#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
Στο messenger είναι εκείνος ο φίλος από τα παλιά.
Από τα λεγόμενα “νεανικά χρόνια”.
Εκείνα τα χρόνια που, μετά το στρατιωτικό, πήγες στο νησί για να δουλέψεις μια σεζόν, “για την εμπειρία” όπως νόμιζες και που τελικά έκατσες επτά χρόνια!
Εκείνα τα όμορφα χρόνια, είχες κάνει γνωριμίες και φιλίες απ’όλη την Ελλάδα. Βλέπεις, το συγκεκριμένο κοσμοπολίτικο νησί είναι πόλος εργασιακής έλξης και πολλοί εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και άλλες τουριστικές επιχειρήσεις του νησιού δεν είναι ντόπιοι..
Με εκείνο το φίλο από τα παλιά, μιλάτε καμιά φορά στο messenger. Ακόμα δεν έχετε καταφέρει να βρεθείτε από κοντά και μέχρι τώρα αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας που έχετε.
Θυμάστε τα παλιά. Εκείνα τα χρόνια στα είκοσι τόσα σας, που αλωνίζατε. Τι ωραία χρόνια, σου λέει και συμφωνείς!
Κάπου εκεί σου λέει, ίσως άθελα του και το κύριο χαρακτηριστικό που είχαν εκείνα τα χρόνια.
Την ανεμελιά!
Εκείνη τη στιγμή που το είπε, το άκουσες, συμφώνησες, αλλά δε κατανόησες το μεγαλείο της λέξεως!
Ανεμελιά!!
Όντως, εκείνα τα χρόνια η ανεμελιά ήταν το κυρίαρχο χαρακτηριστικό! Απλά, δε το καταλαβαίναμε!
Μήπως τελικά, η ανεμελιά είναι το ζητούμενο σε όλη μας τη ζωή;
Όπως όταν ήμασταν παιδιά, που είχαμε απόλυτη άγνοια περί λογαριασμών ρεύματος, τηλεφώνου, νερού, διατροφής, ρουχισμού, ενοικίου κλπ…
Κάποια στιγμή μεγαλώσαμε και ανεξαρτητοποηθήκαμε. Αναλάβαμε τη φροντίδα του εαυτού μας και χαιρόμασταν πολύ για αυτό! Πάρα πολύ!
Πλέον δε δίναμε λογαριασμό πουθενά και είμασταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι των 25 τετραγωνικών της σπαρτιάτικης γκαρσονιέρας μας!
Όσο για λεφτά; Δουλεύαμε και τα σπαταλούσαμε! Σα να μην υπήρχε αύριο!
Μόνο που το αύριο ήρθε!
Μαζί του, ήρθε και η λεγόμενη “πρόοδος”.
Η πρόοδος, έφερε μαζί της καλύτερα ρούχα, καλύτερες απαιτήσεις διατροφής και νυχτερινών εξόδων, καλύτερα αυτοκίνητα και καλύτερα σπίτια..
…μαζί με μεγαλύτερα έξοδα!
Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια και εσύ είχες προοδεύσει! Όλα αυτά τα πάρα πάνω δεν ήρθαν μόνα τους. Δούλεψες και τα έφτιαξες..
Όμως, όλα αυτά που βελτίωσαν δραματικά το βιοτικό σου επίπεδο, απ’ότι φαίνεται πιάνουν πολύ χώρο!
Τόσο, όσο να μη χωρά ο θησαυρός της νεότητας σου. Η ανεμελιά!
Έχουν περάσει εκείνα τα χρόνια, που με το τελευταίο σου χαρτονόμισμα έπινες το τελευταίο σφηνάκι της βραδιάς, γνωρίζοντας πως δε θα ξαναδείς λεφτά στη τσέπη σου για μερικές μέρες ακόμα, μέχρι να πέσει ο μισθός!
Τώρα είσαι αρκετά μεγάλος, για να ξέρεις πως το αύριο είναι πολύ πιό κοντά από όσο νόμιζες τότε. Έτσι, έχεις το νου σου..
Πιάνεις πολλές φορές τον εαυτό σου να αναρωτιέται μήπως τελικά τα πράγματα σου είναι αλυσίδες που σε περιορίζουν, παρά στοιχεία ευμάρειας και άνεσης.
Λες να είναι έτσι; Μήπως τότε, που ήσουν ανέμελος και όλη σου η περιουσία ήταν ένα χιλιομπαλωμένο μηχανάκι, ήσουν πλουσιότερος από ότι είσαι τώρα; Τότε είχες ανεμελιά!
Αλλά, για μια στιγμή!
Μήπως η ανεμελιά θα πρέπει να είναι το ζητούμενο στη ζωή μας;!
Μήπως τελικά η απάντηση βρίσκεται στην ανάπτυξη και στην αίσθηση του μέτρου;!
Ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας δεν αγχώνεται για το λογαριασμό του ρεύματος, όπως αντίστοιχα και ένας μέσα αμειβόμενος υπάλληλος, ο οποίος δεν έχει πέσει στη παγίδα να βάλει στεγαστικό δάνειο για το πεντάρι των 140 τετραγωνικών, αλλά μένει σε ένα μικρότερο διαμέρισμα και έχει το κεφάλι του ήσυχο!
Μήπως η απάντηση στο θέμα της σταδιοδρομίας μας, βρίσκεται στα παιδικά μας χρόνια;!
Εκείνα τα χρόνια που ήμασταν ανέμελοι.
Ίσως να έρθει η εποχή όπου οι άνθρωποι δε θα ευχόμαστε “καλή επιτυχία”, αλλά “καλή ανεμελιά”..
