#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
Ο καιρός είναι κρύος. Χειμωνιάτικος.
Ταιριάζει με την εορταστική ατμόσφαιρα και τον εορταστικό στολισμό.
Είναι μία κάποια φωτεινή και πολύχρωμη παρηγοριά, στη γενικότερα στενάχωρη, ελέω πανδημίας, αίσθηση.
Έχετε στολίσει από νωρίς φέτος, όπως και πέρσι, ίσως σε μία προσπάθεια να φέρετε νωρίτερα το χαρούμενο εορταστικό κλίμα στο σπιτικό σας και στο εν γένει περιβάλλον σας.
Μία προσπάθεια που έχει στολιστεί από μερική επιτυχία.
Το καθημερινό άγχος, ελέω πανδημίας, είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Μετράτε τις μέρες αντίστροφα μέχρι τη λήξη της χρονιάς, προσμένοντας πως η αρχή της επομένης θα σημάνει και την αρχή κάτι καλύτερου.
Οι συζητήσεις με φίλους και γνωστούς, αντί να σε βοηθήσουν και να σε ξαλαφρώσουν από το άγχος, σε φορτώνουν με ακόμα μεγαλύτερο!
Φαύλος Κύκλος λέγεται αυτό..
Ξέρεις πως θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα και επαναλαμβάνεις το “πάλι καλά”, πολλές φορές από μέσα σου, προσπαθώντας να πάρεις δύναμη και κουράγιο.
Έχεις αρχίσει όμως, όλο και περισσότερο να αισθάνεσαι σαν το τύπο που έπεσε από την κορυφή του ουρανοξύστη και που όσο πέφτει επαναλαμβάνει στον εαυτό του “μέχρι εδώ καλά πάω, μέχρι εδώ καλά πάω”.
Σημασία όμως, δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση στο έδαφος!
Νιώθεις κάπως έτσι. Πως, λόγω κοροναϊού, όλο και πέφτεις και επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου τα ίδια.
Ψάχνεις για ένα φως. Κάτι που θα δείξει κάτι όμορφο και αισιόδοξο. Κάτι όμορφο και ταυτόχρονα δυνατό.
Οι μέρες περνούν και η χρονιά πλησιάζει προς το τέλος. Από παντού ακούς απαισιόδοξα μηνύματα, όσον αφορά το κυρίαρχο πρόβλημα της πανδημίας.
Θέλεις να κλείσεις την τηλεόραση, για να αποφύγεις την αρνητική ενέργεια, αλλά ξέρεις πως αυτό είναι μάταιο.
Στην εποχή της πληροφόρησης, τα νέα έρχονται από παντού, με κάθε τρόπο. Επίσης, δε ζεις απομονωμένος σε κάποια βουνοκορφή, αλλά είσαι δραστήριο και λειτουργικό μέρος της κοινωνίας. Άστα να πάνε δηλαδή!
Με αυτά και με κείνα, φτάνουμε αισίως στη τελευταία εβδομάδα του έτους.
Πέφτει η ιδέα να πάτε μια βόλτα από το Κέντρο της Πόλης σας, για να χαζέψετε το στολισμό. Να ανέβει και λίγο η διάθεση σας!
Χωρίς πολλές περιστροφές, κινείτε κατά κείθε!
Χμ! Κάπως καλύτερα! Άνθρωποι παντού, όλοι με τις μάσκες τους, χαζεύουν βιτρίνες, ψωνίζουν, περιφέρονται.
Πίσω από τις μάσκες μπορείς να διακρίνεις κάποια χαμόγελα.
Από κάπου ακούγεται μια μελωδία.
Όχι, δεν είναι από τα μεγάφωνα που έχει εγκαταστήσει ο Δήμος, από τα οποία ακούγονται Χριστουγεννιάτικες μελωδίες.
Αυτή η μελωδία έχει κάτι το διαφορετικό. Προέρχεται από ένα πλανόδιο μουσικό!
Ο άνθρωπος έχει κάτσει σε ένα σκαμνί και παίζει ένα μουσικό όργανο.
Ένα βιολί. Από εκεί προέρχεται η οικεία μελωδία! Ένα τανγκό!
Οι περισσότεροι περαστικοί, περνούν αδιάφορα. Μερικοί αφήνουν κανά ψιλό στην ανοιχτή θήκη του οργάνου. Ακόμα λιγότεροι αγοράζουν ένα από τα μουσικά CD που έχει προς πώληση.
Αυτό όμως που τραβάει τη προσοχή τη δική σου και πολλών περαστικών, είναι ένα νεαρό ζευγάρι!
Ένα ζευγάρι που εντελώς αυθόρμητα αρχίζουν να χορεύουν στο ρυθμό του οργανοπαίχτη!
Χορεύουν τανγκό!
Αδιαφορώντας για τον υπόλοιπο κόσμο, το όμορφο νεαρό ζευγάρι, αγκαλιασμένοι και κολλημένοι ο ένας στον άλλο, χορεύουν στο ρυθμό της πασίγνωστης μελωδίας.
Χωρίς ούτε στιγμή να βγάλουν τις μάσκες τους, αλλά με τον ερωτισμό να ξεχειλίζει, έχουν δημιουργήσει αυτοστιγμή το δικό τους μικρόκοσμο, τη δική τους διάφανη γυάλα και χορεύουν σα να είναι ολομόναχοι στο σαλόνι του σπιτιού τους!
Όλο και περισσότεροι στέκονται και χαζεύουν σα μαγεμένοι, το όμορφο θέαμα.
Μέχρι που η μελωδία τελειώνει.
Τότε αγκαλιάζονται, κατεβάζουν τις μάσκες τους και φιλιούνται με πάθος!
Μετά, σα να μη συμβαίνει τίποτα, αποχωρούν πιασμένοι χέρι χέρι..
Κάπως έτσι πέρασαν όλα!
Η πανδημία, η οικονομική δυσπραγία, το άγχος, όλα πέρασαν!
Ένα αυθόρμητο τανγκό στο πεζοδρόμιο, είναι ο όμορφος τρόπος για να κλείσει και αυτή η δύσκολη χρονιά.
Χρόνια μας πολλά!
