Γράφει ο Ερμής:
Συνέχεια από 2ο μέρος
Η πρόθεση του Θωμά ήταν να παρουσιάσει τις δημιουργίες της μαθήτριάς του στον κόσμο των ανθρώπων και παρόλο που γνώριζε ότι επρόκειτο για ένα επικίνδυνο εγχείρημα, αφού κινδύνευε να αποκαλυφθεί το βασίλειο του Ωκεανού, ήθελε να προχωρήσει στην υλοποίηση της ιδέας του, επειδή πίστευε ακράδαντα ότι η επιτυχία ήταν δεδομένη.
«Αν προσέξω, δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα», συλλογιζόταν «και η μικρή μου Νησώ θα είναι πολύ χαρούμενη».
Αφού αποφάσισε λοιπόν να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του, το επόμενο βήμα ήταν να βρει έναν δίαυλο επικοινωνίας. Κάποιον που θα φρόντιζε να πουλήσει τις κατασκευές.
Επειδή όμως ο Θωμάς είχε χάσει κάθε επαφή με τους ανθρώπους και δεν είχε κανέναν για να εμπιστευθεί, ζήτησε τη βοήθεια της Δελφινόης, ενός χαριτωμένου, παιχνιδιάρικου και τολμηρού θηλυκού δελφινιού που είχε αναπτύξει φιλικούς δεσμούς με πολλούς ψαράδες.
«Αν δώσεις σε κάποιους από τους ψαράδες μερικές κατασκευές, εκείνοι θα τις πάνε στα σπίτια τους, θα πουν την ιστορία στις οικογένειες και τους φίλους τους και σιγά – σιγά όλοι θα θαυμάσουν το ταλέντο της Νησώς», πρότεινε ο Θωμάς, αλλά η Δελφινόη απέρριψε την ιδέα του.
«Όχι, αυτό δεν μπορεί να γίνει. Κατ’ αρχάς, θα νομίσουν ότι τις βρήκα σε κάποιο καράβι που βυθίστηκε και πιθανότατα θα καταδυθούν για να το αναζητήσουν. Φυσικά δεν θα το εντοπίσουν και τότε θα αρχίσουν να αναρωτιούνται πώς ένα δελφίνι χάριζε ξύλινες κατασκευές. Καταλαβαίνεις επομένως πόσο επικίνδυνο θα είναι για εμάς το μυστήριο που θα τυλίξει αυτά τα δώρα, αφού θα οδηγήσει σε φήμες ή χειρότερα σε έρευνες που θα δυσκολέψουν τη ζωή μας».
«Έχεις δίκιο», αποκρίθηκε ο Θωμάς, όταν άκουσε την επιχειρηματολογία της Δελφινόης και συμπλήρωσε απογοητευμένος «δεν υπάρχει λοιπόν λύση».
«Πάντα υπάρχει λύση», αντέκρουσε η Δελφινόη. «Απλώς δεν είναι αυτή που σκέφτηκες. Θα αναλάβω εγώ την επιχείρηση και σε διαβεβαιώνω ότι και οι άνθρωποι θα θαυμάσουν τα έργα της Νησώς και ο κόσμος μας δεν θα κινδυνεύσει».
Ο Θωμάς κοίταξε με δυσπιστία τη Δελφινόη και παρόλο που δεν πίστεψε στην επιτυχία της, αναγκάστηκε να την εμπιστευθεί, αφού δεν είχε καμιά άλλη εναλλακτική.
«Θα έρθω εγώ να σε βρω, όταν θα έχω νέα», του υποσχέθηκε η Δελφινόη, ενώ αποχωρίζονταν, αλλά πέρασε μια εβδομάδα δίχως να εμφανιστεί και ο Θωμάς θεώρησε δεδομένο ότι όλα είχαν τελειώσει.
«Τελικά θέλησα το αδύνατο», μονολογούσε μια ημέρα που βρισκόταν στο εργαστήρι του και περιεργαζόταν δυο νέες κορνίζες που είχε κατασκευάσει η Νησώ και ενώ προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του να αποδεχθεί την ήττα του, είδε τη Δελφινόη να του γνέφει έξω από το παράθυρο.
Δίχως να χάσει καιρό, ο Θωμάς βγήκε αμέσως από το παλάτι και κολύμπησε κοντά της.
«Όλα εξελίχθηκαν σύμφωνα με το σχέδιο», δήλωσε η Δελφινόη, μόλις την πλησίασε ο Θωμάς και του αφηγήθηκε τα γεγονότα που ακολούθησαν τη συνάντησή τους.
«Το επόμενο πρωινό, πήρα ένα από τα ξύλινα κουτιά που μου είχες δώσει και το άφησα σ’ ένα σημείο της ακτής, όπου στέκεται ένας πλανόδιος πωλητής. Είναι ένας νεαρός, ο Ρωμανός που στήνει τον πάγκο του στην παραλία και πουλάει βιβλία και διάφορα μικροαντικείμενα. Είναι καλός και ευγενικός και αν τύχει και με συναντήσει, παίζει μαζί μου και με ταΐζει με νόστιμες λιχουδιές.
Πολύ νωρίς το πρωί λοιπόν και προσέχοντας να μην με αντιληφθεί κανείς, άφησα το κουτάκι και ύστερα κρύφτηκα για να δω τι θα συμβεί. Ο Ρωμανός έφθασε ακριβώς στην ώρα του, ετοίμασε τον πάγκο του και έπειτα κάθισε στο σκαμνάκι του και περίμενε υπομονετικά τους πελάτες.
Τα λεπτά κυλούσαν και καθώς ο Ρωμανός είχε στραμμένο το βλέμμα του στην ξηρά, άρχισα να ανησυχώ ότι δεν θα έβλεπε ποτέ το κουτί. Πέρασε μια ολόκληρη ώρα, όταν επιτέλους σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει γύρω από τον πάγκο. Τότε είδε και το κουτάκι. Το πήρε στα χέρια του και καθώς το περιεργαζόταν, κατάλαβα ότι είχε ενθουσιαστεί με το εύρημά του.
Δεν είχε άδικο βέβαια, αφού ήταν υπέροχο. Ένα ορθογώνιο κουτί που στο καπάκι του ήταν ζωγραφισμένη μια εικόνα του βυθού που κανένας άνθρωπος δεν έχει δει ποτέ.
Για να μην πολυλογώ όμως, ο Ρωμανός, αφού ήλεγξε το κουτάκι, κοίταξε τριγύρω για να δει αν το είχε ξεχάσει κάποιος. Δεν υπήρχε όμως κανείς και έτσι το πήρε και το έβαλε στον πάγκο του μαζί με τα υπόλοιπα μικροαντικείμενα.
Επειδή ήμουν πολύ περίεργη για το τι θα συνέβαινε, δεν επέστρεψα στον βυθό, αλλά παρέμεινα κρυμμένη και παρακολουθούσα.
Πέρασαν ακόμα τρεις ώρες και στον πάγκο του Ρωμανού είχαν σταθεί καμιά δεκαριά άνθρωποι που αγόρασαν βιβλία. Γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι όμως πλησίασαν τον πάγκο δυο γυναίκες. Κοίταξαν αδιάφορα τα βιβλία και τα μικροαντικείμενα και η μια από αυτές πήρε στα χέρια της το κουτί. Άνοιξε το καπάκι, το έκλεισε, κοίταξε προσεκτικά κάθε πλευρά του και ζήτησε από τον Ρωμανό να το αγοράσει.
«Έχετε και άλλα από αυτά;» τον ρώτησε καθώς πλήρωνε, αλλά ο Ρωμανός απάντησε αρνητικά.
«Κρίμα. Είναι υπέροχο και θα ήθελα να εκθέσω μια σειρά από αυτά στη γκαλερί που έχω. Αν τυχόν βρείτε κάποιο ή αν γνωρίζετε τον δημιουργό του, παρακαλώ να επικοινωνήσετε μαζί μου», είπε και έδωσε στον Ρωμανό την κάρτα της.
Όπως αντιλαμβάνεσαι, Θωμά, ενθουσιάστηκα και την επόμενη κιόλας ημέρα άφησα στην ακτή ένα άλλο κουτάκι και έναν καθρέφτη. Το σκηνικό επαναλήφθηκε και ο Ρωμανός τα πούλησε και αυτά την ίδια ημέρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ειδοποίησε την ιδιοκτήτρια της γκαλερί, προφανώς γιατί δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την απόκτησή τους, όμως τις ημέρες που ακολούθησαν εγώ – με τη βοήθεια των αδελφών μου – αφήσαμε σταδιακά όλες τις κατασκευές.
Ο Ρωμανός δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε, κυρίως γιατί δεν έβλεπε κανέναν τριγύρω. Επειδή όμως δεν είναι πλούσιος και οι δημιουργίες της Νησώς του απέφεραν ένα σίγουρο κέρδος, δεν δίστασε να τις πουλήσει. Χθες όμως άφησε στο σημείο αυτό το σημείωμα. Φυσικά δεν μπορώ να το διαβάσω, υποθέτω όμως ότι είναι ένα μήνυμα προς τον άγνωστο καλλιτέχνη».
Ο Θωμάς πήρε το σημείωμα που του έδωσε η Δελφινόη και η χαρά του φώτισε το πρόσωπό του.
Συνεχίζεται……
Συνταγή της Αμβροσίας: Θαλασσινός θησαυρός
Υλικά:
6 μεγάλες πατάτες
2 κούπες καβουρόψιχα
Εκτέλεση:
Πλένουμε τις πατάτες και τις ψήνουμε με τη φλούδα. Όταν κρυώσουν, αφαιρούμε προσεκτικά το εσωτερικό και τις γεμίζουμε με καβουρόψιχα. Καλύπτουμε με λεπτό στρώμα μαγιονέζας και στολίζουμε με κάπαρη και ένα ντοματίνι, δημιουργώντας το σχήμα ενός λουλουδιού.
