΄Γράφει η @Αλεξία Χατζή

Σκέφτομαι, άρα υπάρχω. Είμαι έλλογο ζώον, με σκέψη κριτική. Πριν αιώνες, χαρακτήρισα τον Θεό Λόγο, ώστε να Τού δώσω ένα όνομα ξεχωριστό, και αργότερα κατάφερα να Τον μεταβιβάσω στον λόγο με μικρό λάμδα για να αρθρώσω την καινούργια μου πίστη. Υπολογίζω, διαχωρίζω, επιλέγω, στοιχειοθετώ, μαθαίνω, καταλήγω σε συμπεράσματα, θέτω ερωτήματα, ζητώ απαντήσεις. Όλα υπερτροφικά ορθολογισμένα, γιατί διαφορετικά θα επικρατήσει το λάθος, και το λάθος ως γνωστό, οδηγεί τον κόσμο στην κατάρρευση. Είμαι ζώον έλλογον.

Μόνο που κάποιες φορές, από το ένα συμπέρασμα στο άλλο, από την αιτία προς το αποτέλεσμα, παρεισφρέει και καρφώνεται στο μυαλό μου ένα καρφί από το σφυρί άγνωστου κατόχου. Μια σκέψη που προέρχεται από το πουθενά κι εκεί θα καταλήξει στη συνέχεια γιατί δεν θα ξέρω τι να την κάνω. Θα την πετάξω γιατί δεν θα γνωρίζω πώς να τη διαχειριστώ. Θα την κατηγορήσω ως εισβολέα που παραβιάζει το έλλογο για να μού ανάψει φυτίλια, τα οποία επιθυμώ να κρατώ σβηστά.

Τότε, σ’ εκείνους τους αιώνες που ο λόγος μου ήταν κατώτερος του Λόγου, ονόμαζα αυτές τις σκέψεις λογ-ισμούς, εφόσον κάθε -ισμός είναι μία αρνητική κατάληξη. Έτσι και οι λογ-ισμοί μου ήταν κακοί, αποτελέσματα παθών, όργανα βασάνων και πόνου. Σήμερα, τις αποκαλώ ορμές, ένστικτα, επιθυμίες απόκρυφες, απωθημένα καλά καταπιεσμένα και θαμμένα κάτω από το βάρος της ατράνταχτης απόδειξης ότι είμαι ανώτερος από τα ζώα, της λογικής.

Ο χαρακτηρισμός τους δεν έχει σημασία. Με κάποιον τρόπο έρχονται εκεί που τα έχω τακτοποιήσει όλα και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να χαίρεται μαζί τους, να λυπάται, να νιώθει ενοχές, να αστειεύεται. Κάποιες φορές τον μαλώνω γιατί αυτές οι σκέψεις δεν μού ταιριάζουν, δεν με αντιπροσωπεύουν. Παιχνίδια του νου μου είναι. Για να είμαι ακριβής, δεν θέλω να παραδεχθώ ότι είναι δικές μου. Έχουν ξεφύγει από κάποιο γερά περιφραγμένο οικόπεδο που έχω στο χάρτη της λογικής και τίς έχω περιορίσει εκεί γιατί αν πάρουν τον έλεγχο, θα ανατρέψουν κάθε σύνορο.

Μετά σκέφτομαι ότι τελικά είναι αυτές οι σκέψεις που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, παρ’ όλο που θα τις συλλάβω και θα τις φυλακίσω και πάλι στο οικόπεδο του δομημένου νου, άρα κάτι πρέπει να τις κάνω. Γι’ αυτόν τον σκοπό υπάρχει η γραφή, για να μετουσιωθούν οι λογ-ισμοί σε κάτι παραγωγικό, για να μην με παρασύρουν οι ορμές, οι επιθυμίες, τα ένστικτα που δραπετεύουν και ζητούν ολοκλήρωση. Γι’ αυτόν τον λόγο, αρχίζω να γράφω. Μπορείς να μείνεις μαζί μου και να διαβάσεις τη συνέχεια. Μπορείς να φύγεις γιατί ήδη σ’ έκανα να κουραστείς. Εγώ όμως οφείλω να συνεχίσω να γράφω γιατί πρέπει με κάποιον τρόπο να βγάλω το πιο απόκρυφο κομμάτι μου έξω με τη μορφή που εγώ θα αποφασίσω να του δώσω.

Συνεχίζεται…