Γράφει ο Ερμής:
Συνέχεια από 3ο μέρος
«Μια λευκή καρδιά που ζει στην αιωνιότητα και αναμένει την κίσσα που θα έρθει να την κλέψει».
Ο Ζαννής διάβαζε και ξαναδιάβαζε τη συγκεκριμένη φράση και αδυνατούσε να συλλάβει το βαθύτερο νόημά της.
Το μπουκαλάκι ήταν μικρού μεγέθους, μαύρο στη βάση και έφερε ένα λευκό κρυστάλλινο πώμα, ενώ το άρωμα ήταν ιδιαίτερα έντονο και μεθυστικό και έδινε μια αίσθηση μυστηρίου και παραδοξότητας.
Συνειρμικά, η εικόνα οδήγησε τον Ζαννή στην αντίθεση του φωτός και της σκιάς, της αλήθειας και του ψέματος, του ορατού και του αόρατου.
Γιατί όμως η φράση αναφερόταν στην κίσσα και όχι σε κάποιο άλλο πουλί;
Ο Ζαννής έσπαγε το κεφάλι του για να καταλάβει, αλλά οι προσπάθειές του ήταν μάταιες. Θα μπορούσε βέβαια να ρωτήσει την Κρινιώ, αλλά δεν ήθελε να της αποκαλύψει το μυστικό του και να παραδεχτεί ότι οι φράσεις της ήταν η πηγή της έμπνευσής του.
Έπρεπε να ανακαλύψει μόνος του ποιος ήταν ο ρόλος της κίσσας και γι’ αυτό – μην έχοντας άλλη επιλογή – αποφάσισε να ανατρέξει στο Διαδίκτυο, προκειμένου να εντοπίσει κάποιον συνδετικό κρίκο.
Και……….. Ιδού……
«Η κλέφτρα κίσσα!!!» Η όπερα του Τζοακίνο Ροσσίνι που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου το 1817, ήταν εκείνη που παρέδωσε στα χέρια του Ζαννή τον μίτο των νέων δημιουργιών του.
Η Κρινιώ του είχε αναφέρει άλλωστε ότι είχε ξεκινήσει να παρασκευάζει μια σειρά αρωμάτων με τίτλο «Ο κλέφτης της Καρδιάς» και ο Ζαννής σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή ιδέα να μιμηθεί το παράδειγμά της και να ζωγραφίσει μια σειρά από πίνακες που θα συνέθεταν στο σύνολό τους μια ιστορία.
Μια ιστορία βέβαια που δεν θα αφηγούταν ένα ερωτικό παραμύθι, αλλά θα εξέφραζε ένα βαθύτερο κοινωνικό μήνυμα.
Η καρδιά θα αναπαριστούσε την αγνότητα, την αθωότητα και την ευγένεια ενός ανθρώπου που είχε βαρεθεί να αντιμετωπίζει την μιαρότητα της κοινωνίας και πρόσμενε μια ευκαιρία ή μάλλον κάποιον που θα τον ωθούσε να υπερβεί τα συνειδησιακά προσκόμματα και να τολμήσει να υπερπηδήσει τις ηθικές αναστολές του.
Η λευκή καρδιά θα παρέπεμπε στο φως της δικαιοσύνης, ενώ η κίσσα στον κλέφτη, στον διώκτη, τον παράνομο, τον θύτη, τον κομιστή της αδικίας και της κακίας.
Ο Ζαννής θεώρησε καταπληκτική την ιδέα του και αποφάσισε ότι η επόμενη έκθεσή του θα περιείχε μια σειρά από πίνακες με πρωταγωνιστές το θύμα και τον θύτη, όπου ο ρόλος του τελευταίου θα ήταν εμπνευσμένος από τους δαίμονες των εφτά θανάσιμων αμαρτημάτων.
Τον Αζαζέλ, τον Λεβιάθαν, τον Σατανά, τον Βηλφεγώρ, τον Μαμμωνά, τον Βελζεβούλ και τον Ασμοδαίο. Τους δαίμονες δηλαδή της αλαζονείας, της ζηλοφθονίας, της οργής, της οκνηρίας, της απληστίας, της λαιμαργίας και της λαγνείας.
Συνεχίζεται…
Συνταγή της Αμβροσίας: Μπερδέματα
Υλικά:
1 μωβ σαλάτα
1 κούπα πεπόνι (σε κύβους)
1 κούπα φράουλες
Λίγη κάπαρη
½ κούπα λιαστές ντομάτες
Άνηθος
Για τη σος
1 φλ. καφέ λάδι
1 κουτ. της σούπας μουστάρδα
Χυμός από 1 λάιμ
1 φλ. καφέ κρέμα βαλσάμικο πορτοκάλι
Αλάτι – πιπέρι
Εκτέλεση:
Ψιλοκόβουμε τη σαλάτα και τον άνηθο και κόβουμε στη μέση τις φράουλες. Βάζουμε όλα τα υλικά σε μια σαλατιέρα, περιχύνουμε με τη σος και ανακατεύουμε.
