από την Μάρθα Πατλάκουτζα
Στην εποχή της πληροφόρησης, της υπερπληροφόρησης ζει και βασιλεύει η παραπληροφόρηση.
Όλο και πιο συχνά οι άνθρωποι αποκτούν την αίσθηση πως γνωρίζουν τα πάντα γιατί απλά είχαν την ευκαιρία να εργαστούν στον ίδιο χώρο μαζί σου ή να έχουν πιει ένα καφεδάκι (της παρηγοριάς ήταν ο έρμος).
Η ζωή τους απέκτησε ξαφνικά νόημα. Ναι, είναι σημαντικοί γιατί νιώθουν πως έχουν το δικαίωμα, αλλά και την ευθύνη (προς Θεού μην χαλάσουμε το όνειρό τους) να μιλούν για εσένα… δίχως πραγματικά να ξέρουν εσένα.
Μιλούν χωρίς να ξέρουν τι έχεις περάσει, βιώματα, τραύματα, ουλές, αποτυπώματα δοκιμασιών. Και ειλικρινά δεν δίνουν δεκάρα για όλα αυτά. Κοτσάρουν μια ταμπέλα και μόλις απέχτησαν την προσωπική τους success story.
Τίποτα δεν τους σταματά. Αρκεί να ικανοποιηθεί η ανθρωποφαγία, αρκεί να νιώσουν ανώτερα όντα.
Το όριο χάνεται. Λόγια μεταφέρονται από στόμα σε στόμα ηδονικά.
Ναι, πιστεύουν πως έτσι σε έχουν εκμηδενίσει.
Στην ουσία αποδεικνύουν το κενό στη ζωή τους. Λυπάμαι που δεν έχουν να το μοιραστούν με κάποιον αληθινό φίλο.
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
Get a life…
Υ.Γ.
Επέστρεψα.
