#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
Είναι η πρώτη μέρα του πρώτου ανοιξιάτικου μήνα.
Πρώτη Μαρτίου.
Η πρώτη μέρα του τρίτου μήνα του έτους, μπήκε πολύ δυναμικά από άποψη κρύου, δικαιώνοντας το λαϊκό “Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης”! Το κρύο είναι τσουχτερό και διαπεραστικότατο!
Έχει όμως λιακάδα. “Ήλιος με δόντια” όπως μας έμαθαν οι παλιοί. Από νωρίς έχεις ανάψει το κλιματιστικό, για να σπάσει κάπως το κρύο.
Το μεσημέρι έχει προχωρήσει για τα καλά, όταν σου τηλεφωνούν από εκείνη την εταιρεία με την οποία έχεις σποραδική συνεργασία. Προέκυψε κάτι έκτακτο και πρέπει να πας από εκεί.
Χωρίς πολλά πολλά, ντύνεσαι, φασκιώνεσαι με ζεστά ρούχα και καβάλα στη μηχανή σου, κατευθύνεσαι κατά κει.
Η συγκεκριμένη εταιρεία είναι από εκείνες που προσφέρουν ιατρικές υπηρεσίες. Εν προκειμένω, ειδικεύεται στην αιμοκάθαρση. Άρα, είναι συνήθης εικόνα το θέαμα ασθενών και συνοδών τους, που βρίσκονται στην αίθουσα αναμονής προκειμένου να εξυπηρετηθούν.
Από νέα παιδιά, που ούτε καν πάει το μυαλό σου πως έχουν τέτοιο σοβαρό θέμα υγείας, μέχρι ταλαιπωρημένους τρεμάμενους υπερήλικες, στα θλιμμένα και ταλαιπωρημένα βλέμματα των οποίων διακρίνεις τη σπίθα της θέλησης για ζωή!
Τέλος πάντων, διεκπεραιώνεις τη δουλειά για την οποία σε κάλεσαν και επιστρέφεις στην εταιρεία, αρκετή ώρα αργότερα και παγωμένος απο το κρύο πάνω στη μηχανή, προκειμένου να πληρωθείς.
Πλησιάζοντας, παρατηρείς το χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων που πλέον είναι άδειος. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι σχόλασαν και έχει μείνει μόνο μία υπάλληλος στην υποδοχή, στην οποία θα αφήσεις το χαρτί και θα σου δώσει την αμοιβή σου. Χαίρεσαι, γιατί αυτό σημαίνει πως θα ξεμπερδέψεις γρήγορα και θα επιστρέψεις στη ζεστασιά του κλιματιστικού σου..
…μιά φωνή! Από μακριά ακούγεται μια φωνή, που το ένστικτό σου λέει πως απευθύνεται σε εσένα!
“Μάστορη! Μάστορη!” φωνάζει κάποιος, που το κεφάλι του ίσα που ξεχωρίζει από το πίσω μέρος του αυτοκινήτου του!
Από εκείνη την απόσταση μπορείς να διακρίνεις το βλέμμα του που σε κοιτά ίσα στα μάτια, με μία δόση παράκλησης! Σε φωνάζει να τον βοηθήσεις σε κάτι!
Ελάχιστες στιγμές αργότερα, διακρίνεις τι είναι αυτό το “κάτι”!
Ένας άνθρωπος! Προσπαθεί να σηκώσει και να βάλει στη θέση του συνοδηγού, έναν άνθρωπο!
Ανοίγεις το βήμα σου και χωρίς να το καταλάβεις, τρέχεις προς τα εκεί!
Πλησιάζεις και βλέπεις καλύτερα.
Αυτός που σε φώναξε για βοήθεια, είναι ένας εξηνταπεντάρης! Πήγε τον Πατέρα του για αιμοκάθαρση. Ναι, σωστά κατάλαβες. Αυτός είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να σηκώσει και να τον καθίσει στο κάθισμα του συνοδηγού.
Μπόρεσε να τον φέρει με το αναπηρικό κάθισμα μέχρι το αμάξι, αλλά δεν υπάρχει προσωπικό για να τον βοηθήσει να τον βάλουν στο αμάξι.
Κοιτάς τον άνθρωπο. Τον Πατέρα του, για να δεις από που μπορείς να τον πιάσεις για να τον σηκώσετε ευκολότερα.
Μιά ματιά και ο χρόνος, για μιά στιγμή, παγώνει!
Αυτό που βλέπεις έχει ανθρώπινη μορφή, αλλά δεν είσαι σίγουρος πως είναι άνθρωπος!
Τα ανοιχτά μάτια του υπέργηρου ατόμου, κοιτούν στο πουθενά, χωρίς ίχνος αντίδρασης στα δρώμενα!
Αν και σκελετωμένος, είναι θεόβαρος! Αυτό το βάρος που έχουν τα πτώματα!
Όση ώρα προσπαθείτε να τον βάλετε στη θέση του, δεν υπάρχει από πλευράς του η παραμικρή αντίδραση! Σα να μην υπάρχει!
Κάτω από τα χοντρά ρούχα με τον οποίο τον έχουν ντύσει, νιώθεις τα κόκκαλα του! Στην προσπάθεια να τον βολέψετε στη θέση του, ανασηκώνεται η μπλούζα του και φάνηκε η κοιλιά του. Ή σωστότερα, ότι έχει απομείνει από εκεί που κάποτε υπήρχε κοιλιά..
Ένα σύνολο από δέρμα και κόκκαλα, που αποκαλείται “άνθρωπος” μιάς και ακόμα, τυπικά, βρίσκεται εν ζωή!
Παρέτεινες όσο μπορούσες τη παραμονή σου στο σημείο, χρησιμοποιώντας διάφορες προφάσεις, μήπως και διακρίνεις έστω και μια κάποια φευγαλέα αντίδραση από τον υπέργηρο νεφροπαθή ασθενή!
Δε τα κατάφερες! Τίποτα!
Το σχεδόν άψυχο βλέμμα του παρέμεινε να κοιτά στο πουθενά και το ελάχιστο ανεβοκατέβασμα του στήθους του, έδειχνε πως, τουλάχιστον, αναπνέει!
Κοιτάς το αμάξι να απομακρύνεται και μπαίνεις σε σκέψεις!
Αυτό το άτομο, κάποτε είχε όρεξη για ζωή! Φλέρταρε, γκομένιαζε, έκανε οικογένεια, είδε και εγγόνια και ίσως δισέγγονα!
Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή! Τώρα είναι απλά “κάτι” που περιμένει και το τυπικό του τέλος!
Τελικά δε κάνει και τόσο κρύο, σκέφτεσαι! Πριν πας σπίτι σου, θα κάνεις μια στάση για μερικά ψώνια!
Ξαφνικά, έχεις την ακατανίκητη επιθυμία να χρησιμοποιήσεις τις αισθήσεις σου!
Θες να νιώσεις, να γευτείς, να αισθανθείς!
Τελικά έχει πολύ ωραία μέρα σήμερα! Πως και δε το είχες καταλάβει;!!
