Στη γοητεία του Χειμώνα

#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος.

   Από το πρωί έχεις πάρει τους δρόμους για δουλειές.

Είσαι καβάλα στη μηχανή και πηγαίνεις πάνω κάτω στις διάφορες περιοχές προκειμένου να κάνεις τις δουλειές σου.

Ο καιρός έχει ψυχράνει για τα καλά. Το νιώθεις το κρύο που διαπερνά τα ρούχα σου, μιάς και, υποτιμώντας το κρύο, έβαλες ένα ελαφρύ μπουφάν και από μέσα ένα βαμβακερό πουκάμισο! Δε φτάνουν..

Φαίνεται πως ο ήλιος που λάμπει ψηλά στον ουρανό, ήταν αρκετός για να σε παραπλανήσει πως θα έχει σχετικά ζέστη σήμερα.

Από μέσα σου παρακαλάς να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο η καλοκαιρία, να μην έρθουν τα βαριά κρύα, γιατί οι τιμές στο ρεύμα έχουν εκτοξευθεί και καθιστούν προβληματική τη χρήση θέρμανσης στα σπίτια.

Κατά το μεσημέρι και αφού έχεις τελειώσει με τα τρεχάματα και μη έχοντας κάτι άλλο να κάνεις, επιστρέφεις στο σπίτι σου.

Δε περνούν δύο ώρες και προκύπτει κάτι επείγον. Μια επείγουσα δουλειά που δε παίρνει αναβολή!

Ξανά καβάλα στη μηχανή και ξαναπαίρνεις τους δρόμους!

Αυτή τη φορά φροντίζεις να ντυθείς σωστά και να προστατευτείς από το ψύχος, που πάνω στη μηχανή είναι εντονότερο..

Είναι αργά το μεσημέρι πλέον, ή νωρίς το απόγευμα σύμφωνα με άλλες απόψεις και ο ήλιος έχει πάρει τη κατιούσα.

Αντίστοιχα το κρύο γίνεται λίγο εντονότερο. Αλλά εσύ είπαμε. Είσαι καλά ντυμένος αυτή τη φορά.

Με αυτά και με ‘κείνα, μέχρι να τελειώσεις αυτή την έκτακτη αποστολή πήγε απόγευμα.

Παίρνεις τον, οριστικό για σήμερα, δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι. Η αγκαλιά του ψύχους γίνεται όλο και πιό σφιχτή και σκέφτεσαι πως πρέπει να περιμένεις κανά εξάμηνο μέχρι να αρχίσει να ξαναγλυκαίνει ο καιρός.

Υπομονή και θα περάσει και αυτός ο Χειμώνας, σκέφτεσαι. Άλλωστε, τόσοι και τόσοι χειμώνες πέρασαν..

Είναι εκείνη τη στιγμή που είδες μια εικόνα οικεία και ταυτόχρονα ξεχασμένη.

Είδες τα φώτα να ανάβουν διαδοχικά στα σπίτια και διαμερίσματα από όπου πέρναγες από έξω καβάλα στη μηχανή.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και ο κόσμος μαζεύεται στα σπίτια του.

Τα παράθυρα των σπιτιών διαδοχικά το ένα μετά το άλλο άρχισαν να λάμπουν εσωτερικά από τα φώτα που ανάβουν οι κάτοικοι τους.

Ο κόσμος μαζεύεται από το κρύο των δρόμων, στη ζεστασιά και θαλπωρή του σπιτιού του.

Κάνεις εικόνα το μπαμπά να επιστρέφει στο σπίτι του και να τον υποδέχονται αλαλάζοντα πιτσιρίκια που πέφτουν στην αγκαλιά του και η σύζυγος του τον υποδέχεται με ένα φιλί!

Το μυαλό σου τρέχει στη δική σου λατρεμένη σύζυγο, που τέτοια ώρα θα έχει ήδη επιστρέψει στο σπίτι σας από τη δική της δουλειά και θα σε περιμένει για να φάτε μαζί.

Σε λίγη ώρα οι δρόμοι θα ησυχάσουν, τα πάρκα θα ηρεμήσουν, τα μπαλκόνια και οι βεράντες των σπιτιών θα αδειάσουν από τους κατοίκους τους που θα βγουν να ρίξουν μία τελευταία ματιά στο δρόμο προτού μπουν στην ασφάλεια του σπιτιού τους και σφραγίσουν πίσω τους πόρτες, μπαλκονόπορτες και παράθυρα.

Το καλοκαίρι, οι περισσότεροι από αυτούς θα ήταν έξω. Θα χάζευαν τους περαστικούς, θα μίλαγαν μεταξύ τους, θα έπαιζαν, θα πήγαιναν περιπάτους.

Γενικά, θα υπήρχε βαβούρα.

Τώρα, υπάρχει μια ησυχία που ολοένα και απλώνεται..

Σκέφτεσαι ακόμα και όσους είναι μόνοι τους, χωρίς ταίρι. Τους κάνεις εικόνα να μπαίνουν στα σπίτια τους και αφοί φρεσκαριστούν, να αράζουν στον καναπέ τους με ένα σκέπασμα και να χαλαρώνουν.

Τελικά, όλο αυτό μόνο στενάχωρο δεν είναι.

Ναι, ο χειμώνας έχει το γρήγορο σκοτάδι του και  το άβολο κρύο του.

Έχει και την εντονότερη μοναξιά του.

Οι μοναξιά είναι εντονότερη το χειμώνα που οι άνθρωποι στους δρόμους και στα πάρκα λιγοστεύουν και δε μπορείς να πας ένα περίπατο ξεγελώντας τη μοναξιά σου.

Ο χειμώνας όμως έχει και τη γοητεία του. Το μυστήριο του..

Έχει αγαπημένους που αγκαλιάζονται εντονότερα.

Έχει οικογένειες, ζευγάρια και φίλους που νιώθουν εντονότερη την ανάγκη για σύσφιξη των σχέσεων τους.

Σε μερικές περιπτώσεις, έχει και αναμμένα τζάκια.

Έχει και τον καστανά στη γωνία!

Αφήνεσαι στη γοητεία του χειμώνα και φτάνεις στο σπίτι σου.

Εκεί είναι που σε υποδέχονται δύο μάτια γεμάτα αγάπη και θαλπωρή..