#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
Είναι ακόμα αρκετά νωρίς το πρωί, όταν ετοιμάζεσαι να φύγεις για δουλειά.
Σήμερα, η μέρα θα είναι λίγο ιδιαίτερη. Είναι από εκείνες τις μέρες που το “χαρά και εργασία” λαμβάνει σάρκα και οστά!
Σήμερα η δουλειά σου σε οδηγεί στη Σαλαμίνα! Θα κάνεις λοιπόν, βόλτα με το οχηματαγωγό πλοίο! Θα περάσεις θάλασσα! Ωραία!
Το μόνο που σε προβληματίζει είναι πως, η διεύθυνση του ατόμου στο οποίο πρέπει να παραδώσεις το χαρτί, είναι μάλλον περίεργη και δύσκολο να βρεθεί.
Η Σαλαμίνα είναι γνωστή για το σχετικά υψηλό βαθμό δυσκολίας που προσφέρει σε εσένα και τους συναδέλφους σου, μιάς και οι διευθύνσεις είναι αυτό που λέμε “μπερδεμένες”.
Η συνήθης λύση στο παραπάνω πρόβλημα, είναι ο κυρ Φάνης, ο γραμματέας του Ειρηνοδικείου Σαλαμίνας, το οποίο βρίσκεται εκεί που δένουν τα πλοία. Αυτός δίνει σαφέστατες οδηγίες για το πως να πας σε μία διεύθυνση και έχει ξελασπώσει με την εξυπηρετικότητα του, πολλούς σαν εσένα.
Ο κυρ Φάνης δε ρωτάει ποτέ διεύθυνση.
Όνομα ρωτά!
Του λες το όνομα και σου λέει ακριβώς που και πως θα πας! Τύφλα να’χουν οι χάρτες και τα δορυφορικά συστήματα πλοήγησης!
Η άλλη λύση στο πρόβλημα εύρεσης διεύθυνσης στη Σαλαμίνα, ακούει στο όνομα “Χρήστος”. Ένας αστυφύλακας παλαιάς κοπής και ηθικής!
Αυτό που λέμε “μπάτσος”!
Όπως ο κυρ Φάνης, έτσι και ο Χρήστος δε ρωτάει διεύθυνση, αλλά όνομα!
Τότε αρχίζει τα, “θα πας εκεί, θα δεις αυτό, θα στρίψεις στο τάδε στενό, μετά από εκεί και έφτασες!”
Ο Χρήστος, πιστός στο χαρακτηρισμό “καραβανόμπατσος” είναι και αθυρόστομος και δε κωλώνει να χρησιμοποιήσει “κακές” λέξεις μπροστά ακόμα και σε συνεσταλμένες γυναίκες.
Το κάνει όμως με τέτοιο τρόπο, που δε προκαλεί παρεξήγηση, ούτε αγανάκτηση..
Σήμερα λοιπόν, φτάνεις στη Σαλαμίνα και αμέσως κατευθύνεσαι στο Ειρηνοδικείο, για να πάρεις οδηγίες από το κυρ Φάνη.
Έχεις να έρθεις πάρα πολύ καιρό σε αυτό το νησί για δουλειά και η υπάλληλος που βρίσκεται στη θέση που κάποτε ήταν ο κυρ Φάνης, σε ενημερώνει πως ο άνθρωπος συνταξιοδοτήθηκε και έφυγε να πάει να ζήσει μόνιμα στο χωριό της γυναίκας του!
Η γυναίκα, δε μπορεί να σε βοηθήσει, όπως έκανε ο προκάτοχος της.
Φεύγεις από το Ειρηνοδικείο και κατευθύνεσαι προς τη περιοχή όπου είναι το άτομο που ψάχνεις, ελπίζοντας πως θα εντοπίσεις το σπίτι του ρωτώντας τους περίοικους!
Εις μάτην!
Καθ’οδόν, περνάς έξω από τα ΕΛΤΑ, όπου οι υπάλληλοι προφανώς αγανακτισμένοι από τις πολλές ερωτήσεις έχουν κολλήσει ένα μεγάλο χαρτί στη πόρτα που λέει “Δε δίνονται πληροφορίες για διευθύνσεις!!!”
Φτάνεις στη περιοχή, αλλά ουδείς γνωρίζει τον άνθρωπο που ψάχνεις για να του δώσεις το χαρτί. Κάποιος σου δείχνει ένα σπίτι, λέγοντας σου πως “μάλλον είναι αυτό το σπίτι που ψάχνεις, αλλά δεν είμαι σίγουρος”.
Το σπίτι είναι κλειστό..
Τι να κάνεις;! Έχεις αρχίσει να αγανακτείς και εσύ.
Ανεβαίνεις στη μηχανή σου και κατευθύνεσαι προς το Αστυνομικό Τμήμα Σαλαμίνος.
Όχι. Δεν ελπίζεις να βρεις το καραβανόμπατσο Χρήστο! Είναι στην ίδια ηλικία με το κυρ Φάνη, αν όχι μεγαλύτερος και είσαι σίγουρος πως και αυτός θα έχει συνταξιοδοτηθεί.
Ελπίζεις όμως, μήπως και κάποιος άλλος από εκεί σε βοηθήσει να βγάλεις άκρη.
Φτάνεις και αμέσως κατευθύνεσαι στο γραφείο του Αξιωματικού Υπηρεσίας.
Δε προλαβαίνεις να τον ρωτήσεις, όταν το βλέμμα σου πέφτει σε κάτι αμυδρά γνώριμο..
Ο Χρήστος!! Ο καραβανόμπατσος!!
Αυτή τη φορά είναι με πολιτικά..
Τρομάζεις να τον αναγνωρίσεις, μιάς και τη τελευταία φορά που τον είχες δει, με τη στολή του, ήταν ένας ολοζώντανος και γεμάτος ενέργεια πενηνταπενταρης!
Τώρα όμως, ενάμισι μόλις χρόνο αργότερα, τον κοιτάς και βλέπεις ένα….. γεροντάκι!!
Το άλλοτε σπινθηροβόλο βλέμμα του, έχει δώσει τη θέση του σε ένα αμήχανο βλέμμα, που ζητάει να βρει τη θέση του στη νέα κατάσταση..
Στα χέρια του κρατάει κάτι χαρτιά, αλλά αμέσως γίνεται φανερό πως έχει πάει από εκεί, “γιατί δεν έχει τι άλλο να κάνει!”.
Τον κοιτάς επίμονα και το νιώθει! Γυρνά και σε κοιτάει και αυτός.
Του μιλάς. “Εσένα έψαχνα” του λες και αμέσως τα μάτια του ζωντανεύουν!
“Ψάχνω κάποιον, για να του δώσω χαρτί” του ξαναλές και αμέσως το κορμί του κορδώνεται σα να το διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα!!
Σε μια στιγμή ξανάγινε ο ευθυτενής και επιβλητικός άνθρωπος, όπως τότε που φόραγε τη στολή της Ελληνικής Αστυνομίας και εξυπηρετούσε κόσμο!
“Για πες μου όνομα!” σου λέει με τη γνώριμη τραχιά φωνή του..
Του λες και σα μηχανάκι που μπαίνει στον αυτόματο, αρχίζει να σου δίνει οδηγίες..
Παρατηρείς πως αυτή τη φορά, οι οδηγίες του είναι πληρέστερες, εμπλουτισμένες με περισσότερες λεπτομέρειες! Σα να μη βιάζεται να τις ολοκληρώσει..
Εσύ, από τις πρώτες του λέξεις έχεις καταλάβει που και πως να πας, αλλά τον αφήνεις να το χαρεί και να το απολαύσει!
Φεύγοντας για να πας στη δουλειά σου, σύμφωνα με τις οδηγίες του, του κάνεις και ένα δωράκι.
“Τώρα που είσαι συνταξιούχος, δεν έρχεσαι να αράζεις εδώ, που σε ξέρουν και οι πρώην σου συνάδελφοι, για να δίνεις οδηγίες στο κόσμο! Σαν εσένα δεν ξέρει καλύτερα κανείς!”
Σε κοιτά με υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη τη στιγμή που τον αποχαιρετάς!
Τώρα είναι όπως τότε! Ο τυπάς ψαρωτικός μπάτσος που ήξερες!..
Κανά μισάωρο αργότερα, στο φέρυ της επιστροφής, νιώθεις πως η σημερινή ήταν μια καλή και παραγωγική ημέρα.
Όχι. Δεν ήταν έτσι μόνο γιατί έκανες τη δουλειά σου, δίνοντας το χαρτί..
