστική μέρα.
Βιάζεται να μπει σπίτι της, για να δει τα δύο παιδιά της που τόσο της έχουν λείψει!
Μετά το διαζύγιο και τις διάφορες δύσκολες καταστάσεις που συνέβησαν, πέρασε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, μέσα στο οποίο έδωσε τιτάνιο αγώνα για να σταθεί εκ νέου στα πόδια της.
Τα κατάφερε! Το μαγαζί της πάει όλο και καλύτερα και τα έσοδα της αυξάνονται. Πλέον, μπορεί να προσφέρει περισσότερα στα παιδιά της. Κυρίως όμως, θέλει να αναπληρώσει το χρόνο που έχασε. Χρόνο που θα μπορούσε να περάσει μαζί τους.
Βιάζεται λοιπόν, να φτάσει στο μικρό της διαμέρισμα, για να τσιμπήσει κάτι να πάρει δυνάμεις και μετά να κάνει διάφορα πράγματα με τα παιδιά!
Είναι και εκείνος, ο άλλος που γνώρισε μετά το χωρισμό.
Ένας μικρότερος της άνδρας, στο πρόσωπο και κορμί του οποίου βρήκε μια κάποια παρηγοριά και ανακούφιση, μετά το δύσκολο γάμο και διαζύγιο που πέρασε.
Ο μικρός απεδείχθη πολύ φορτικός και κτητικός και πέρα από ένα καλό κρεβάτι, δεν είχαν να πουν ή να κάνουν κάτι περισσότερο.
Τελικά του ζήτησε να διακόψουν, εκείνος όμως είχε φάει κόλλημα.
“Θα του περάσει. Θα βρει κάποια άλλη και θα με ξεχάσει. Στο κάτω κάτω, ωραίο παιδί είναι” σκέφτηκε η Άννα τη στιγμή που γύρναγε το κλειδί στην πόρτα του διαμερίσματος..
Έκπληξη! Ή ορθότερα, αιφνιδιασμός!
Ανοίγει την πόρτα και αντί να αντικρίσει τα παιδιά της, βλέπει εκείνον να την κοιτά με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο, ανάμεικτο με χαιρεκακία! Ο νεαρός γκόμενος, που τον χώρισε πριν εβδομάδες!
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν είχε σταματήσει να της στέλνει μηνύματα, σε μια προσπάθεια επανασύνδεσης!
Στα περισσότερα μηνύματα της έλεγε ως δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτή!
“Λόγια του κάτω κεφαλιού” σκέφτονταν η Άννα, βέβαιη πως θα του περάσει στο επόμενο καλοσχηματισμένο θηλυκό κωλαράκι.
Αυτός όμως, ήταν εκεί! Του είχαν ανοίξει τα παιδιά της, μιάς και είχε κάνει το μέγα λάθος να τους τον γνωρίσει!
Ούτε δέκα λεπτά αργότερα, μετά από ένα τεράστιο καυγά και τα δύο παιδιά της Άννας ήταν νεκρά από το χέρι του νεαρού, η Άννα κείτονταν μισοπεθαμένη στο δρόμο αφού εκείνος την πέταξε από το μπαλκόνι και ο νεαρός έστρεψε το πιστόλι, αυτό με το οποίο σκότωσε τα παιδιά, στο κεφάλι του και αυτοκτόνησε..
Η Άννα ανάρρωσε πλήρως και εγκατέλειψε τα εγκόσμια, πνίγοντας τον πόνο και τη θλίψη της σε ένα μοναστήρι.
Κάθε μέρα που περνά, κάνει στον εαυτό της την ίδια ερώτηση.
Πως μπόρεσε και εθελοτύφλησε κατά τέτοιο τρόπο! Αφού από την αρχή είχε διακρίνει το προβληματικό χαρακτήρα του νεαρού!
Ξέρει πως τυφλώθηκε απο το νεανικό γραμμωμένο κορμί του, σε συνδυασμό με τις διάφορες στερήσεις που είχε περάσει στο γάμο της, μία εκ των οποίων ήταν και η σεξουαλική πείνα.
Επίσης, έπεσε στην παγίδα που πέφτουν πολλές γυναίκες, που από τη μία γοητεύονται από τα “κακά παιδιά” και από την άλλη έχουν την αυταπάτη πως μπορούν τα τους αλλάξουν..
Το ίδιο και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, όπου το “δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα”, μεταφράζεται “δε θα ανεχτώ να ζήσεις χωρίς εμένα”!
Νοσηρές, αρρωστημένες προσωπικότητες, που τις σχέσεις τις εννοούν ως μια κατάσταση απόλυτου ελέγχου. Ως μια ιδιοκτησιακή κατάσταση, όπου το αντικείμενο του πόθου τους είναι το απόλυτο υποχείριο τους.
Άνθρωποι, κατά βάθος και ουσία αδύναμοι, που εξευμενίζουν την αδυναμία του χαρακτήρα τους, με τη χρήση σωματικής βίας.
“Αν δε σε έχω εγώ, δε θα σε έχει κανείς!”
Τέτοιες νοοτροπίες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και σε άλλες, νοσηρές, καταστάσεις, όπου οι άνθρωποι ήταν απόλυτοι αιχμάλωτοι κοινωνικών συμβάσεων, φυλακισμένοι σε τελματωμένες σχέσεις “για τα μάτια του κόσμου”, όπου άνδρες και γυναίκες βολεύονταν πίσω από αυτό το ψέμα, μη κάνοντας καμία ουσιαστική προσπάθεια να επικοινωνήσουν κα να λειτουργήσουν στη σχέση τους.
Ήταν οι εποχές όπου οι γυναίκες υπέμεναν την οικιακή βία, ως κάτι σχεδόν φυσιολογικό και παρεπόμενο, προβάλλοντας τη γελοία δικαιολογία “άνδρας είναι” και κάτι τέτοια.
Ναι και οι άνδρες καταπιέζονταν τότε. Αλλα΄σε άλλο βαθμό και σε άλλο επίπεδο. Καμία σύγκριση δε μπορεί να γίνει με αυτό που πέρναγαν πολλές γυναίκες, όπου εκείνες τις εποχές δεν έβρισκαν και ευήκοα ώτα!
Ποιά όμως η δικαιολογία για μία γυναίκα στην εποχή μας να υπομένει τέτοιες καταστάσεις;
Ποιά η δικαιολογία για έναν άνδρα στην εποχή μας να προσκολλάται σε μία γυναίκα, σε σημείο να την καταστρέφει;!
Αν μη τι άλλο, τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες, υποτίθεται πως έχουμε ξεφύγει από “αναγκαστικές σχέσεις”.
Εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, οι ορίζοντες έχουν ανοίξει και οι επιλογές είναι όλο και περισσότερες.
Μήπως τελικά, μέρος της απάντησης πρέπει να αναζητηθεί στην έμφυτη προδιάθεση των ανθρώπων, ιδίως των γυναικών, να βοηθούν και να ανέχονται.
Ανοχή που μερικές φορές μεταφράζεται ως υποταγή;..
