#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
“Μέρα που περνά δε ξαναπερνά” σκέφτεσαι με μια κάποια ικανοποίηση.
Μέρα που περνά δε ξαναπερνά!
Είσαι στρατιώτης και κάνεις τη στρατιωτική σου θητεία. Είναι ακόμα τα χρόνια που η στρατιωτική θητεία διαρκούσε σχεδόν δύο χρόνια και όλοι οι φαντάροι περιμένατε πως και πως να έρθει η “μέρα που περνά και δε ξαναπερνά!”
Είναι η μέρα που του χρόνου την ίδια μέρα θα έχεις απολυθεί από το Στρατό και θα είσαι πολίτης!
Είναι δηλαδή, η μέρα που θα έχεις λιγότερο από ένα χρόνο υπόλοιπο θητείας.
Δεν είσαι ούτε καν είκοσι ετών όταν έρχεται εκείνη η μέρα. Είσαι μόλις δεκαεννέα και μισό! Τέλεια εποχή για όνειρα..
Η αναπόφευκτη ονειροπόληση της εφηβείας γίνεται εντονότερη όσο πλησιάζει ο καιρός που θα απολυθείς από το Στρατό, αφού θα έχεις εκπληρώσει τις στρατιωτικές σου υποχρεώσεις και θα αρχίσεις να φτιάχνεις τη ζωή σου!
Αναμένεις πως και πως εκείνη την ημέρα που θα πάρεις στο χέρι σου το απολυτήριο του στρατού και θα αρχίσεις να πραγματοποιείς τα όνειρα σου!
Αν και έχεις σχεδόν ένα χρόνο ακόμα μπροστά σου ως στρατιώτης δε μπορείς να μη κάνεις σχέδια για το μέλλον. Δε μπορείς να μην ονειρεύεσαι..
Εκείνη την ημέρα ήσουν σκοπός στη Πύλη του στρατοπέδου. Ως είθισται η Πύλη είναι διπλή σκοπιά. Είναι δηλαδή, δύο στρατιώτες που τη φυλάνε.
Εκείνη την ημέρα είσαι εσύ και ένα άλλο παιδί, μερικά χρόνια μεγαλύτερος σου. Εξ αναβολής δηλαδή, αφού πρώτα σπούδασε.
Εκείνη την ημέρα, ένα όνειρο πλησίασε τη Πύλη του στρατοπέδου!
Για την ακρίβεια, ένα ονειρεμένο αυτοκίνητο!
Λένε πως τα όνειρα δεν έχουν υπόσταση!
Λάθος! Μέγα λάθος!!
Εκείνο το κατακόκκινο τετράτροχο όνειρο, είχε υπόσταση!
Μία Lancia Delta Integrale!
Οδηγός ένας χαμογελαστός τριαντάρης, που στα δεκαενιαχρονα μάτια σου φαντάζει πολύ μεγάλος!
Το κόκκινο όνειρο επιβράδυνε μέχρι που ακινητοποιήθηκε μπροστά από τη Πύλη. Ο εξ αναβολής μεγαλύτερος συνάδελφος πλησίασε και αφού επιβεβαίωσε πως ο άνθρωπος έχει κανονισμένη συνάντηση με το Διοικητή, σου έκανε νόημα να ανοίξεις και να μπει εντός του στρατοπέδου.
Αμφότεροι κοιτάξατε το πανέμορφο αμάξι να περνάει και η μηχανή του γουργούριζε σαν ικανοποιημένη γάτα! Ή αγριόγατα..
Στο πρόσωπο σου σχηματίστηκε το χαμόγελο του θαυμασμού, προς το τετράτροχο αριστούργημα. Θαυμασμός ανάμεικτος με ονειροπόληση.
Το αμάξι χάθηκε στο βάθος του στρατοπέδου και ήταν τότε, εκείνη τη στιγμή που με την άκρη του ματιού σου είδες το σκοτεινό και γεμάτο πίκρα πρόσωπο του μεγαλύτερου σου συναδέλφου!
Αυθόρμητα σχολίασες το αμάξι, εκθειάζοντας το!
Η παρατήρηση του εξ αναβολής φαντάρου από την απέναντι πλευρά της Πύλης σε ξάφνιασε!
“Δεν είναι αυτά τα αμάξια για μας!”, σου είπε με βεβαιότητα!
Μία βεβαιότητα που προς στιγμή σε απογοήτευσε.
Ο ίδιος συνέχισε ακάθεκτος : “Ξέρεις πόσο κοστίζει αυτό το αυτοκίνητο;!”
Σου ανέφερε το κόστος αγοράς του, αλλά δε χαμπάριασες..
Προσπάθησες να του πεις το απλό. Πως δηλαδή, αν το έχει αυτός, γιατί να μη το έχουμε και εμείς;! Τι μας εμποδίζει να το βάλουμε στόχο και να το πετύχουμε;!
Όμως, ο απέναντι δεν άφησε περιθώρια για κουβέντα. Με σκυμμένο κεφάλι και κουνώντας το κεφάλι του με αποδοκιμασία, μουρμούρισε κάτι σαν “που θα πάει, μικρός είσαι θα μάθεις κι εσύ” και έκλεισε το θέμα εκεί..
Τα χρόνια και οι δεκαετίες από τότε, πέρασαν.
Πολλά σου όνειρα, τα πραγματοποίησες. Άλλα πάλι όχι. Ίσως γιατί τα ξέχασες, ίσως γιατί χάσαν τη λάμψη τους, ίσως, ίσως..
Πολλά από τα όνειρα που πραγματοποίησες ανήκουν στη κατηγορία “δεν είναι για εμάς αυτά”.
Είναι πολλές οι φορές που φέρνεις στο μυαλό σου εκείνο τον λίγο μεγαλύτερο σου φαντάρο και θλίβεσαι.
Θλίβεσαι, γιατί και τότε είχες καταλάβει πως αν και λίγο μεγαλύτερος σου, όχι πάνω από είκοσι έξι ετών τότε, είχε ήδη ηττηθεί! Είχε ήδη συμβιβαστεί με τα λίγα και με τα μέτρια.
Κανείς δεν είναι για τα λίγα!
Από την άλλη όμως, κάποιοι πρέπει να είναι ηττοπαθείς!
Έτσι, για τη γαρνιτούρα…
