#Sibyl_Vane
Συγγνώμη. Μια λέξη που ‘χει χάσει σημασία, στόχο και σκοπό.
Συγγνώμες παντού. Να αιωρούνται, να εννοούνται, να ψελλίζονται, να ζωγραφίζονται. Να καίνε και να καίγονται.
Να μεταφράζονται μέσα από συμπεριφορές, να παρερμηνεύονται και να παρεξηγούνται σαν αδυναμίες.
Συγγνώμες πίσω από σκιές, από ραγισμένες φιλίες και σχέσεις, από γονείς αρχάριους που αρνούνται την άγνοιά τους, και παιδιά-κουμπιά.
Συγγνώμες που θέλουμε να ακούσουμε γιατί πιστεύουμε πως τις αξίζουμε, και συγγνώμες που δεν λέμε, γιατί δεν τις αξίζουν τα αυτιά που τις αναμένουν.
Συγγνώμες που ικανοποιούν εγωισμούς όταν ακούγονται, και που καταστρέφουν ψευδαισθήσεις όταν δεν γίνονται δεκτές.
Συγγνώμες με δάκρια, κροκοδείλια, ή εξαγνισμού και μετάνοιας.
Συγγνώμες με βαλίτσες και μαντήλια. Συγγνώμες πάνω από μαρμάρινα κρεβάτια, χωρίς έμψυχο παραλήπτη.
Συγγνώμες γραμμένες πάνω σε κιτρινισμένα γράμματα χιλιοτσακισμένα που μυρίζουν νικοτίνη, κρυμμένα σε κόρφους και συρτάρια.
Συγγνώμες που μαλακώνουν καρδιές και ανοίγουν κεφάλια.
Συγγνώμες κούφιες σαν κουφάλα αιωνόβιας ελιάς, συγγνώμες σαν τσίχλες που πετιούνται όταν φύγει η γεύση τους.
Συγγνώμες σε πολυτονικό, στο γράμμα του παππού από την γιαγιά, συγγνώμες σε εμότικον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε επικοινία εφηβικών ερώτων.
Συγγνώμες σε τοίχους πόλεων, αλλά και συγγνώμες ακουμπησμένες σε χείλη με φιλιά.
Συγγνώμες με γνώμες, χωρίς θέρμη και σιγή.
Ένας φαύλος κύκλος γεμάτος παιχνίδια μυαλού και προσωπικοτήτων, εγωισμού και καλαμοκαβαλήματος.
Ένας καθρέφτης ψυχής που σπάει σε κομμάτια μόλις τον αντικρίσεις. Δεν σε αντέχει, ούτε τον αντέχεις.
Ένα τριαντάφυλλο από πλανόδιο στα φανάρια χωρίς μυρωδιά. Εκεί κατάντησε.
Ένα χιλιοφορεμένο ξεφτισμένο ρούχο, που θριμματίζεται από ανάξια στόματα, κορμιά και μυαλά. Εκεί ξέπεσε.
Μια λέξη χωρίς υφή, λόγω κατάχρησής της, αλλά ταυτόχρονα πολύτιμη σαν διαμάντι εγκλωβισμένο σε κάρβουνο.
Συγγνώμη. Αποτελείται από δυό συνθετικά, το “σύν” (μαζί) και το ρήμα “γιγνώσκω”. Από δύο. Όπως και η αιτία εκφοράς της λέξης, από έναν που πράττει, αλλά και αυτόν που παραφέρεται.
Θα τολμήσω να κάνω ελεύθερη μετάφραση της λέξης, πέρα από την συμβατική των λεξικών, ηλεκτρονικών και και θα σας πώ τούτο: μαθαίνω μαζί σου. Αυτό κρατείστε, κι εσείς που δεν την λέτε, κι εσείς που θέλετε να την ακούσετε.
Μόνο από στόμα που μαθαίνει μαζί σας να την δέχεστε.
Μόνο εσείς που αντέχετε να μάθετε από λάθη μαζί με κάποιον, να την προφέρετε.
Όλα τα άλλα, είναι για να μας επιβεβαιώνουν πως η σημασία και η ουσία της, είναι χαμένη κάπου στο δάσος μαζί με το φιλότιμο και την αλήθεια, και τον εγωισμό σε ρόλο Κακού Λύκου.
Σε παραμύθι χωρίς κυνηγό, να τις γλιτώσει.
