#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.
Η μέρα σου σήμερα ξεκινάει σχετικά νωρίς.
Όταν σηκώνεσαι από το κρεβάτι, ο ήλιος ίσα που έχει αρχίσει να στέλνει δειλά δειλά τις ακτίνες του, σα προπομπούς που προσπαθούν να δουν πως είναι το περιβάλλον, για να έρθουν και οι υπόλοιπες ακτίνες, οι δυνατές..
Εγείρεσαι από το αναπαυτικό και άνετο στρώμα του κρεβατιού, κάνεις τη πρωινή σου ρουτίνα στο μπάνιο, όπου το κρύο νερό της βρύσης απομακρύνει και τα τελευταία υπολείμματα νύστας.
Εν τω μεταξύ, η καφετιέρα ετοιμάζει τον αρωματικό και δυνατό καφέ, που θα σου προσφέρει τη πρώτη γευστική εμπειρία της ημέρας.
Λιγότερο από μία ώρα αργότερα και αφού έχεις κάνει τις καθημερινές σου διαδρομές στο διαδίκτυο, παρακολουθώντας τα ανά το κόσμο δρώμενα, βρίσκεσαι καβάλα στη μηχανή για να κάνεις τις δουλειές της ημέρας.
Μερικές ώρες αργότερα έχεις ολοκληρώσει τις περισσότερες δουλειές που είχες στο πρόγραμμα και τώρα περιμένεις να περάσει η ώρα για να πας σε ένα ραντεβού που προέκυψε εκτάκτως.
Είσαι από το πρωί στους δρόμους χωρίς να έχεις φάει τίποτα. Σε κόβει η πείνα. Η λόρδα που λένε οι παλιοί..
Στο απέναντι πεζοδρόμιο βρίσκονται μερικά καταστήματα πρόχειρου φαγητού.
Κανά δυό τυροπιτάδικα, ένα σουβλατζίδικο και εκεί στη γωνία είναι κάτι μεταξύ ταβέρνας και μπεργκεράδικου, δεν είσαι σίγουρος.
Τα πόδια σου, σαν εξηρτημένο αντανακλαστικό, παίρνουν πρωτοβουλία και σε κατευθύνουν προς το σουβλατζίδικο!
Με σίγουρο και σταθερό βήμα, πας προς το πιτογυράδικο και ήδη εντός σου έχεις σχηματίσει το μενού της ημέρας..
Όμως…
….ο δρόμος προς τα εκεί, περνάει έξω από ένα τυροπιτάδικο! Για την ακρίβεια τα δύο μαγαζιά είναι το ένα δίπλα στο άλλο. Μεσοτοιχία.
Κάτι σε κάνει να επιβραδύνεις το βήμα σου και τελικά να σταματήσεις μπροστά από τη βιτρίνα με τις σφολιάτες. Δεν είσαι σίγουρος τι είναι αυτό που σε έκανε να σταματήσεις, μέχρι που η ματιά σου πέφτει πάνω σε διαφημιστική αφίσα ενός αναψυκτικού.
Μίας πορτοκαλάδας…. μπλε!
Στέκεσαι και κοιτάς! Την αφίσα..
Θυμάσαι και ταυτόχρονα με τη μνήμη σου γεύεσαι..
Ήταν εκείνο το καλοκαίρι που εσύ θα γινόσουν πέντε χρονών. Είχε έρθει ο αγαπημένος σου θείος από την Αμερική και αυτό από μόνο του ήταν μια καθημερινή γιορτή!
Μία γιορτή που την είχε επισκιάσει η επιστράτευση που είχε κηρυχθεί εκείνο το καλοκαίρι.
Μόνο που εσύ ήσουν πολύ μικρός για να σε επηρεάσουν οι σκοτούρες των μεγάλων.
Ο μπαμπάς σου έλειπε λόγω επιστράτευσης, αλλά και πάλι, οι γονείς σου συνήθιζαν από τότε να κάνουν χωριστές διακοπές. Άρα, τίποτα το ασυνήθιστο για σένα..
Οι καθημερινές βόλτες με τον εξ Αμερικής θείο, ήταν το δωράκι σου εκείνου του καλοκαιριού.
Μέχρι εκείνη την ημέρα όπου θα πηγαίνατε ταξίδι! Οι τρεις σας! Εσύ, η μαμά σου και ο αδελφός της, ο θείος σου!
Το ταξίδι θα ήταν με καράβι! Με πλοίο!! Όπως στα παραμύθια που άκουγες, έτσι και τώρα φανταζόσουν πως το καράβι θα σας πήγαινε σε τόπους μακρινούς και εξωτικούς!
Βέβαια, η Αίγινα που ήταν ο προορισμός της μονοήμερης εκδρομής, δεν είναι και ότι πιό μακρινό και εξωτικό, αλλά αυτά για τη πεντάχρονη αχαλίνωτη φαντασία σου ήταν ασήμαντες λεπτομέρειες!
Είχατε πάει από νωρίς στο λιμάνι, για να μη μπλέξετε με το πολύ κόσμο. Πιάσατε καλές θέσεις και περιμένατε να ξεκινήσει το πλοίο προς Αίγινα.
Μόνο που ήσασταν από νωρίς στο δρόμο για να προλάβετε και πείνασες!
Η Καντίνα του πλοίου είχε λίγα πράγματα. Είχε όμως τυρόπιτα!
Σου πήρανε λοιπόν τυρόπιτα για να φας! Μαζί, σου πήραν και αναψυκτικό! Πορτοκαλάδα! Μπλε! Όχι κόκκινη! Μπλε! Για να μη καεί από το ανθρακικό το παιδικό σου λαιμουδάκι!
Καταβρόχθισες με λαχτάρα εκείνη τη τυρόπιτα και με κάθε μπουκιά τράβαγες και μια τζούρα από το αναψυκτικό!
Η μίξη των γεύσεων, η τυρόπιτα με τη πορτοκαλάδα, ήταν κάτι που έβρισκες βαθύτατα συναρπαστικό!
Το μικρό σου στομαχάκι είχε αρχίσει να παραγεμίζει από το φαΐ, αλλά εσύ δεν ήθελες να σταματήσεις!
Η λαιμαργία συνεπικουρούμενη από την τυχαία ανακάλυψη αυτού του γευστικού συνδυασμού, σου έδινε τη δύναμη να συνεχίσεις, μπουκιά τη μπουκιά, γουλιά τη γουλιά!..
Κάποτε φτάσατε στον προορισμό σας και το ταξίδι, γευστικό και δια θαλάσσης, έφτασε στο τέλος του.
Αυτά θυμάσαι στεκόμενος μπροστά στη βιτρίνα με τα σφολιατοειδή, δίπλα από το σουβλατζίδικο..
Λίγα λεπτά αργότερα, βρίσκεσαι στο απέναντι παγκάκι.
Στο ένα χέρι, στο αριστερό, κρατάς και τρως μια τυρόπιτα και με το άλλο πίνεις γουλιές από ένα κουτάκι πορτοκαλάδα. Μπλε..
Η κοπέλα στο τυροπιτάδικο σε κοίταξε με απορία, όταν της είπες πως θέλεις πορτοκαλάδα μπλε και όχι κόκκινη.
Προφανώς της έκανε εντύπωση που ένας μουσάτος πενηντάρης έδωσε τέτοια παραγγελία!
Που να της εξηγείς τι ανάμνηση σου ξυπνάει αυτός ο γευστικός συνδυασμός! Τότε που τον πρωτοδοκίμασες, δεν είχαν γεννηθεί ούτε καν οι γονείς της..
Δε πειράζει. Φτάνει που ξέρεις εσύ.
Αυτή ας μείνει με την απορία..
