Γράφει η @Άννα Μουσογιάννη
Το μυαλό και η καρδιά μια μέρα πιαστήκαν στα χέρια. Όλοι μαζεύτηκαν και προσπάθησαν να τους χωρίσουν. Μάταια! Αιτία του τσακωμού ήταν για το ποιος από τους δύο θα πάρει την αρχηγία και ποιος είναι πιο δυνατός.
Εγώ πυροδοτώ τα όνειρα σου, του φώναζε η καρδιά. Και εγώ μπορώ να τρελάνω τους χτύπους σου, της απάντησε. Εγώ μπορώ να σε ξεμυαλίσω, φώναξε η καρδιά. Και εγώ να σε υποτάξω, της απάντησε.
Για πολλή ώρα συνεχίστηκε ο καυγάς για το ποιος είναι πιο δυνατός. Κανείς όμως δεν μπορούσε να πάρει το πάνω χέρι. Τότε ξαφνικά ένα ρίγος διαπέρασε όλο το κορμί και το έκανε να νιώσει σα να είναι πάνω σε ηλεκτροφόρα καλώδια. Μούδιασαν όλοι, ανήμποροι παραδόθηκαν σε ένα άγγιγμα που έκανε το κορμί να ριγήσει και να παραδοθεί άνευ όρων σε μια ανελέητη μάχη. Το μυαλό νέκρωσε και η καρδιά ζαλισμένη άρχισε να χορεύει σε έναν ατέρμονο χορό ανήμπορη να σταματήσει…
Το δέρμα τους κοίταξε και γέλασε ειρωνικά…
Γιατί κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί σε ένα κορμί που τρέμει από πόθο και κάθε κύτταρο του δέρματος το διαγράφει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς!
Το άγγιγμα έχει δύναμη και το δέρμα μνήμη. Δεν ξεχνάει και μπορεί να υποτάξει μυαλό και καρδιά με μια και μόνο ανατριχίλα!
Το έγραψε κάποτε και ο ποιητής:
… Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται … (Κ.Π Καβάφης)
