#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Η ειδησεογραφία τρέχει.
Τουρκία, οικονομία, ακρίβεια, επιδόματα, βοηθήματα…
…και στο βάθος συζήτηση για εκλογές.
Ο Πρωθυπουργός απαντά πως “δεν έχει έρθει η ώρα για εκλογές” ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Είναι Ιούνιος και στο άκουσμα της λέξης “εκλογές” στο στόμα σου, απο τα βάθη των γευστικών σου αναμνήσεων, αναδύεται η γεύση του στιφάδου!!
Πως γίνεται αυτό;!
Πως μπορούν να συνδεθούν οι εκλογές με το στιφάδο;!
Η απάντηση είναι πως…. δε μπορούν!
Για να δέσει η….. γεύση, πρέπει να προστεθεί και μία άλλη λέξη!
Η λέξη “Ιούνιος”!
Ναι!
Ανασηκώνεσαι από το καναπέ, προσπαθώντας να βρεις το λογικό συνειρμό που συνδέει τις πάρα πάνω λέξεις με το λαχταριστό φαΐ!
Πατάς το mute στο τηλεχειριστήριο για να γίνει ησυχία και να ακούσεις καλύτερα τις σκέψεις σου.
Δε τα καταφέρνεις και λίγα λεπτά αργότερα, ύστερα από μερικές ακόμα προσπάθειες να βρεις τη σύνδεση και αφού δε τα καταφέρνεις, ξαναχαλαρώνεις στο καναπέ και ανοίγεις τη φωνή..
Η ροή ειδήσεων στο αντίστοιχο δελτίο της τηλεόρασης συνεχίζεται.
Πόλεμος στην Ουκρανία, σιτοδεία, διπλωματικός πυρετός..
Κάποια στιγμή, το ρεπορτάζ αλλάζει κλίμα και πάει σε κάτι πιό χαλαρό και ευχάριστο.
Στην εικόνα της τηλεόρασης εμφανίζεται η δημοσιογράφος που κάνει ρεπορτάζ από ένα τουριστικό προορισμό, κάνοντας λόγο για την πολλά υποσχόμενη τουριστική περίοδο που ανοίγεται.
Το ρεπορτάζ σου τραβάει λίγο περισσότερο τη προσοχή, μιάς και είναι από το μέρος που έζησες τα καλύτερα νεανικά σου χρόνια.
Από τη λατρεμένη σου Ρόδο!
Παρακολουθείς με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στο τουρισμό του νησιού, όταν ξαφνικά τινάζεσαι από τη θέση σου, σα να σε τσίμπησε σφήκα!
Ρόδος!!
Αυτή η λέξη έλειπε από τη πάρα πάνω εξίσωση με το στιφάδο, για να οδηγηθείς στη λύση του μυστηρίου!
Κλείνεις εκ νέου τη φωνή στη τηλεόραση και αφήνεις το νου σου να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο.
Ακριβώς τριαντατρία χρόνια πριν! Τον Ιούνιο του 1989!
Ήταν χρονιά Βουλευτικών Εκλογών τότε, οι οποίες είχαν οριστεί για τις 18 Ιουνίου.
Εκείνη την εποχή, ήσουν φαντάρος και υπηρετούσες τη θητεία σου στο νησί.
Εκείνα τα χρόνια, ο Στρατός πήγαινε και φύλαγε τα Εκλογικά Κέντρα. Αργότερα αυτό το έργο το είχε αναλάβει η Αστυνομία.
Θυμάσαι την απίστευτη προετοιμασία που είχε προηγηθεί, για να πάτε να φυλάξετε τα τμήματα!
Προετοιμασία τέτοιας έντασης και μεθοδικότητας, που εύλογα είχε γεννηθεί η απορία “δηλαδή, αν για τις εκλογές κάνουμε τέτοια προετοιμασία, τι πρέπει να κάνουμε για τον πόλεμο;!”.
Κανείς από τους Αξιωματικούς δεν είχε γελάσει..
Τέλος πάντων, την παραμονή των εκλογών σας μοίρασαν στα αντίστοια Εκλογικά Τμήματα που θα κάνατε Υπηρεσία.
Αργότερα το μεσημέρι θα πέρναγε και το Στάγιερ για να μοιράσει φαΐ..
Εσύ και η ομάδα στην οποία ανήκεις, πήγατε στο Δημοτικό Σχολείο του Αφάντου. Ένα χωριό της Ρόδου, σχετικά κοντά στη Ψίνθο, το χωριό που ήταν το στρατόπεδο σου.
Φτάσατε εκεί, περιηγηθήκατε στους χώρους του κτηρίου, τακτοποιηθήκατε. αράξατε και….. περιμένατε.
Κανείς δεν ήταν σίγουρος τι έπρεπε να περιμένετε. Απλά, περιμένατε.
Περιμένατε κανά γαλονά να περάσει και να σας επιθεωρήσει. Κανά περίεργο πλανόδιο που θα προσπαθούσε πίσω από τα κάγκελα να πουλήσει τη πραμάτεια του, αλλά κυρίως, περιμένατε το αυτοκίνητο της τροφοδοσίας, μιάς και είχε φτάσει πλέον μεσημέρι και πεινάγατε.
Ξαφνικά, ακούστηκε το γνώριμο μαρσάρισμα του Στάγιερ και οι φωνές από τους υπόλοιπους που ανήγγειλαν τη πολυαναμενόμενη άφιξη του φαγητού!
Μερικά λεπτά αργότερα το Στάγιερ αναχώρησε, έχοντας αφήσει πολύ φαγητό “για να μη λείψει”.
Θα έρχονταν πάλι το βράδυ, για το βραδινό.
Εκεί λοιπόν που, μαζί με τους άλλους, ήσουν έτοιμος να ορμήξεις στο φαΐ, που δε θυμάσαι τι ήταν, μια φωνή ακούστηκε να λέει το επίθετο σου!
Γυρνάς και ρωτάς τι θέλει..
“Μια κυρία στη πύλη του Σχολείου σε ζητά”, σου λέει αυτός που σε φώναξε.
Αφήνεις το φαΐ και πας, όλο περιέργεια, να δεις ποιά είναι!
Κοντοστέκεσαι, μιάς και ξαφνιάζεσαι στο θέαμα της επισκέπτριας!
Η Ειρήνη!
Ή αλλιώς, επί το σωστότερο, η θεία Ειρήνη!
Η θεία Ειρήνη, είναι γύρω στα εβδομήντα και είστε συγγενείς εξ αγχιστείας.
Μένει στο Αφάντου και στις εξόδους σου, είχες πάει μερικές φορές για να τη δεις, αυτή και την οικογένεια της!
Δε περίμενες όμως να τη δεις εκεί! Στο Εκλογικό Κέντρο που είχες σταλεί!
Μα από που το έμαθε;!
Πλησιάζεις όλο χαρά για την αγαπητή και αγαπημένη γυναίκα και παρατηρείς πως κάτι κρατά στα χέρια της.
Είναι ένα βαθύ πιάτο, το οποίο το έχει σκεπάσει με ένα άλλο πιάτο.
Το όλο “πακέτο” το έχει δέσει προσεκτικά με ένα μεγάλο μαντήλι.
Καταλαβαίνεις πως σου έφερε σπιτικό φαΐ, από τα χέρια της!
“΄φτό ΄ναι για σένα Γιώρκο μου!” σου λέει με τη χαρακτηριστική αφαντινή προφορά της.
Παίρνεις το, σκεπασμένο, πιάτο και νιώθεις τη ζεστασιά του φαγητού που είναι μέσα του.
Τη κοιτάς με αγάπη και ευγνωμοσύνη!
“Θεία, δεν ήταν ανάγκη να κάνεις τόσο κόπο!” της λες!
“Τι’ναι πρε που λέεις;!” σε μαλώνει με αγάπη.
Αποχαιρετιέστε, σε σταυρώνει και απομακρύνεται..
Σου λέει πως αργότερα θα στείλει κάποιον, ή θα έρθει η ίδια για να πάρει τα πιάτα.
Την παρατηρείς να απομακρύνεται, με τη ψηλή αγέρωχη φιγούρα της και δε μπορείς να μη τη θαυμάσεις.
Ένα λεπτό αργότερα και έχοντας πάει σε μία αίθουσα ξεχωριστά από τους άλλους, λύνεις το μαντήλι και αποκαλύπτεται το περιεχόμενο του πιάτου!
Στιφάδο!
Μία τεράστια μερίδα στιφάδο, από τα χέρια της θείας Ειρήνης, η οποία είναι γνωστή για τις άφταστες μαγειρικές της ικανότητες!
Μερικά λεπτά αργότερα, δεν έχει μείνει τίποτα στο πιάτο που να θυμίζει πως εκεί υπήρχε φαΐ!
Το τσάκισες το στιφάδο της Ειρήνης!
Της θείας Ειρήνης..
Όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που επιθυμείς να φας στιφάδο, αναπόφευκτα θυμάσαι εκείνο το περιστατικό.
Είσαι σίγουρος πως, ενώ έχεις φάει και από αλλού εξαιρετικά και καλομαγειρεμένα πιάτα, κανένα δε ξεπερνά εκείνο, από τον Ιούνιο του ‘89!
Η Ειρήνη, η θεία Ειρήνη, “ταξίδεψε” για αλλού αρκετά χρόνια αργότερα.
Πάντα όμως θα θυμάσαι το καλοσυνάτο βλέμμα της, τις γεύσεις που δημιουργούσε και πάνω απ’όλα, εκείνο τον Ιούνιο που ήσουν Φρουρά σε Εκλογικό Τμήμα..
