#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Είναι ακόμα Ιούλιος. Ο κατά παράδοση, ζεστότερος μήνας του έτους.
Οι προνομιούχοι αυτής της ζωής ξεχωρίζουν από τη δυνατότητα, ή μη, να φεύγουν για καλοκαίρι από Ιούλιο και να γυρνάνε κανά δίμηνο αργότερα, απολαμβάνοντας τις χαρές της θάλασσας.
Ανάμεσα στους προνομιούχους, συγκαταλέγονται και τα παιδιά που έχουν παππούδες σε παραθαλάσσια μέρη και που οι γονείς τα πηγαίνουν και τα αράζουν εκεί, μόλις κλείσουν τα σχολεία.
Μία κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζεται ως win win για όλους!
Τα παιδιά απολαμβάνουν το καλοκαίρι, όσο ίσως δε πρόκειται να το απολαύσουν ποτέ ξανά στη ζωή τους.
Οι γονείς απολαμβάνουν τη πολυτέλεια ενός σπιτιού χωρίς τα παιδιά, στο οποίο σπίτι μπορούν θα θυμηθούν τις απαρχές της σχέσης τους, τότε που έκαναν έρωτα σε όλα τα μέρη του σπιτιού και κυκλοφορούσαν χωρίς ρούχα μέσα στο σπίτι και χωρίς την απαραίτητη οργάνωση και διεκπεραίωση που απαιτεί η φροντίδα των αγαπημένων τους τέκνων.
Οι παππούδες, απολαμβάνουν τη συντροφιά και φροντίδα των εγγονιών τους, όσο και αν αυτό τους κουράζει και τους εξαντλεί.
Τους δίνει όμως και περισσότερη ενέργεια η χαρά να φροντίζουν και να κακομαθαίνουν τα εγγόνια τους.
Οι γονείς συνήθως, κάνουν σαββατοκυριακάτικες επισκέψεις, καμιά φορά φέρνοντας και φίλους τους μαζί.
Τα σκέφτεσαι αυτά, τις μέρες του Ιουλίου που εσύ ακόμα δουλεύεις και ο τόπος βράζει και αναπολείς τα δικά σου παιδικά καλοκαίρια στο σπίτι των παππούδων σου στο παραλιακό χωριό της Κορινθίας, τότε τη δεκαετία του ‘70.
Εκεί που ρεμβάζεις και αναπολείς, με εικόνες που περνούν από τη μνήμη σου, μία εικόνα κυριαρχεί!
Το ημίγυμνο καλλίγραμμο κορμί της Άννας!
Τότε, θα ήσουν λίγο πριν τα οκτώ.
Μοναχοπαίδι ακόμα και οι γονείς σου σε είχαν στείλει στο παππού και τη γιαγιά για να βγάλεις το καλοκαίρι.
Το σπίτι των παππούδων σου, ήταν καμιά πενηνταριά μέτρα, όλο κι όλο, από τη θάλασσα! Εκεί, στη παραλία την έβγαζες από το πρωί μέχρι το βράδυ, παρέα με όλη την υπόλοιπη πιτσιρικαρία.
Όλη μέρα, παλεύατε με τα κύματα και όταν η θάλασσα ήταν λάδι, παίζατε ρίχνοντας πέτρες και παρακολουθώντας τις ρυτίδες του νερού..
Ήσουν ακόμα σε ηλικία που δεν είχες ανακαλύψει πλήρως το ενδιαφέρον που παρουσιάζει το αντίθετο φύλο και το ενδιαφέρον σου προς αυτό περιορίζονταν σε καμιά συμμαθήτρια σου στο Δημοτικό της οποίας επεδίωκες να της πιάσεις το….. χεράκι!
Τα καλλίγραμμα γυναικεία κορμιά της παραλίας, μέσα από τα μικροσκοπικά μπικίνι που ήταν στη μόδα εκείνη την εποχή, ούτε που τα είχες προσέξει.
Τουλάχιστον, αυτό ίσχυε μέχρι το προηγούμενο καλοκαίρι, που ήσουν επτά..
Όπως λοιπόν και το προηγούμενο καλοκαίρι, έτσι και αυτό η Άννα, που ήταν γύρω στα 23, με το καταπληκτικό κορμί και το ελαχιστότατο μπικίνι, ήρθε για λίγες μέρες με τον, συγγενή εξ αγχιστείας, άντρα της να περάσουν λίγες μέρες στο παραθαλάσσιο σπίτι των παππούδων σου!
Της Άννας, της άρεσε να πηγαίνει σε ένα απομονωμένο και ήσυχο σημείο της παραλίας, μιας και δεν είχε και την καλύτερη σχέση με τα ρούχα και επιθυμούσε να απαλλάσσεται όσο το δυνατόν από αυτά.
Μέχρι και το προηγούμενο καλοκαίρι, δεν είχε πρόβλημα να ξεγυμνώνεται σχεδόν μπροστά σου, κρατώντας ελάχιστη οπτική προστασία, μιάς και η αδιαφορία σου ήταν προφανής.
Εφέτος όμως, σα κάτι να είχε αλλάξει!
Σα να την βλέπεις διαφορετικά!
Με το που βγάζει το φόρεμα παραλίας και αποκαλύπτει το αλφαδιασμένο της κορμί, σα κάτι να αναστατώθηκε εντός σου!
Δε ξέρεις τι, αλλά το βλέμμα σου κόλλησε πάνω της!
Η Άννα, έριξε μία γρήγορη ματιά γύρω, διαπιστώνοντας πως όντως δεν υπάρχει κανείς άλλος και με μία αστραπιαία κίνηση βγάζει το πάνω μέρος του μπικίνι της, αποκαλύπτοντας το τέλειο στήθος της!
Αυτό ήταν! Υποφέρεις!!
Αν και μόλις οκτώ ετών, ο γιατρός είχε πει στη μάνα σου πως “το παιδί έχει πρόωρη ανάπτυξη και τα περισσότερα πράγματα και ορμόνες θα έρθουν αρκετά χρόνια νωρίτερα από το κανονικό.”
Είναι η στιγμή που ξυπνά ο 14χρονος έφηβος, σε συσκευασία 8χρονου!!
Βλέπεις το σχεδόν ολόγυμνο κορμί της Άννας να πηγαίνει προς τη θάλασσα. Σε κοιτά και με ένα αθώο χαμόγελο, απευθυνόμενη στον 8χρονο, σου λέει να μπεις και εσύ!
Χωρίς να το καταλάβεις, βρίσκεσαι να τσαλαβουτάς δίπλα της, προσπαθώντας να την αγγίξεις, έστω και λίγο!
Αυτή παίζει για λίγο μαζί σου και μετά με μερικές απλωτές ανοίγεται στα βαθιά και άπατα. Εκεί που εσύ φοβάσαι να πας,
Βγαίνεις έξω και την κοιτάς ενώ απομακρύνεται προς τα βαθιά.
Ξάφνου, σαν ένας νέος κόσμος να ανοίγεται μπροστά σου, κοιτάς και τις άλλες γυναίκες που βρίσκονται λίγο πιό πέρα στην παραλία!
Υπάρχουν και άλλα κορμιά, μέσα σε μικρά μπικίνι και τόσο καιρό εσύ δεν τα έβλεπες!!
Αυτή η καινούργια ανακάλυψη σε συναρπάζει!!
Δε ξέρεις για πόση ώρα χαζεύεις τις κοπέλες που περιφέρονται με τα μπικίνια τους, που βουτούν στη θάλασσα, πολλές φορές ανεβαίνοντας σε αγκυροβολημένες βάρκες για να βουτήξουν κατευθείαν στα βαθιά.
Δε κατάλαβες πως πέρασε ή ώρα, όταν ακούς τη φωνή της Άννας να σε καλεί.
Γυρνάς και τη βλέπεις ξαπλωμένη στη πετσέτα παραλίας που έφερε μαζί της.
Ούτε που πήρες χαμπάρι πότε βγήκε από τη θάλασσα.
Σου λέει να μην πας πολύ μακριά, γιατί σε λίγο θα γυρίσετε σπίτι για φαΐ.
Κοιτάς το σώμα της. Το ηλιοκαμένο κορμί της.
Το βλέμμα σου ακολουθεί τις διαδρομές του θαλασσινού νερού πάνω του.
Σε κάποια σημεία που το νερό έχει στεγνώσει, έχουν μείνει τα αλάτια της θάλασσας.
Τη ρωτάς τι είναι αυτά τα άσπρα, σε μία άγαρμπη προσπάθεια να δικαιολογήσεις το καρφωμένο στο κορμί της βλέμμα σου, μιάς και εκείνη δε μπορεί να μη προσέξει το έκδηλο ενδιαφέρον σου για το σώμα της.
Σου λέει πως είναι η αλμύρα της θάλασσας και σπεύδει να βάλει το σουτιέν της.
Κάποιος πλησιάζει και δε θέλει να δίνει δικαιώματα στο χωριό.
Τη στιγμή που δένει το πάνω μέρος του μαγιό της, σε κοιτά με πονηρό και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικο ύφος και σου πετά ένα “μεγαλώνεις παλιόπαιδο”, μαλώνοντας σε γλυκά.
Τόσες δεκαετίες αργότερα, είναι εκείνη η αλμύρα στο κορμί της που πολλές φορές αναδύεται από τα βάθη της μνήμης σου!
Την Άννα την είδες τελευταία φορά, αρκετά χρόνια πριν σε μία μάζωξη.
Εξηντάρα πλέον. αλλά διατηρώντας το εξαιρετικό, για την ηλικία της, παράστημα και κορμί.
Πάντα όμως, όταν τη θυμάσαι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό θα είναι η αλμύρα στο κορμί του 23χρονου παρελθόντος της..
