#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Είναι χειμώνας και οδηγείς μέσα στη κίνηση της πόλης.
Πήρες το αμάξι σήμερα, μιάς και λόγω βροχής δε μπορείς να πάρεις τη μηχανή.
Όχι πως δε γίνεται. Εσύ δε θέλεις!
Βλέπεις και άλλους που οδηγούν τις μηχανές και τα μηχανάκια τους υπό βροχή. Τους βλέπεις να είναι καλυμμένοι με αδιάβροχα και να πηγαίνουν, γλιτώνοντας τη κίνηση στους δρόμους, η οποία κίνηση αυξάνεται δραματικά, κάθε φορά που βρέχει.
Εσένα όμως, δε σε πειράζει! Το αντίθετο μάλιστα!
Θυμάσαι τα χρόνια που είχες μόνο μηχανή και δεν είχες άλλη επιλογή, είτε κρύο, είτε ζέστη, είτε…. βροχή, να βγεις για δουλειά με τη μηχανή!
Αναγκαζόσουν τότε, να υποστείς όλο το φάσμα των καιρικών συνθηκών.
Μέχρι που απέκτησες, πολλά χρόνια πίσω, το πρώτο σου αμάξι και έκτοτε απολαμβάνεις και εσύ τη πολυτέλεια της επιλογής να βγεις για δουλειά, παραμένοντας ζεστός, δροσερός, στεγνός!
Σήμερα είναι μία δύσκολη μέρα. Από το πρωί ρίχνει βροχή, αν και το δελτίο καιρού προβλέπει βελτίωση από το μεσημέρι.
Οι ώρες περνούν και εσύ κάνεις τις δουλειές που έχεις προγραμματίσει.
Είναι αργά το μεσημέρι και ακόμα έχει φως, μιάς και όπως είχε προβλεφθεί, ο καιρός βελτιώθηκε και τώρα έχει λιακάδα.
Το σύνολο των αυτοκινήτων που βγήκε στους δρόμους σήμερα, έχει εμφανή τα σημάδια από τη σημερινή βροχή.
Σημάδια που φαίνονται έντονα, μιάς και η ατμόσφαιρα που καθάρισε από τη βροχή, κάνει το φως εντονότερο.
Το αυτοκίνητο σου, δεν αποτελεί εξαίρεση. Σκέφτεσαι πως πρέπει αύριο – μεθαύριο, να το πας για πλύσιμο.
Είσαι απορροφημένος στις σκέψεις σου, ενώ βρίσκεσαι στο δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι σου, όταν μια σκιά πλησιάζει το αμάξι σου.
Έχεις κατεβάσει λίγο το παράθυρο, για να απολαύσεις το χάδι του κρύου χειμωνιάτικου αέρα και οι ήχοι από το δρόμο ακούγονται καθαρά, χωρίς το φιλτράρισμα των παραθύρων και των λαμαρίνων του αμαξιού σου.
Παρατηρείς καλύτερα τη μικροσκοπική σιλουέτα που έχει πλέον φτάσει το αμάξι σου και βλέπεις ένα μελαχρινό κοριτσάκι, που υπό κανονικές συνθήκες, τέτοια ώρα θα είχε γυρίσει από το σχολείο και θα ήταν στο σπίτι του κάνοντας τα μαθήματα της επόμενης μέρας!
Το κοιτάς και σου παίρνει μία δυό στιγμές για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται!
Είναι ένα “παιδί των φαναριών”. Αυτά τα παιδάκια, που πλησιάζουν τα αυτοκίνητα για να καθαρίσουν τα τζάμια, έναντι ενός ταπεινού αντιτίμου.
Είναι αυτά τα παιδάκια, που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, κατά κανόνα από τους ίδιους τους γεννήτορες τους. Γεννήτορες, γιατί “γονείς” δεν είναι!!
Το κοριτσάκι έχει πλησιάσει αρκετά, έτοιμο να αρχίσει να καθαρίσει τα τζάμια, χωρίς να σε ρωτήσει.
Αυτόματα, ετοιμάζεσαι να το διώξεις! Σκέφτεσαι πως αυτός είναι ένας σωστός τρόπος αντιμετώπισης.
Αν σταματήσουμε να δίνουμε λεφτά, θα σταματήσουν να τα στέλνουν, σκέφτεσαι!
Όμως, κάτι σε φρενάρει! Κάτι σε σταματά από το να το διώξεις!!
Είναι το βλέμμα του! Αυτό το έντονα παρακλητικό και απελπισμένο βλέμμα!!
Σε κλάσματα δευτερολέπτων, καταλαβαίνεις τι συμβαίνει!!
Σήμερα, που έβρεχε από το πρωί, το κοριτσάκι, όπως και τα άλλα παιδιά των φαναριών, δεν έβγαλαν μεροκάματο. Τώρα που βγήκε ήλιος, πρέπει να αναπληρώσει το χαμένο έδαφος, αλλιώς στο σπίτι θα υποφέρει!!
Θέλεις να βγεις από το αμάξι, να το βουτήξεις και να το υιοθετήσεις αυτόματα!! Να του προσφέρεις τη ζωή και την αγάπη που τα τομάρια που αποκαλούνται “γονείς” του έχουν στερήσει!! Θέλεις να του δώσεις πίσω τα παιδικά του χρόνια!!
Ξέρεις πως δε μπορείς.
Για αυτό, κάνεις κάτι άλλο!!
Το κοριτσάκι, βλέποντας πως δε το διώχνεις, έχει ήδη αρχίσει να καθαρίζει τα τζάμια.
Διακρίνεις πως με την άκρη του ματιού του, σε βλέπει που προσπαθείς να φτάσεις κάτι στην τσέπη σου, ένδειξη πως θα της δώσεις κάτι!
Όντως, κάτι ψάχνεις! Το πορτοφολάκι στο οποίο κρατάς τα κέρματα!
Το βρίσκεις. Είναι παραγεμισμένο, γιατί από εχθές έδωσες μερικά χαρτονομίσματα και σου έδιναν ρέστα σε κέρματα!
Το αδειάζεις στο χέρι σου και με μια γρήγορη ματιά υπολογίζεις πως πρέπει να είναι περίπου είκοσι ευρώ. Μάλλον παραπάνω!
Κατεβάζεις το παράθυρο τελείως.
Το κοριτσάκι έχει τελειώσει με τα παράθυρα, τα οποία είναι πλέον πεντακάθαρα και πλησιάζει στο ανοιχτό παράθυρο.
Ένα χεράκι σε πλησιάζει. Το πιάνεις και με προσοχή της δίνεις όλα τα κέρματα!
Δύο τεράστια μαύρα ματάκια, αυτά στα οποία λίγο πριν είδες απελπισία, ανοίγουν διάπλατα σε έκπληξη, κοιτώντας το θησαυρό που αδειάζει στο χεράκι της!
Αυθόρμητα σε κοιτάει και λέει “πολλά λεφτά δίνετε κύριε!”
Προλαβαίνεις να της πεις, “τώρα πήγαινε ξεκουράσου”.
Απομακρύνεται και στέκεται στην άκρη του πεζοδρομίου, κοιτώντας σε με ευγνωμοσύνη!
Εσύ πάλι, νιώθεις ντροπή..
Το φανάρι ανοίγει και λίγη ώρα αργότερα βρίσκεσαι στην ασφάλεια και ζεστασιά του σπιτιού σου.
Ώρες αργότερα, η τηλεόραση παίζει μια ωραία ταινία.
Κοιτάς, αλλά δε βλέπεις.
Στη θέση της τηλεοπτικής εικόνας, βρίσκονται δύο παιδικά ευγνώμονα ματάκια..
